Τον τελευταίο καιρό, μέσα σε όλα, έχει δημιουργηθεί έντονος διάλογος στον χώρο της τέχνης με αφορμή το προεδρικό διάταγμα 85 της 17/12 και τις συνακόλουθες απεργίες και διαδηλώσεις των ηθοποιών, με αποκορύφωμα την κατάληψη του Εθνικού Θεάτρου και μια σειρά παραιτήσεων του διδακτικού προσωπικού του.

Πρόκειται για μια κατάσταση που έχει χαρακτηριστεί από όλες τις πλευρές ως μια «προσπάθεια πολιτικής εργαλειοποίησης» ενόψει εκλογών εξαιτίας του έντονου αλλά και εύλογου πολιτικού χρωματισμού της. Προσωπικά ωστόσο πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο ,το συνήθως συμβαίνον στην Ελλάδα, εστιάζουμε όλοι περισσότερο στο ποια πολιτική δύναμη θα ρίξει την άλλη με τους πύρινους λόγους της , στο ποια έχει υποστηρίξει πιο πολύ με τα πολιτιστικά της έργα την Τέχνη αναγγέλλοντας καταλόγους κομματικών προσφορών στον βωμό της και εν τέλει χάνουμε την ουσία.

Η αξία της τέχνης έχει καταλήξει ένας κατάλογος με άδεια ή τικαρισμένα κουτάκια και αισθάνομαι έντονα πως το σημαντικό εδώ που έχουμε φθάσει είναι να αποκτηθεί μια περισσότερο αισθαντική αντίληψη του μεγαλείου της Τέχνης , από όλους, ώστε να μπορέσουν να γίνουν με γνησιότητα οι επόμενοι βηματισμοί προς την εδραίωση του. Προεδρικό Διάταγμα

Και γενικολογώ γιατί στόχος μου εδώ δεν είναι να χρωματίσω και εγώ πολιτικά την κατάσταση αποδίδοντας ευθύνες και διαλέγοντας πλευρές. Με την ήσσονα αναζήτηση που έχω κάνει τον τελευταίο καιρό ,παρανοήσεις και υπερβολές γίνονται και από τα δύο μέρη για ποικίλους λόγους τόσο πριν όσο και μετά τις νέες τροπολογίες που κατατέθηκαν.

Το σημείο στο οποίο θα ήθελα να εμμείνω όμως είναι και το αρχικό και μόνιμο ζήτημα : η υποβάθμιση της Τέχνης, είτε το γεγονός αυτό ,με αφορμή το π.δ, κλιμακώθηκε είτε επανέφερε απλώς στο προσκήνιο παρελθοντικές διεκδικήσεις. Γιατί σκοπός δικός μου είναι να κοιτάξουμε το μέλλον, τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Όσες μομφές και αν επιρρίψουμε , όσο και αν χτυπηθούμε για παρελθόντα και παρόντα λάθη , το νόημα είναι να ενωθούμε όλοι μαζί και να κατασκευάσουμε εκ νέου το μέλλον της τέχνης. Προεδρικό Διάταγμα

Οι διαδηλώσεις είναι ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο και πρακτικό μέσο για να ακουστούμε, χρειάζεται όμως και ένα βήμα παραπέρα για να διαλεχθούμε. Να μιλήσουν-χαριτολογώντας-οι ηθοποιοί με τους υπουργούς και να αναγνωρίσουν τον κοινό τους στόχο (προϋποτίθεται ότι αυτός υπάρχει). Η πάγια πρόταση για την ίδρυση Πανεπιστημίου Παραστατικών Τεχνών είναι μια καλή αρχή εφόσον το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι οι ηθοποιοί δεν ακολουθούν αμιγώς τον ίδιο δρόμο με όλους τους υπόλοιπους φοιτητές. Προεδρικό Διάταγμα

Να αναφέρουμε βεβαίως πως στο εξωτερικό, παρότι δεν είναι απαραίτητο, οι ηθοποιοί μπορούν να σπουδάσουν σε διακεκριμένα πανεπιστήμια και να λάβουν αναγνωρισμένα πτυχία.

Αλλά στόχος δεν είναι να γίνει για μια ακόμη φορά το εξωτερικό υπενθύμιση να πάμε μπροστά αλλά να κάνουμε εμείς την αρχή ως συνεχιστές μιας παράδοσης που ξεκίνησε στα εδάφη μας.

Στα ίδια εδάφη που κάποτε ένας Αρχαίος Έλληνας έπαιξε στη δύση του ηλίου Αντιγόνη και κατάφερε ,αυτό που δεν μπόρεσε να πει φωναχτά ο Σοφοκλής , να το μεταφέρει τότε ο ηθοποιός στις ψυχές, όχι μόνο στα αφτιά, του κοινού με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μπορεί και ένας ηθοποιός σήμερα. Γιατί οι ηθοποιοί είναι η φωνή των τραγωδών. Δεν υπάρχει θεατρικό έργο χωρίς ηθοποιούς και αν υπάρχει είναι γράμμα κενό. Τα έργα δημιουργούνται για να παιχτούν.

Και όπως τολμάμε να αναγνωρίζουμε μεγαλεία στον Αισχύλο, τον Αριστοφάνη, τον Τσέχωφ, τον Ουίλιαμς, έτσι θα πρέπει να κοιτάμε κατάματα και τους ηθοποιούς. Που έργο τους έχουν να «ποιούν ήθος» και να μεταφέρουν τις Ιδέες από τον κόσμο του «είναι» στον λυπηρό κόσμο του «φαίνεσθαι».

Και η αναγνώριση αυτή δεν πρέπει να στέκεται στην (υποτυπώδη) χρηματοδότηση ενός ή δύο προγραμμάτων, στην έκπτωση των εισιτηρίων από 20 σε 14 ευρώ και πολλές άλλες αξιοσημείωτες ίσως προσπάθειες αλλά θα πρέπει να βάλει την Τέχνη στο κέντρο. Τα ένα δύο προγράμματα αυτά θα πρέπει όχι μόνο να χρηματοδοτούνται αλλά και να προωθούνται. Να προωθείται όχι μόνο η προβολή τους αλλά και οι άνθρωποι που αυτά τα ένα δύο έργα θα τα πολλαπλασιάσουν.

Να πηγαίνουν οι ηθοποιοί στα θέατρα τους και να συμμερίζονται την μεγάλη αυτή αποστολή που έχουν. Προεδρικό Διάταγμα

Και ας ξεκινήσουμε από τα απλά και βασικά: παιδεία. Με τον κίνδυνο να κάνω πολιτική, θα πω πως ανησυχώ. Ανησυχώ που έφυγα από το σχολείο και ούτε μια φορά οι καθηγητές δεν με ρώτησαν όταν με έβλεπαν να διαβάζω θεατρικά έργα μόνη μου, εάν θα ήθελα ποτέ να σπουδάσω ηθοποιία. Που κάναμε Αντιγόνη μια φορά την εβδομάδα και έβρισκαν ευκαιρία οι μαθητές να διαβάσουν για το φροντιστήριο. Που ντρέπεται κανείς πια να πει πως είναι ηθοποιός.