Εν όψει των εκλογών νομίζω είναι φανερό ότι όλοι μας έχουμε προβεί σε μια κάποια ενδοσκόπηση για ζητήματα παρόντα, μέλλοντα και παρελθόντα. Τι υπόσχονται οι πολιτικοί, τι υποσχέθηκαν στο παρελθόν, πώς θα πάνε τα πράγματα την επόμενη μέρα.

Ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις, με τρόπο παράδοξο θα παρατηρήσει κανείς, εγώ πρόσθεσα έναν προβληματισμό : το παιδί. Ακούγοντας στο debate τους πολιτικούς αρχηγούς να προτρέπουν τους νέους να πάνε να τους ψηφίσουν αναρωτήθηκα ποιους νέους ζητάνε κάτω από το κατώφλι τους. Ό,τι και αν ζητάνε πάντως εγώ αυτό που βλέπω στις πλείονες περιπτώσεις είναι απογοήτευση και κούραση ήδη από τα 18 μας χρόνια.

Νομίζω , όμως , πως η απογοήτευση αυτή ριζώνει κάπου πιο βαθιά , έχει μια πιο στενή σχέση με την παιδική μας ηλικία. Είναι θα λέγαμε ο θυμός του παιδιού απέναντι στον μπαμπά που δεν το μεγάλωσε σωστά και όμως ακόμη εξακολουθεί να τον αγαπά και να προσπαθεί για αυτόν. Εκείνος όμως δεν προσπάθησε ποτέ αρκετά.

Αφήνοντας τις μεταφορές : Σε μια ενότητα για ζητήματα κοινωνικά και παιδεία δεν άκουσα από κανέναν πολιτικό αρχηγό πρόταση σχετικά με την παιδική προστασία, τη συμβολή του εκπαιδευτικού συστήματος , την αναβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών και διάφορα άλλα κενά της ελληνικής πολιτικής που κανένας κυβερνών ,ποτέ, δεν αγγίζει , γιατί πρόκειται για θέμα ευαίσθητο και συνεπώς περίπλοκο.

Και στιγματίζω έντονα την πλημμέλεια τους αυτή γιατί πριν λίγες μέρες η Νομική Σχολή Αθηνών φιλοξένησε την Συνήγορο του Παιδιού και ένα διευθυντικό στέλεχος του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων στο τμήμα των αναδοχών, ιδρυμάτων και υιοθεσιών.

Οι γυναίκες αυτές έκαναν μια αναλυτική παρουσίαση της παιδικής κακοποίησης, των τρόπων με τους οποίους μπορεί αυτή να εντοπιστεί και ύστερα να αντιμετωπισθεί με την βοήθεια των κοινωνικών υπηρεσιών. Αυτό όμως που εξέπληξε τους φοιτητές ήταν ο τελικός απολογισμός για το έργο αυτών των υπηρεσιών και γενικότερα της Πολιτείας : τίποτα.

Με μικρές, κατά καιρούς, εξαιρέσεις, ο τομέας της παιδικής προστασίας είναι ίσως ένας από τους πιο εγκαταλελειμμένους στη χώρα μας. Το ζήτημα της προστασίας και υγιούς ανάπτυξης των παιδιών που θα στείλουμε σε λίγα χρόνια στις κάλπες , τίθεται τώρα και πάντα σε δεύτερη μοίρα.

Ξανά λέω, είναι ένας πολύ δύσκολος τομέας που απαιτεί λεπτή μεταχείριση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί μια έστω υποτυπώδης αλλαγή εάν τα υπουργεία, η βουλή και οι νομοπαρασκευαστικές επιτροπές εφοδιαστούν με καταρτισμένους επιστήμονες και εφικτές προτάσεις.

