Γράφει η Δένα Μαλλιαρού
Πανελλήνιες, μόρια, βάσεις, μηχανογραφικό, φοιτητική ζωή. Σκέψεις που ταλανίζουν κάθε νέο ενήλικο της εποχής μας.
Σε μια τόσο νεαρή ηλικία ο καθένας από εμάς κλήθηκε να πάρει μια απόφαση που αδιαμφισβήτητα καθόρισε τον εαυτό του και του αποκάλυψε τις κατευθυντήριες γραμμές έτσι ώστε να χαράξει το φοιτητικό του μονοπάτι. Πως όμως η πόλη της σχολής της προτίμησης του μπορεί να παίξει ρόλο τόσο καθοριστικό ώστε να επιτρέψει ή να αποτρέψει έναν φιλόδοξο νέο στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού του; Από την πρωτεύουσα στην επαρχία ή από την επαρχία στην πρωτεύουσα; Και πως είναι τελικά να «αναγκάζεσαι» σε μια τόσο νεαρή ηλικία να ζεις μόνος και να φέρεις τα βάρη της ενήλικης ζωής χωρίς τους γονείς σου;
Ας εμβαθύνουμε ξεχωριστά σε κάθε ένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Στη σύγχρονη Ελλάδα, η πόλη που θα σπουδάσει κάποιος ενσαρκώνει ουσιώδη παράγοντα επιλογής σχολής. Εξετάζοντας την κατάσταση από οικονομική σκοπιά, η πραγματικότητα δεν φαντάζει τόσο ειδυλλιακή, ώστε να δίνει το περιθώριο ελεύθερης και αδέσμευτης επιλογής της πόλης με βάση τη σχολή αλλά την επιλογή της σχολής με βάση την πόλη. Οι δυσμενείς οικονομικές συνθήκες απαρτίζουν μια κατάσταση η οποία δεν αφήνει το περιθώριο στον νέο φοιτητή να «ανοίξει τα φτερά του» και να δώσει προτεραιότητα στη σχολή κάθε αυτή και όχι στην τοποθεσία της.
Ένα αξιοσημείωτο ποσοστό δε της κοινωνίας προτιμά να παραμένει στη γονεϊκή εστία, έτσι ώστε να είναι προσφορότερη οικονομικά η δυνατότητα συμμετοχής σε περισσότερες εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες. Η μετακόμιση σε μια άλλη περιοχή και τα συνεπαγόμενα βάρη-έξοδα δε δίνουν τη δυνατότητα στο συζυγικό δίδυμο να επιτρέψει τη φοίτηση σε άλλη πόλη. Άρα, μπορούμε να αποφανθούμε ότι παρά την επίτευξη υψηλών μορίων στις πανελλαδικές εξετάσεις και τη δυνατότητα να μπει στη σχολή της επιθυμίας του, τα οικονομικά δεινά μπορούν να οδηγήσουν στη τελική τοποθέτηση της δεύτερης επιθυμητής σχολής ως πρώτη επιλογή στο μηχανογραφικό.
Εν τούτοις, πολλοί κατορθώνουν να αποχωρήσουν από την πατρική εστία. Δύο είδη μετακινήσεων χαρακτηρίζουν τη φοιτητική ζωή: από τα μεγάλα αστικά κέντρα στις επαρχίες και το αντίστροφο. Στην πρώτη περίπτωση, 18χρονα παιδιά αισθάνονται τον ενθουσιασμό να έρθουν σε επαφή με μια εντελώς πρωτόγνωρη ζωή, μακριά από τους γοργούς ρυθμούς της καθημερινότητας, τις αντικειμενικές δυσκολίες λόγω των ατελείωτων αποστάσεων των μεγάλων αστικών κέντρων, χαρακτηριστικά τα οποία τελικά ενσταλάζονται στη νοοτροπία τους. Μάλιστα, δύνανται να αντιληφθούν τί εστί μια επαρχιακή πόλη όπου όλοι βρίσκονται μαζί σαν μια μεγάλη οικογένεια, έχουν κοινούς τόπους εξόδου, κοινή φοιτητική ζωή και σαφώς ευκολότερη μετακίνηση.
Απεναντίας, ένα «επαρχιωτόπουλο» μετακομίζοντας στον αστικό ιστό συναντά άλλες δυνατότητες. Σε μια πόλη όπου οι επιλογές, είτε από άποψη ψυχαγωγίας είτε από άποψη επαγγελματικής ανέλιξης, είναι ανεξάντλητες και σε μια πόλη που αποτελεί τον πυρήνα της χώρας μας συναντά ό,τι δεν μπορούσε να βρει στην επαρχία. Η περιορισμένη ζωή της μικρής πόλης, τα αδιάκριτα βλέμματα που «φοβίζουν» και σε «σκανάρουν» παντού και πάντα σταματάνε και ξεκινάει ένα νέο ξεκίνημα μακριά από όλους και όλα!
Παρόλα αυτά, η ζωή μακριά από το προστατευμένο πατρικό σπίτι εμπεριέχει αδιαμφισβήτητα δυσκολίες. Ως μια φοιτήτρια που τους τελευταίους 6 μήνες εντάσσεται στη δεύτερη κατηγορία από αυτές που αναλύθηκαν παραπάνω, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η καθημερινότητα έχει αλλάξει ριζικά. Διαχείριση οικονομικών, δουλειές του σπιτιού όπως μαγείρεμα, σκούπισμα ,πλύσιμο είναι καθημερινές υποχρεώσεις που βαραίνουν επιπλέον.
Η ζέστη σούπα της μαμάς λείπει όταν είσαι άρρωστος. Η ικανότητα να βρεις έτοιμο σπιτικό φαγητό απουσιάζει όταν γυρνάς κουρασμένος από τη σχολή. Ο λεκές λαδιού στο αγαπημένο σου μπλουζάκι εξακολουθεί να υπάρχει όσο επίμονα κι αν τον κοιτάζεις και κλαίγεσαι στο τηλέφωνο. Τα ψώνια της εβδομάδας δεν μεταφέρονται μαγικά στο σπίτι σου. Το αγαπημένο τσαλακωμένο παντελόνι δεν θα σιδερωθεί μόνο του έτσι ώστε να φαίνεται αψεγάδιαστο φορώντας το. Όλα αυτά τα απλά πράγματα της καθημερινότητας τα οποία συνηθίζαμε να γίνονται από τους γονείς πρέπει να γίνονται από εμάς. Φαίνονται εκ των προτέρων εύκολα, αλλά στην πραγματικότητα η κούραση της καθημερινότητας τα καθιστά χρονοβόρα και δύσκολα.
Στην τελική ανάλυση, όμως, το να ζεις μόνος σου συνδράμει στην ανεξαρτητοποίηση από την οικογενειακή ‘’φωλιά’’ και την ανάληψη προσωπικών ευθυνών. Ίσως τα εμπόδια να φαντάζουν απροσπέλαστα, ωστόσο καθίσταται δυνατό να μάθουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να μπούμε στο μονοπάτι της ενήλικης ζωής! Βέβαια, ο δρόμος για την ενήλικη ζωή δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα…