Γράφει η Ειρήνη – Ισιδώρα Στεργίου Προεκλογική
Σε πρωτοφανή προεκλογικό πυρετό βρίσκεται εδώ και περίπου 2 μήνες η χώρα μας: νέα κόμματα, ίδια δόγματα, ευφάνταστα σποτάκια και συνθήματα και φυσικά ατελείωτες διαμάχες πολιτικών που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από ένα καλοστημένο ριάλιτι του ΣΚΑΙ.
Αν και έχω προσπαθήσει αρκετά να μην σχολιάσω τα παραπάνω -καθώς θέλοντας και μη θα λάβω κομματική θέση- δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να μην σχολιάσω όλο αυτό το κλίμα που επικρατεί στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, εξ ου και ο τίτλος μας. Προεκλογική
Ζούμε κατά μία έννοια σε μία “ιστορική περίοδο” με πολλά να εξαρτώνται από την μετά-εκλογική περίοδο και από την αντοχή της κυβέρνησης που θα προκύψει, διότι μπορεί η νίκη της ΝΔ να θεωρείται δεδομένη , αλλά ο σχηματισμός κυβέρνησης ισχυρής αυτοδυναμίας καθώς και η αντοχή της σε βάθος χρόνου δεν είναι καθόλου δεδομένα. Ας δούμε όμως το γιατί:
Παρακολουθώντας τις κομματικές τακτικές, τις δηλώσεις και συνεντεύξεις των πολιτικών, την στάση των καναλιών και δημοσιογράφων, παρατήρησα πως το όλο σκηνικό/κλίμα -πείτε το όπως θέλετε- κάπου το έχω ξαναδεί. Αναφέρομαι φυσικά στις προ-εκλογικές περιόδους του 1952 και 1974, στις οποίες εντοπίζονται τρομακτικές ομοιότητες με την σημερινή φάση της χώρας μας…
Ας δούμε, όμως, αναλυτικά ποιες είναι οι τακτικές των ελληνικών κομμάτων: Η ΝΔ φαίνεται πως έχει διδαχτεί πλήρως από την ιστορία της , καθώς τόσο το κόμμα όσο και ο κ. Μητσοτάκης ακολουθούν πιστά τις τακτικές του ιδρυτή τους Κων/νου Καραμανλή. Προεκλογική
Αυτό που παρατηρούμε σχεδόν αμέσως είναι το δίλλημα που θέτουν όλα τα στελέχη σε κάθε τους δήλωση: ισχυρή αυτοδυναμία της ΝΔ = σταθερότητα ή κυβέρνηση συνεργασίας και πολυκομματική βουλή = αστάθεια και συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν ξέρω για εσάς , αλλά η δική μου πρώτη σκέψη πάνω σε αυτό ήταν οι πρώτες εκλογές μετά την πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Το τότε δίλλημα ήταν αντίστοιχα, ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση ή διάλυση της χώρας. Το δε σύνθημα της εποχής “Καραμανλής ή τανκς” τα λέει όλα.