Και αναφερόμαστε σε προτάσεις εφικτές, που οι δημόσιοι λειτουργοί ήδη φέρνουν στο τραπέζι αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν προχωράνε :

Εδώ και καιρό συζητείται να μπει η σεξουαλική αγωγή ως μάθημα στο σχολείο και όχι ως εργαστήρι δεξιοτήτων. Θυμάστε αυτά τα εργαστήρια; Πολύ πιθανόν να μην έχετε κάνει ούτε αυτό στο σχολείο.

Ζητάμε την εισαγωγή του ως μαθήματος, ακολουθώντας ευρωπαϊκά πρότυπα, γιατί ακριβώς πρόκειται για μια μορφή αγωγής. Μέσα από αυτό το μάθημα δεν διαπλάθεται η σεξουαλικότητα των παιδιών αλλά η προσωπικότητα τους. Εφοδιάζονται με τα κατάλληλα εργαλεία ώστε να αντιλαμβάνονται ποια μορφή επαφής είναι φυσιολογική με τους συγγενείς, τι θεωρείται εκμετάλλευση, πώς να αγαπούν, πώς να καταλαβαίνουν εάν κακοποιούνται και πώς να βρουν το θάρρος να το πουν. Η σεξουαλική αγωγή επεκτείνεται πέρα από το σεξ και έχει να κάνει με την διαμόρφωση υγιών προσωπικοτήτων.

Από την άλλη, αλλαγές αξιώνονται και στο πεδίο του εκπαιδευτικού που τόσο παρεξηγημένος είναι ως θεσμός. Και όμως, ο εκπαιδευτικός αποτελεί τον πρώτο χώρο όπου η κακοποίηση ενός παιδιού μπορεί να γίνει αντιληπτή. Δεν ακούμε αδικαιολόγητα πως οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να έχουν παρακολουθήσει την παιδοψυχολογία προκειμένου να αναλάβουν το λειτούργημα τους. Πρόταση γίνεται μάλιστα να θεσπισθεί το ακαταδίωκτο των εκπαιδευτικών ώστε να μην φοβούνται να κάνουν μήνυση στις αρχές εάν έχουν υπόνοια για την κακοποίηση ενός παιδιού.

Αλλά και στον χώρο των κοινωνικών υπηρεσιών , η κατάσταση είναι ακόμη πιο δραματική.

Το κράτος της γραφειοκρατίας λειτουργεί και εδώ με απίστευτα βραδείς ρυθμούς και ψυχοφθόρες διαδικασίες αναγκάζοντας ένα παιδί που έχει υποστεί βιασμό από συγγενή να περιγράφει το γεγονός για ώρες και επανειλημμένα στο πλαίσιο της ανακριτικής διαδικασίας. Αργότερα, τοποθετείται σε ιδρύματα που όπως αποδεικνύεται δεν χωρίζονται σε καλά και κακά αλλά χαρακτηρίζονται εξ αρχής ως κακοποιητικοί χώροι , για αυτό και προτείνεται μια τάση απο- ιδρυματοποίησης με έμφαση στον θεσμό της ανάδοχης οικογένειας .

Σας φαίνονται αυτές οι προτάσεις ανέφικτες; Ζητήματα αυτονόητα , στη χώρα μας πετάγονται στην άκρη. Και θέλω να τονίσω ιδιαιτέρως την σημασία αυτού του τομέα : Τα παιδιά είναι το μέλλον, είναι η επόμενη κοινωνία, οι επόμενοι ψηφοφόροι. Και είναι δυστυχές ότι τα περισσότερα από αυτά μεγαλώνουν στην χώρα μας με κακοποιητικό τρόπο, χωρίς αυτό να εντοπίζεται ποτέ.

Αυτό που εύχομαι , λοιπόν, εγώ για τις εκλογές , είναι η κυβέρνηση που θα αναδειχθεί να πάρει ορισμένες ουσιαστικές πρωτοβουλίες και σε αυτόν τομέα με την ελπίδα ότι από τα επόμενα χρόνια το ζήτημα της παιδικής προστασίας θα αποτελεί κεντρική στόχευση των προεκλογικών προγραμμάτων…