Γράφει η Δένα Μαλλιαρού πρωταθλητισμού

Ο αθλητισμός λένε είναι υγεία και σωστά πράττουν! Ο πρωταθλητισμός όμως είναι υγεία; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα ενώ εξωτερικά μοιάζει θετική, στην πραγματικότητα είναι πολύ αμφιταλαντευόμενη και διφορούμενη. Ο απλός μέσος άνθρωπος μπορεί να κρίνει μόνο εκ του αποτελέσματος εφόσον το μόνο που μπορεί να δει είναι έναν υπερ-ευτυχισμένο άνθρωπο πάνω στο βάθρο που πλέει σε πελάγη ευτυχίας δαγκώνοντας το πολυπόθητο μετάλλιο. Αυτή ωστόσο είναι μόνο μια μικρή όψη της πραγματικότητας και δεν αντιπροσωπεύει την ‘’πονεμένη’’ αλήθεια…

Θα ήταν εύλογο να ξεκινήσουμε τους στοχασμούς μας από το γεγονός ότι ο πρωταθλητισμός δεν είναι ζήτημα ενός παιχνιδιού ή μιας σειράς μεμονωμένων παιχνιδιών αλλά μηνών, χρόνων ανελλιπούς και συγκροτημένης προσπάθειας η οποία κρίνεται από αυτά τα παιχνίδια. Στην πραγματικότητα ο πρωταθλητισμός αποτελείται από δυο συνιστώσες: ψυχική και σωματική κούραση.

Εκκινώντας από τη δεύτερη, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι προπονήσεις αποτελούν τον πυρήνα, τις βάσεις για την πρόοδο. Εν τούτοις οι προπονήσεις δεν είναι κάτι τόσο απλό όσο ακούγεται. Εγερτήρια στις 5 χαράματα, ατέλειωτες φορές που ρωτάς στον εαυτό σου: «γιατί σηκώθηκα από το κρεβάτι μου σήμερα άραγε;», αμέτρητες σωματικές ασκήσεις και επαναλήψεις που σε κάνουν να αμφιβάλλεις αν είσαι αρκετά καλός, χιλιάδες ώρες που «τρως» εξασκώντας το αγαπημένο σου άθλημα.

Παράλληλα, την πλειοψηφία των πρωινών το ξύπνημα γίνεται δυσκολότερο εξαιτίας των σφοδρών μυϊκών πόνων που είναι σαν μια μικρή αφύπνιση που συμβουλεύει αποτρεπτικά: «μην τολμήσεις να κουνήσεις, δεν αντέχω».

Όλα αυτά καταλήγουν όμως στο ψυχολογικό τομέα. Φανταστείτε αυτό να το επαναλαμβάνετε επί 3-4 χρόνια καθημερινά. Η ψυχολογική τριβή και η εύθραυστη νοοτροπία του πρωταθλητή είναι μεγάλο ζήτημα. «Η συνήθεια είναι το πιο ισχυρό πράγμα στον κόσμο», συνήθιζε να μας επαναλαμβάνει ένας προπονητής μου στο παρελθόν, ρήση που αποτυπώνει την πολυποίκιλη πραγματικότητα. Αυτή η συνήθεια όμως από ένα σημείο και μετά γίνεται ακόμη πιο σκληρή και επίπονη. Ειδικά αξίζει να αναφέρουμε πως στα ομαδικά αθλήματα αυτή η συνεχής επαφή με διαφορετικές προσωπικότητες και ψυχοσυνθέσεις είναι που προξενεί τα προβλήματα και τις συγκρούσεις, κάνοντας ακόμη δυσχερέστερη την κατάσταση.

Φτάνοντας τώρα στο τελικό αποτέλεσμα, όλες οι παραπάνω δυσκολίες αναιρούνται και ξεχνιούνται μόλις «πάρουμε τη νίκη» και γευτούμε την γλυκά της επιτυχίας. Τι συμβαίνει όμως όταν το πολυπόθητο αποτέλεσμα δεν έρθει και γευτούμε την πικρία της «αποτυχίας»; Εδώ είναι το δύσκολο. «Πέτυχα γιατί απέτυχα» είχα διαβάσει κάποτε σε ένα βιβλίο. Δυστυχώς κάποιες φορές η ζωή δεν είναι τόσο «δίκαιη» όσο πρέπει.

Κάποιες φορές ο κόπος, ο ιδρώτας, τα δάκρυα, οι χαμένες βόλτες με τους φίλους, οι πολύωρες προπονήσεις δεν σου προσφέρουν το αποτέλεσμα που τόσο άξιζες. Εκεί είναι που λοιπόν αρχίζουν οι αμφιβολίες να χτυπάνε το μυαλό και να παίζει παιχνίδια λέγοντας: «τελικά άξιζε όλο αυτό; Όλες αυτές οι προσπάθειες μήπως πήγαν χαμένες;»

Τελικά η απάντηση παρόλο που μοιάζει αρνητική θα πρέπει να είναι θετική. Θετική, γιατί εγκαθίσταται μέσα σου το μικρόβιο του πρωταθλητισμού. Ένα μικρόβιο που σε συνοδεύει για όλο το υπόλοιπο της ζωής σου και εγκαθίσταται βαθιά μέσα στην καρδιά σου ώστε τελικά να αποτελέσει αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητας σου. Ως ένας άνθρωπος που έχει κάνει πρωταθλητισμό και έχει βιώσει όλα τα σκαμπανεβάσματα αυτού του μεγάλου δρόμου, μπορώ με μεγάλη ειλικρίνεια να ομολογήσω ότι ο απολογισμός τελικά είναι θετικός.

Η πειθαρχία σε όλα τα καθήκοντα, η προσήλωση στους στόχους, η σκληρή δουλειά μέχρι την επιτυχία ενσαρκώνουν το «εγώ» μου πλέον και το «εγώ» όλων των πρωταθλητών. Η αφοσίωση στην συνήθεια, η δόμηση μιας υγιούς καθημερινότητας και η ικανότητα να ακολουθείς με μεγάλη πίστη χωρίς κανενός είδους δικαιολογίες και υπεκφυγές ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι πλέον «ατού» που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα μου.

Εξάλλου τι είναι η ζωή; Ένας μεγάλος αγώνας δρόμου για την κατάκτηση των ονείρων και των στόχων σου. Μικρού είδους πρωταθλήματα βιώνουμε καθημερινά. Και τελικά ο πιο μεγάλος «άθλος» είναι να ανταγωνίζεσαι και να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να γίνεσαι πρωταθλητής του δικού σου αγώνα! Γιατί ο δρόμος για τον παράδεισο είναι πάντα μακρύς…