Δεύτερη -εξίσου σημαντική- τακτική της ΝΔ, είναι ο πλήρης αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Ζητήματα, όπως η Ροδόπη, το ναυάγιο των μεταναστών, η ΕΕ “φταίει” για τα πάντα κλπ. υπάρχουν μόνο και μόνο για την εξυπηρέτηση του παραπάνω σκοπού. Προεκλογική
Στο σημείο αυτό, όμως θα κάνω μια παρένθεση: Δεν είχα σκοπό να ακουμπήσω το συγκεκριμένο θέμα , αλλά είναι πολύ βασικό και ως κάτοικος της Κομοτηνής δεν μπορώ να το αφήσω “να πέσει κάτω” : Οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της Θράκης-όχι μόνο της Ροδόπης – είναι Έλληνες Πολίτες και έχουν κάθε δικαίωμα υποψηφιότητας στις εκλογές. Αλλά γιατί σχολιάζεται μόνο η Ροδόπη και όχι και η Ξάνθη; γιατί και εκεί έχουμε Μουσουλμάνους βουλευτές. Το δε προξενείο υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά γιατί τώρα ξαφνικά καθοδηγεί τον μουσουλμανικό πληθυσμό;
Το “πρόβλημα” δεν είναι τίποτε άλλο από το γεγονός ότι η ΝΔ δεν βγήκε πρώτη στη Ροδόπη. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την “επίσκεψη” της κ.Μπακογιάννη , την οποία και στεναχωρήσαμε και για αυτό ήρθε να θυμίσει το σύνθημα “αυτοδύναμη ΝΔ ή καταστροφή”
Τελευταίο και σημαντικότερο, άφησα το παρακράτος . Ναι καλά διαβάσατε. Η Ελλάδα μας όχι μόνο έχει παρακράτος αλλά είναι και πανίσχυρο και το γιατί θα το δούμε ευθύς αμέσως:
Ας πάμε λίγο πίσω στο χρόνο, στην εποχή του covid-19: η θέσπιση του ακαταδίωκτου για τις επιτροπές , η υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών και οι απολύσεις των υγειονομικών και τα πρόστιμα στους συνταξιούχους αντίστοιχα είναι μία πρώτη ένδειξη της ύπαρξης ενός ισχυρού παρακράτους. Διότι τέτοιες ακραίες πρακτικές γίνονται αποδεκτές -χωρίς να πέσει η κυβέρνηση- μόνο σε δικτατορίες και σε κράτη που διαθέτουν ισχυρό παρακράτος. Μία σύγκριση με κράτη της βόρειας Ευρώπης και τις ΗΠΑ είναι ικανή να το αποδείξει. Προεκλογική
Άλλη βασική παράμετρος είναι η στάση του Υπουργικού Συμβουλίου κατά τη διάρκεια της περασμένης τετραετίας: η υπουργός πολιτισμού κ.Μενδώνη όχι μόνο τσιμέντωσε την Ακρόπολη αλλά και διόρισε απευθείας τον κ.Λιγνάδη διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Το να μην γνώριζε τα του τελευταίου φαντάζει σενάριο ταινίας. Αλλά και να ισχύει κάτι τέτοιο θα έπρεπε να υπάρξει άμεση παραίτηση για λόγους ευθιξίας. Έχουμε δεί άλλωστε παραιτήσεις πολιτικών για πολύ “μικρότερα” ζητήματα, ενώ η δήλωση του Μπορις Τζόνσον “αν ήμουν στην Ελλάδα δεν θα συνέβαινε τίποτα” νομίζω πως είναι άκρως χαρακτηριστική της πραγματικότητας.
Το καλύτερο , όμως , συνέβη μετά το “δυστύχημα” στα Τέμπη: ο υπουργός Μεταφορών , κ.Καραμανλής παραιτήθηκε, για να θέσει ξανά υποψηφιότητα μόλις ένα μήνα μετά. Και φυσικά υπερψηφίστηκε. Η δε επιζήσασα των Τεμπών Ευδοκία Τσαγκλή, απομακρύνθηκε κυριολεκτικά “σηκωτή” από την ομιλία του κ.Μητσοτάκη στην Θεσσαλονίκη. Η ίδια δήλωσε : «Το μόνο που έκανα ήταν όταν άκουσα τον κ. Μητσοτάκη να μιλάει για ‘υποδομές’ και ‘ασφάλεια’ να φωνάξω από κάτω ‘Ναι όπως και στα τρένα’». (πηγή: www.rosa.gr ) -είπαμε το παρακράτος μας είναι φοβερό-
Δυστυχώς , βέβαια, το μόνο στοιχείο ύπαρξης του παρακράτους είναι το θράσος των πολιτικών μας και τα αποτελέσματα της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης.
