Περί εθνικής υπερηφάνειας

Γράφει ο Παναγιώτης Αλέξης εθνικής

Με το ξημέρωμα της σημερινής ημέρας και καθώς ηχούν οι καμπάνες σε όλους τους ορθόδοξους ναούς της Ελλάδας, συμπληρώνονται διακόσια και ένα χρόνια από την ημέρα που ξεκίνησε η επανάσταση του 1821.

Μια ημέρα διαφορετική και εξόχως σημαντική για όλους μας, μια ημέρα που το γένος μας αποφάσισε μετά από 400 χρόνια σκληρής δουλείας και υποταγής σε έναν γίγαντα που άκουγε στο όνομα Οθωμανική Αυτοκρατορία, να ενωθεί, να ξεσηκωθεί, να αψηφήσει κόντρα σε κάθε λογική τον θάνατο και να πορευτεί μόνο του προς την λύτρωση και την ελευθερία.
Οι πρόγονοι μας, παρακινούμενοι από τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης αλλά πάντα με σημείο αναφοράς το κλέος της Αρχαίας Ελλάδας θέλησαν να σκοτώσουν τον ραγιά μέσα τους και να ξυπνήσουν μετά από αιώνες, τον “Έλληνα”, αυτόν που εφηύρε την δημοκρατία, την φιλοσοφία, τις τέχνες και που έδωσε τα φώτα του στον Δυτικό πολιτισμό.

Όπως υποστήριζε και ο ένδοξος Γέρος του Μόριά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης:“Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμιάν απ’ όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών των είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήτο ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος, ήτο με ένα λαόν, όπου ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωριστεί ως τοιούτος, ούτε να ορκισθεί, παρά μόνο ό,τι έκαμνε η βία. Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε ποτέ να θεωρήσει τον Ελληνικόν λαόν ως λαόν, αλλ’ ως σκλάβους”.

Τι ήταν αυτό όμως που ξεχώρισε την επανάσταση του ’21 από όλα τα προηγούμενα δεκάδες επαναστατικά κινήματα που είχαν γίνει κατά τόπους από τις αρχές του 16ου αιώνα; Η απάντηση απλή και ταυτοχρόνως σύνθετη, καθώς είναι αυτή η περίοδος που συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις οι οποίες θα επιτρέψουν την εδραίωση ενός κινήματος στην άκρη της Πελοποννήσου, εκεί όπου ο Οθωμανικός έλεγχος είναι πιο αδύναμος και η μέθη για ελευθερία πιο δυνατή.

Η ίδια η έναρξη της επανάστασης άλλωστε, προϊδεάζει και δίνει τις βάσεις για το που αποσκοπούν και τι διαθέτουν μαζί τους οι επαναστατημένοι Έλληνες. Από την θυσία του Υψηλάντη και των Ιερολοχιτών του στην Μολδοβλαχία μέχρι την κατάληψη της Τριπολιτσάς, οι Έλληνες δείχνουν παντού τόσο μέσα στην Ελλάδα όσο και σε όλη την Ευρώπη ό,τι δεν τους φοβίζει τίποτα, ούτε τα Τούρκικα σπαθιά, ούτε ο ίδιος ο θάνατος και πως το θάρρος και η ανδρεία τους βρίσκουν μοναδικό στόχο στην τελική νίκη και την ελευθερία με κάθε κόστος.

Όμως, ας μην ξεχνάμε ό,τι για να μπορέσει να έρθει η ελευθερία, οι επαναστατημένοι πρόγονοι μας, είχαν να νικήσουν έναν μεγαλύτερο εχθρό, μεγαλύτερο ακόμη και από τον Σουλτάνο, έναν εχθρό που μαστίζει το γένος μας από αρχαιοτάτων χρόνων και που ελλοχεύει στις ψυχές, το φθόνο, την αντιζηλία, το μίσος, όχι το μίσος απέναντι στον κατακτητή, αλλά απέναντι στον αδερφό, αυτήν την κατάρα που για την τέρψη της μισαλλοδοξίας ορισμένων και την απόκτηση, θέσεων, τίτλων και χρηματικών ποσών από άλλους, κόστισε την ζωή σε χιλιάδες αγωνιστές, και οδήγησε τον ίδιο των αγώνα μέχρι και την έσχατη αποτυχία. Γιατι αυτοί ήμαστε οι άνθρωποι, εκεί που έχουμε φτάσει να καταφέρουμε το ακατόρθωτο, υποκύπτουμε στα πάθη μας, στις προσωπικές μας φιλοδοξίες και επιδιώξεις.

Έτσι πολλοί πρόδωσαν τον αγώνα και οδήγησαν το έθνος στους δύο εμφυλίους πολέμους, με εξίσου καταστροφικές συνέπειες, την ίδια στιγμή που ο αγώνας ακόμα δεν είχε λήξει και ο Ιμπραήμ έκαιγε την μία πόλη μετά την άλλη, αυτοί που θεωρούνταν ό,τι προστατεύουν και ελέγχουν την πατρίδα αντιμάχονταν για τις πρωτοκαθεδρίες και τα αξιώματα.

