Γράφει η Εβελίνα Σούκου σύνδρομο

‘’Το πιο σημαντικό πράγμα που οι γονείς μπορούν να μάθουν στα παιδιά τους είναι πώς να τα βγάζουν πέρα χωρίς αυτούς.’’ άδειας φωλιάς

Το ξημέρωμα μιας μέρας που θα βρει γονείς να αποχωρίζονται παιδιά για σπουδές, στρατό, μετακόμιση υπενθυμίζει εκείνη την πρώτη υπόσχεση για ένα κρίκο που δεν σπάει. Θα βρει γονείς θλιμμένους και σχεδόν απρόθυμους να συνηθίσουν άδεια δωμάτια στα οποία ακόμη βουίζουν στιγμές που απαντάνε στο πόση αγάπη κρύβει η αγωνία, στο πόση τρυφερότητα η ευθύνη.

Η διαδικασία ενηλικίωσης του παιδιού ταυτίζεται με την σταδιακή εξερεύνηση ενός δημιουργικού, διερευνητικού χαρακτήρα, είναι η είσοδος σε έναν παράλογο κόσμο. Είναι η μεταβολή της ατάραχης τάξης σε ανεξάρτητη. Για τους γονείς το ίδιο φαινόμενο δημιουργεί μια ασαφή ζύμωση, εκείνη που ταυτίζει το μεγάλωμα με απώλεια και πένθος, που είναι δύσκολη στην κατανόηση και στην εξωτερίκευση, διότι προέρχεται από μία απότομη αλλαγή που σαστίζει. Η οικογένεια βέβαια ως η πρώτη κοινωνία μεταβάλλεται και προσαρμόζεται ενώ παραμένει ένας αδιάλυτος δεσμός.

Το σύνδρομο της ‘’άδειας φωλιάς’’ είναι σύνηθες στα χρόνια μας και αποτελεί ένα εξελικτικό στάδιο. Αν και στην πλειοψηφία του αφορά μητέρες, δεν παύει να είναι εξίσου μεγάλος ο αριθμός των πατεράδων που το βιώνουν. Φυσικά υπάρχουν παράγοντες που το επηρεάζουν όπως η συζυγική σχέση, η επαγγελματική ζωή και ο κοινωνικός περίγυρος.

Πολλές φορές, η αλλαγή σπιτιού από τα παιδιά δίνει την δυνατότητα στους γονείς να έρθουν ξανά πιο κοντά, να ξεκινήσουν μαζί ή ξεχωριστά μια δραστηριότητα, να ταξιδέψουν. Η δυνατότητα αυτή είναι μια ιδανική συνθήκη, αλλά σπανίζει καθώς ο γονιός έχει πολλά χρόνια να υπάρξει ένας απλός ενήλικας. Έχει σχηματίσει ακούσια έναν χαρακτήρα φροντιστή και την συνήθεια να προσαρμόζεται και να κατευθύνεται με βάση τα παιδιά του.

Οι γονείς μοχθούν για μια ηθική αγωγή που θα αφήνει χώρο στα παιδιά να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν, να αποτύχουν, να ρισκάρουν, να ξανασηκωθούν. Τους δίνει νόημα να τα βλέπουν να θέτουν στόχους, να ορθώνονται μπροστά σε έναν μακρύ, περίπλοκο δρόμο με όλα τα εφόδια που τους χάρισαν, να βηματίζουν προς ένα λαμπερό, επαρκές μέλλον.

Όταν πάψουν να περιφέρουν μια απορία, μια περιέργεια, μια ακαταστασία, όταν αρχίσουν να κουβαλούν φιλόδοξα όνειρα για το μελλοντικό σπίτι και για την δουλειά τους, τότε ακολουθεί η συνειδητοποίηση την περηφάνια, την συγκίνηση και τη νοσταλγία. Η αποδοχή της αλήθειας για μια γονεϊκή φιγούρα δεν μπορεί να περιοριστεί σε έναν λογικό προσδιορισμό  γιατί ένας τοκετός, μια γέννα είναι ο παλμός της ζωής που νοηματοδοτεί κάθε αρχή.

Ένα άδειο σπίτι για μια μητέρα και έναν πατέρα δεν είναι ησυχαστήριο, δεν είναι ευκαιρία για ξεκούραση. Είναι ένα αφιλόξενο καταφύγιο και αδιάφορο, που περιφρουρούν οι αναμνήσεις. Πόσες φορές αποκοιμήθηκες στο παιδικό δωμάτιο; Πόσες ασυνείδητα φώναξες τον γιο σου για φαγητό; Πόσες έστρωσες το κρεβάτι της κόρης σου;

Η προσαρμογή σε μια άλλη, νέα μορφή γονεϊκού ρόλου ακόμη και στα πλαίσια μιας ορατής, συμβατής με την ηλικία, ωριμότητας είναι η αφετηρία μιας κρίσης ταυτότητας. Η αναδιαμόρφωση των ρόλων αυτόματα αποδυναμώνει το μητρικό καθήκον και την πατρική θέση. Η αίσθηση της παιδικής ανάσας, της παιδικής μυρωδιάς είναι αυτή που τρέφει την ανυπομονησία, την επιθυμία να κοιμηθεί, έστω για ένα μονάχα βράδυ, το μεγάλο πια παιδί στο δωμάτιο που διακόσμησες πριν ακόμη κοπεί για πρώτη φορά ο ομφάλιος λώρος.

Σημαντικό παράγοντα αποτελεί η κρίση ηλικίας που αναπαράγει την ματαίωση, την απώλεια σκοπού, την μελαγχολία και τον φόβο ασθένειας ή θανάτου. Η αυτοαποκαλούμενη σε αυτές τις περιπτώσεις ‘’φτασμένη’’ γενιά προσπαθεί να ορίσει τον χαμένο χρόνο, πνίγεται από ενοχικά συναισθήματα και παγιδεύεται στην μοναξιά. ‘’Μήπως φταίω που το παιδί δεν κοιμάται εδώ; Να πάρω τηλέφωνο να δω αν γύρισε ή είναι υπερβολή; Να προτείνω να φάει εδώ το Σαββατοκύριακο; Να ενημερώσω ότι επισκέφθηκα τον γιατρό μου ή θα τρομάξει;’’

Η υπαρξιακή κρίση σε εκείνους που αποχωρίζονται τα παιδιά τους συνοψίζεται σε μια ψυχοφθόρα πραγματικότητα στην οποία δεν κινδυνεύει μονάχα αυτός που έχει αφομοιώσει την φυσιολογική συνέχεια, που έχει εμπεδώσει ότι προαπαιτείται η διάθεση και ότι καμία μνήμη δεν αλλοιώνεται στο χρόνο. άδειας φωλιάς άδειας φωλιάς άδειας φωλιάς άδειας φωλιάς άδειας φωλιάς άδειας φωλιάς

Δύο αγαπημένοι γονείς είναι κίνητρο ανεξαρτητοποίησης καθώς η εικόνα τους παρέχει ένα αίσθημα ασφάλειας, μια βεβαιότητα που διαγράφει την υποψία για απομόνωση, μοναχικότητα ή απελπισία. Η δεδομένη τεχνολογική εξέλιξη κάνει την απόσταση μεταξύ γονέων και παιδιών σε μια σύγχρονη κοινωνία να αντιμετωπίζεται. Τα ταξίδια είναι εύκολα και γρήγορα, το τηλεφωνικό δίκτυο οικείο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέρος της ζωής μας.

Η πανδημία είναι το προσφιλέστερο έδαφος να αναπτυχθεί το σύνδρομο. Ο ελεύθερος χρόνος του εγκλεισμού είχε ως όμορφο απότοκο το γεφύρωμα της απόστασης μεταξύ γονέων και κυρίως μεγαλύτερων παιδιών, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα ήταν σε ένα μακρινό φοιτητικό σπίτι, σε μια ευρωπαϊκή χώρα ή σε μια ολοήμερη έξοδο με φίλους.