Φυσικά δεν γίνεται να ασχοληθούμε μόνο με ένα κόμμα: τα κόμματα της αντιπολίτευσης παρουσιάζουν και αυτά ουκ ολίγο ενδιαφέρον. Η τακτική του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης παραμένει πάγια, τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ , όσο και στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Το δε ΚΚΕ είναι μια “ιδιάζουσα περίπτωση” καθώς αρκείται στην διαμαρτυρία για τα όσα συμβαίνουν, τις κατηγορίες προς άλλους πολιτικούς και σε ένα διψήφιο ποσοστό – καμία σχέση δηλαδή με τους προκατόχους του. Προεκλογική
Σε αντίθεση, λοιπόν, με τη ΝΔ τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να έχουν διδαχθεί τίποτα από την ιστορία τους. Εμφανίζονται αποπροσανατολισμένα , με μηδενική κομματική πειθαρχία και κοινή γραμμή. Στις εκλογές του 1974, οι τότε αριστερές πολιτικές δυνάμεις είχαν εμφανιστεί ως “Ενωμένη Αριστερά”, υπήρχε δηλαδή μια διάθεση συνεργασίας, παρά τις όποιες διαφορές μεταξύ των κομμάτων (ΚΚΕ, ΚΚΕ-εσωτερικού, ΕΔΑ). Το ακριβώς αντίθετο παρατηρούμε σήμερα: ο κ.Τσίπρας και ο κ.Ανδρουλάκης αλληλοκατηγορούνται καθημερινά , σε μία κατάσταση που λίγο πολύ θυμίζει τις τακτικές των Αμερικανών πολιτικών (dirt war). Προεκλογική
Οι αρχηγοί των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχουν και μία πολύ σημαντική ομοιότητα: έχουν χάσει τον έλεγχο των κοινοβουλευτικών τους ομάδων. Αυτό γίνεται εμφανές τόσο από την συμπεριφορά των βουλευτών τους όσο και από τις μεταξύ τους διαμάχες, κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και στην ΕΡΕ του Κων/νου Καραμανλή τη δεκαετία του 1950. Τα δύο αυτά κόμματα -που θα μπορούσαν άνετα να συνεργαστούν, δεδομένης της ιδεολογικής τους βάσης- βρίσκονται σε πλήρη αποσύνθεση, με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να έχει μετατραπεί σε ένα άκρως προσωποπαγές κόμμα και τον δε κ.Ανδρουλάκη να θεωρεί πως βαφτίζοντας εκ νέου το ΚΙΝΑΛ, ΠΑΣΟΚ, θα φέρει στο κόμμα την παλιά του αίγλη.
Από όλα αυτά μπορούμε να εξάγουμε 2 βασικά συμπεράσματα: πρώτον, η Ελληνική πολιτική σκηνή βρίσκεται σε διαρκή καθοδική πορεία και δεύτερον, η νέα Βουλή θα είναι άκρως πολυκομματική. Η δε αυτοδυναμία της ΝΔ είναι κάπως αμφίβολη και για αυτό φυσικά ευθύνεται η απλή αναλογική. Το εκλογικό σύστημα είναι αυτό που θα καθορίσει την πορεία των πραγμάτων : δεδομένης της κατάστασης και της συμπεριφοράς των “μεγάλων” κομμάτων , είναι πολύ πιθανό οι ψηφοφόροι να μετακινηθούν στα μικρότερα κόμματα, πολλά εκ των οποίων “δεν έχουν δοκιμαστεί”.
Έτσι θα προκύψει τόσο μία πολυκομματική βουλή , όσο και μία οριακή πλειοψηφία της ΝΔ ή ακόμα και “μη αυτοδυναμία” αυτής. Προσωπικά θεωρώ ότι η αυτοδυναμία θα κριθεί και από τα ποσοστά αποχής και όχι μόνο από τα παραπάνω. Προεκλογική
Επομένως, να πάτε να ψηφίσετε και να σκεφτείτε καλά το τι θα ψηφίσετε και με ποια κριτήρια θα ψηφίσετε. Η συνέχεια μετά τις εκλογές… Προεκλογική