Ένας ξεσηκωμός απαρτιζόμενος από αγρότες, κλέφτες, βοσκούς, ανθρώπους με πενιχρή μόρφωση που δεν είχαν βγει πέρα από το χωριό τους, αλλά που ονειρεύτηκαν το ασύλληπτο. Αυτός είναι ο επαναστατικός αγώνας του έθνους μας, βουτηγμένος στο αίμα, την πείνα, τον θάνατο και την καταστροφή, όσο και αν θέλουμε να τον εκθειάσουμε και να δαφνοστεφανώσουμε τους ήρωες μας, μην μπορώντας καν να διανοηθούμε την θυσία τους.

Όμως ας έρθουμε για λίγο στο σήμερα, ας δούμε σήμερα, το 2022, μεσούσης ενός πολέμου στα ανατολικά σύνορα της Γηραιάς Ηπείρου, μέσα σε μια πρωτοφανή ακρίβεια σε παντός είδους αγαθά και με μια πανδημία που επαναπροσδιόρισε το πως λειτουργεί ο κόσμος, κατά πόσο γνωρίζουμε για την επανάσταση και σε δεύτερο χρόνο, τι μας ωφελεί το να γνωρίζουμε για το ’21.

Αρχικά πρέπει να γίνει μια τραγική διαπίστωση που είναι εμφανής αλλά αγνοείται από όλους, ο σημερινός Έλληνας πολίτης δεν γνωρίζει για τον αγώνα του 1821. Μπορεί όσο είναι στην σχολική περίοδο μέσα από παρελάσεις, εορτές, ποιήματα και το μάθημα της ιστορίας να κρατείται μια επαφή με αυτήν την γιορτή, όμως από την στιγμή που κάποιος περάσει αυτό το στάδιο η ημέρα της 25ης Μαρτίου αποκτά χαρακτήρα διακοπών και σχόλης από την καθημερινότητα.

Μια τέτοια μέρα θα έπρεπε να είναι χαραγμένη στο μυαλό του κάθε ενός με μεγάλα γράμματα και να αποτελεί αιτία υπερηφάνειας και χαράς, αντ’ αυτού παραγκωνίζεται και ξεχνιέται, με μια πρωτοφανή αδιαφορία, που μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με αυτή ενός ασήμαντου γεγονότος. Ο σημερινός Έλληνας ζει ένα κενό ’21, με παρελάσεις χωρίς ιδιαίτερο νόημα για αυτόν και με μοναδικό στόχο το ξενύχτι και την κραιπάλη του τριημέρου.

Τι φταίει όμως γι’ αυτό; Μοναδική αιτία βρίσκω στην αδιαφορία και την αντιπάθεια που τρέφει ο σύγχρονος Έλληνας απέναντι στην ιστορία του, τον πολιτισμό του και την πατρίδα του, λέξεις που τις επικαλείται ανετά για να επευφημήσει τον εαυτό και την καταγωγή του, αλλά κενές όταν τολμήσει να τις αναλύσει περαιτέρω. Αυτή η αποστροφή και η αμάθεια απέναντι σε γεγονότα και κομβικούς ιστορικούς σταθμούς που δημιούργησαν την πολιτιστική μας ταυτότητα και που δημιούργησαν το ποιοι ήμαστε, αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για τα επόμενα μας βήματα ως έθνος.

Διότι η επανάσταση του ’21 έχει να μας διδάξει 3 βασικές αρετές που πρέπει να μας χαρακτηρίζουν συνεχώς. Την αγάπη για την πατρίδα, την αδελφοσύνη μεταξύ μας και την πίστη σε ανώτερα ιδεώδη. Αρετές που εκλείπουν σήμερα όλο και πιο πολύ όσο παίρνουν τα χρόνια. Ξεχάσαμε να αγαπάμε την πατρίδα μας γιατι είναι ρατσιστικό, και γιατι το να διαβάζουμε για την ιστορία μας είναι κουραστικό και δεν αξίζει του “πολύτιμου” χρόνου μας.

Δεν μας ενδιαφέρει να βοηθήσουμε τον αδελφό πάρα μόνο να τον εκμεταλλευτούμε και να τον μειώσουμε μπροστά σε εμάς. Και τέλος η πίστη σε ιδεώδη όπως έθνος ή πατρίδα δεν έχει καν θέση στην καθημερινότητα μας, ξορκίζεται και απομακρύνεται οτιδήποτε θα μπορούσε να μας σηκώσει από την λάσπη και να μας κάνει να αγωνιστούμε για κάτι παραπάνω από μας.

Εν κατακλείδι, η 25η Μαρτίου και το γεγονός που την συνοδεύει είναι από τις σημαντικότερες πτυχές της ιστορίας μας. Μια επανάσταση με επιτυχίες, τραγικές αποτυχίες αλλά με μοναδική επιθυμία την ελευθερία και την εθνική παλιγγενεσία. Το ’21 δεν είναι μια ημερομηνία ούτε ένα κεφάλαιο στο βιβλίο της ιστορίας, είναι η απαρχή του σύγχρονου ελληνικού έθνους, και ως τέτοιο πρέπει να τιμάται από το σύνολο της κοινωνίας. Όπως είπε και ο Jorge Santayana: “Ο λαός που ξεχνά την Ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει”.

Διαβάστε περισσότερα: εθνικής

εθνικής εθνικής εθνικής εθνικής εθνικής εθνικής εθνικής εθνικής εθνικής εθνικής εθνικής