Γράφει ο Γιάννης Ασημέλης Χρυσόστομου

    Ας ξεκινήσουν αυτές οι γραμμές με την παραδοχή πως μεγαλώνουμε. Ας παραδεχτούμε, επίσης, πως με το πέρασμα των χρόνων τείνουμε να ενστερνιζόμαστε απόψεις και φράσεις που κάποτε μας έμοιαζαν ξένες, αν όχι άτοπες. Μια εξ’ αυτών είναι και το περίφημο «κάθε πέρσι και καλύτερα». Θα έλεγε, δικαίως, κανείς πως τα κύρια συστατικά της έκφρασης αυτής είναι η ματαιότητα και ένας ξεκάθαρος πεσιμισμός. Ποιος όμως  είπε πως δεν αποτελούν και τα δυο ανθρώπινα γνωρίσματα; Χρειάζεται μια πολύ γρήγορη ματιά στα παγκόσμια νέα,  για να καταλάβει κανείς πως αυτή η- κάθε άλλο παρά καινούργια – φράση είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. 

    Για του λόγου το αληθές, ας προχωρήσουμε σε μια περιγραφική ανασκόπηση των όσων συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Η ανθρωπότητα, λοιπόν, καλείται να βρει μια σανίδα σωτηρίας, για να αντιμετωπίσει  ένα δυσθεόρατο κύμα ακρίβειας, να εντοπίσει τα ομολογουμένως δυσδιάκριτα όρια του τέλους μιας πανδημικής κρίσης, καθώς τιθασεύει τα θέλω του Βλαντιμίρ Πούτιν μετρώντας θύματα πολέμου. Είναι πλέον σαφές πως η κοινωνία των ανθρώπων είναι σε αποσύνθεση και η άμμος από την κλεψύδρα της κατάρρευσης δείχνει να τελειώνει. 

    Ωστόσο, φαίνεται πως για κάποιους όλο αυτό δεν είναι ξεκάθαρο και προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στον προσωπικό πονοκέφαλο του καθενός και να τονίσουν για μια ακόμη φορά την κοινωνική μας σήψη. Ένας από αυτούς είναι και ο Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος,  ο οποίος με δηλώσεις του τάχθηκε κατά των αμβλώσεων, υποστήριξε πως δεν υπάρχει σύλληψη από βιασμό, ενώ ανέφερε πως τα θύματα βιασμού «κάθονται» και βιάζονται.

Παράλληλα, σε μια πράξη μεγαλοψυχίας, έκανε δεκτό το σενάριο της άμβλωσης, εάν ελλοχεύει ο κίνδυνος το έμβρυο να αντιμετωπίσει προβλήματα υγείας με τη  γέννηση και αφού πρώτα έχει ζητηθεί έγκριση από την Εκκλησία. Τέλος, ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος στάθηκε στην αμαρτία της αντισύλληψης και πως ο έρωτας πρέπει να γίνεται με μοναδικό στόχο την αναπαραγωγή. 

    Ένας ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος ίσως στεκόταν αρχικά στην φαιδρότητα των δηλώσεων αυτών, στην αυθαιρεσία του συγκεκριμένου ανθρώπου να υποδεικνύει τι πρέπει να συμβαίνει σε ένα σώμα που δεν είναι δικό του. Αν σκεφτόταν κάποιος διαφορετικά, δεν θα ήταν ελεύθερο πνεύμα αλλά αστός. Ωστόσο, αν περάσουμε από την επιδερμική ανάλυση  στην εις βάθος, το αίσθημα που αρχικά νιώσαμε θα αντικατασταθεί με αυτό του φόβου. Ενός φόβου διαφορετικού, που δεν πηγάζει από τα όσα έφερε το παρελθόν αλλά από όσα προμηνύει το μέλλον. Τρυπώνει  βαθιά μέσα μας, καθώς πίσω από τις αποτρόπαιες δηλώσεις του Μητροπολίτη Δωδώνης, υποβόσκει ο μισογυνισμός, μια βαθιά ανασφάλεια της πατριαρχίας, μια ανάγκη να υποβαθμιστεί η θέση της γυναίκας και να επιστρέψουμε σε εποχές άλλες με αντιλήψεις ανατολικού τύπου. 

    Είναι γεγονός πως δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία προχωρά σε δηλώσεις που αποπνέουν έναν αέρα σκοταδιστικού μεσαίωνα, ούτε περιμέναμε κάτι καλύτερο, για  να είμαστε ειλικρινείς. Είναι όμως ανησυχητικό το γεγονός πως όλο αυτό γίνεται με την «ευλογία» του κρατικού μηχανισμού. Και ας καταδίκασε η κ. Κεραμέως το τηλεοπτικό παραλήρημα του Μητροπολίτη Χρυσόστομου, δεν ξεχνάμε πως η Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας. Και είναι η ίδια Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων που εποπτεύει την Εκκλησία, η οποία μέσω της Ιεράς Συνόδου, αποφάσισε την ανάγνωση του κηρύγματος κατά των αμβλώσεων στους Ιερούς Ναούς στις 8 του Σεπτέμβρη.

Είναι άρα, οφθαλμοφανές πως κανένα σχόλιο της υπουργού παιδείας στο Twitter δεν μπορεί να καλύψει το γεγονός πως η κόντρα μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας δεν είναι τίποτε άλλο από μια φούσκα, που στήθηκε χωρίς να ληφθεί υπόψη πως,  όσο μεγαλώνει, τόσο ηχηρότερο θόρυβο θα κάνει,  όταν σκάσει. 

    Η κοινωνία προχωρά και μαζί με αυτήν έρχεται και η πρόοδος, πρώτα η ατομική και ύστερα η συλλογική. Εμπόδιο αυτής μοιάζει να είναι, όμως,  η Εκκλησία και κατά συνέπεια το ίδιο το Κράτος. Μα είναι χρέος μας και πράξη επαναστατική να αντισταθούμε σε καθετί που μας υποτάσσει, σε καθετί που λειτουργεί σαν τροχοπέδη στην προσωπική μας ανάπτυξη. Ο καθένας κρίνει, αποφασίζει και πράττει για τη ζωή του και αυτό δεν τίθεται υπό συζήτηση. Οτιδήποτε παραβαίνει αυτή την αρχή δεν είναι ελευθερία αλλά δεσποτισμός. 

    Μα, ας μην ξεχνάμε, η ελευθερία είναι η ύψιστη αξία και η πίστη στις αξίες απαιτεί ακλόνητη  αφοσίωση. 

Διαβάστε περισσότερα: Χρυσόστομου

Χρυσόστομου Χρυσόστομου Χρυσόστομου Χρυσόστομου Χρυσόστομου Χρυσόστομου Χρυσόστομου