Άλλη μία ημέρα ξεκινά. Ανοίγεις τα μάτια σε έναν νέο κόσμο. Καινούργιες, αμέτρητες ευκαιρίες για να τις αξιοποιήσεις. Τόση προοπτική αν αδράξεις το σήμερα. Όμως εσύ δεν βλέπεις. Τα μάτια σου είναι ανοιχτά αλλά βουτηγμένα στο σκοτάδι. social media social media social media

Ειδοποίηση στο Instagram. Μήνυμα από την ομαδική της σχολής και της παρέας. Κάποιος ανέβασε βιντεάκι στο Youtube. Το Tik Tok σε περιμένει να του χαρίσεις μερικές ώρες ανούσιας περιήγησης. Κι εσύ κλείνεις τα ματια. Το παιχνίδι έχει χαθεί, άλλη μία μερα έχει χαθεί.

Είναι γεγονος ότι ειμαστε η πιο ευνοημένη γενιά από άποψη ποιότητας ζωής. Έχουμε τις περισσότερες ανέσεις, δεν χρειάζεται στις περισσοτερες περιπτώσεις να παλέψουμε για την τροφή και το νερό μας. Έχουμε πρόσβαση στο διαδίκτυο, μία γιγάντια εγκυκλοπαίδεια. Κι όμως, είμαστε η γενιά που βιώνει την μεγαλύτερη υπαρξιακή κρίση. Τα προβλήματα της ψυχικής υγείας και των ανθρωπίνων σχέσεων σχεδόν μονοπωλούν το ενδιαφερον των χρηστών του διαδικτύου και παρόλα αυτά έχουμε γινει πιο απόμακροι από ποτε. Τόσο απόμακροι που το follow στο Instagram έχει γινει πιο προσφιλές από την χειραψία.

Όπως σε όλα τα ανθρώπινα επιτεύγματα , ετσι και στα social media, ως σημείο της εποχής μας, ενυπάρχει το στοιχείο του ηθικού δυϊσμού. Δυο πόλοι αντίρροποι, θετικών και αρνητικών αποτελεσμάτων. Η διαφορά είναι ότι τα μεσα κοινωνικής δικτύωσης, παρέχουν ένα ιδιαίτερα πρόσφορο περιβαλλον για να αναπτυχθούν οι αδυναμίες του χαρακτηρα μας.

Όλοι έχουμε ανάγκη ως κοινωνικά οντά από ανθρώπινη επαφη, από επιβεβαίωση. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτή η επιβεβαίωση έρχεται εύκολα, με μηδενικό σχεδον ρίσκο απόρριψης. Πόσο λίγο στοιχίζει ένα unfollow στο Instagram και ποσο πολύ ποναει μια δημοσιά χυλόπιτα στην καφετερια της γειτονίας. Η έλλειψη ρίσκου ωστόσο εχει οδηγήσει σε απομόνωση, σε φόβο και τελικά σε μια γενια ευάλωτη που δυσκολεύεται να κοινωνικοποιηθεί και να διαχειριστεί καταστάσεις. Το κινητο είναι παντα εκει σαν μια ψηφιακή πιπίλα, έτοιμη να μας ανακουφίσει σε κάθε ανιαρή ή δύσκολη κατάσταση .

Η κρίση βέβαια όπως ειπώθηκε, δεν είναι μονο κοινωνική αλλα υπαρξιακή. Εχουμε ξεχασει τί είναι σημαντικό και τί όχι. Πνιγόμαστε σε ειδήσεις και ειδοποιήσεις που μας δημιουργούν συνεχές αγχος που καραδοκεί στο υποβαθρο, ετοιμο ανα πασά στιγμη να εκδηλωθεί. Πλεον δεν απολαμβάνουμε την ησυχία, τις άβολες στιγμες μέχρι να έρθει το λεωφορείο, την συντροφιά ενός βιβλίου, την μοναξιά μας. Δεν μας ικανοποιούν πλεον επειδή δεν μας γεμίζουν περιττή ντοπαμίνη. Προτιμούμε να δουμε τις ειδοποιήσεις μας, μηνύματα που συνεχίζουν ανούσιες συζητησεις και νέες αναρτήσεις στο Twitter με αντιμαχόμενες αποψεις για ζητήματα εκτος του ελέγχου μας.

Και εκεί το «εγώ» πεθαίνει. Νεκρώνεται και συνεχίζει να διογκώνεται παρά την σήψη του. Γεννάται ένα παρηγορητικό «εσεις» , στο οποίο μπορεις να καταλογίσεις κάθε λάθος σου. Πώς μετά να πειθαρχήσεις τον εαυτό σου όταν τόσο εύκολα μπορείς να λάβεις μια ανούσια ικανοποίηση από ξένους; Πώς να παλέψεις για κάτι δύσκολο και σημαντικό όταν κολυμπάς μονίμως σε ρηχά νερά ;

Μάλλον ήρθε ο καιρός να αναθεωρήσουμε και να χρησιμοποιήσουμε εμείς την τεχνολογία, όχι εκείνη εμάς. Να εξελιχθεί ως ένα εργαλείο που ενισχύει τις κοινωνικές μας σχέσεις και δεν μας αποξενώνει. Που ενημερώνει και δεν παραπληροφορεί. Που μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας και όχι πιό μακριά από την πραγματικότητα. Οπότε κλείσε το κινητό. Ξέρεις το σωστό. Καιρός είναι να το πράξεις. Gen Z Gen Z