Η επιστροφή στην καθημερινότητα υπενθυμίζει σε μητέρες και πατέρες πως η φωλιά πρέπει να μείνει άδεια, πως η αξιοβίωτη ζωή που ονειρεύονται για τα παιδιά τους δεν θα έρθει με την έλλειψη εντυπώσεων, με την κάλυψη κάθε ενήλικης ανάγκης και απορίας, με την προώθηση της εικόνας του αλάθητου, της αυθεντίας. Το ταξίδι μακριά από την φωλιά είναι το ταξίδι για ελευθερία, αυτάρκεια και αυτονομία ακόμα και αν οι γονείς το θεωρούν απόρριψη.

Καμία μητέρα δεν επιτρέπει στον εαυτό της να μεγαλώσει ένα παιδί που ΄΄δεν έχει φτερά στο πνεύμα ούτε φλόγα στην καρδιά’’. Κανένας πατέρας δεν επιτρέπει στον εαυτό του να αναθρέψει ένα παιδί περιτριγυρισμένο από όρια. Ο ψυχικός πόνος υφίσταται και αμβλύνεται μόνο με την άνευ όρων αγάπη και ανιδιοτέλεια που υπενθυμίζει πως πρέπει ο γονιός να είναι σταθερά, παντοτινά εκεί, με μια τρυφερή αγκαλιά, μια ακόμη πνευματική αποσκευή, λίγα παραπάνω ζεστά λόγια. άδειας φωλιάς

Το παιδικό χαμόγελο, τα πρώτα βήματα, το πρώτο ποίημα σε μια γιορτή, η επιτυχία στις εξετάσεις δημιούργησαν αναντικατάστατες στιγμές σε μια ζωή που τώρα είναι γεμάτη χρόνο που δεν ξέρουν πως ή δεν θέλουν να αξιοποιήσουν. Χρειάζεται απλώς να ενεργοποιήσουν τις αναμνήσεις και να χαμογελάσουν για τον ή τους ανθρώπους που δημιούργησαν, που σήμερα ξέρουν να ξεχωρίζουν σε έναν αποκτηνωμένο κόσμο, να διαπρέπουν, να υποστηρίζουν τον εαυτό τους, να αγαπούν και να συγχωρούν.

Διαβάστε Περισσότερα: σύνδρομο ο

Νομική Αθηνών: Επίθεση δέχθηκαν 6 κοπέλες, μέλη της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ

Μία φοιτήτρια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο – «Όποιος χτυπάει φοιτητές, χτυπάει το Πανεπιστήμιο, χτυπάει την Παιδεία» αναφέρει σε ανακοίνωση της η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

ΑΣΟΕΕ: Επίθεση κουκουλοφόρων σε αστυνομικούς – Κρύφτηκαν στο πανεπιστήμιο

Όλα ξεκίνησαν τη στιγμή που πέρασε έξω από το Πανεπιστήμιο όχημα της ΟΠΚΕ. Περίπου 30 άτομα επιτέθηκαν στο αυτοκίνητο με πέτρες και μάρμαρα.

ΑΠΘ: Άγνωστοι κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη που κατασκευάζεται στο Βιολογικό

Άγνωστοι κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη που κατασκευάζεται στο Βιολογικό του ΑΠΘ – ο χώρος μέχρι πρότινος βρισκόταν υπο κατάληψη για 34 χρόνια ως «Στέκι στο Βιολογικό».

ομο σύνδρομο σύνδρομο ο σύνδρομο σύνδρομο σύνδρομο σύνδρ νδρομο σύνδρομο σύνδρομο σύνδρομο σύνδρομο σύνδρομο σύνδρομο σύνδρομοομο