Γράφει ο Ιωάννης Καρανικολός
Η υπόθεση της Πάτρας με την Ρούλα Πισπιρίγκου, οδηγείται σταθερά και με συνεχώς αυξανόμενους ρυθμούς προς τον τελικό στόχο. Την καταδίκη, οποία και αν είναι αυτή. Όμως μέσω αυτής της υπόθεσης, αναδύθηκαν αρκετές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας καθώς και του σοφρωνιστικού συστήματος στην ολότητα του.
Ας αρχίσουμε από τα κοινωνικά του θέματος. Μόλις έγινε γνωστό ότι εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης είδαμε μια μεγάλη μερίδα ατόμων να στοιβάζονται έξω από το σπίτι της κατηγορούμενης. Γυναίκες με παιδιά στα χέρια, συνθήματα, η λέξη «θάνατος» γραμμένη γύρω από το σπίτι θύμισαν περισσότερο εικόνες Ρωμαϊκής Αρένας ή Αφγανιστάν, παρά εικόνες μιας αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας ειδικότερα στο πλαίσιο της Ευρώπης τόσο πολιτικά όσο και γεωγραφικά.
Προς αποφυγή παρεξήγησης προχωρώ σε ανάλυση της θέσης μου. Σίγουρα η μεθοδική και αμετανόητη δολοφονία τριών παιδιών από την ίδια τους τη μητέρα, είναι ένα ειδεχθές έγκλημα και δεν θα άξιζε κάτι λιγότερο από την ισόβια κάθειρξη σε ένα τέτοιο έγκλημα. Όμως, σε μια αστική φιλελεύθερη δημοκρατία, υπάρχει και το τεκμήριο της αθωότητας. Η υπόθεση δεν έχει κλείσει. Τα δικαστήρια δεν αποδώσανε ποινές, τουλάχιστον τα νόμιμα και «κανονικά» δικαστήρια, καθώς τα λαϊκά δικαστήρια κατά τόπους ειδικότερα με ορμητήρια τις εκατοντάδες φυλλάδες βιάστηκαν να αναλάβουν τον ρόλο δικαστή και να καταδικάσουν.
Άρα που καταλήγουμε; Ένα πλήθος με αμέτρητο μίσος περιτριγυρίζει το σπίτι μιας ύποπτης, έτοιμο να τη λιντσάρει, ενώ η δικαστική εξουσία περιμένει στη γωνία να κοπάσει το κτήνος για να μπορέσει να κάνει τη δουλειά της. Ένα ακόμα εύλογο συμπέρασμα είναι πως, ο κόσμος ο οποίος μαζεύτηκε εκεί, δεν το έκανε για να καταδικάσει ούτε για να εκφράσει την απέχθεια του. Εξάλλου υπάρχουν μέσα για να το κάνει αυτό, ειδικότερα οι φυλλάδες διψάνε απεγνωσμένα για λίγο κοινωνική κατακραυγή. Μαζεύτηκε εκεί για να βγάλει το μίσος και τον εκνευρισμό του, εν μέσω μιας παγκόσμιας κρίσης σε όλα τα επίπεδα.
Που καταλήγουμε με αυτό; Μόλις τελειώσει το μίσος, τελείωσε και η κατακραυγή. Στην πραγματικότητα λίγοι ενδιαφέρθηκαν για το έγκλημα. Μαζί όμως με όλα αυτά, υπάρχει και μια σημαντική διαπίστωση, την οποία οφείλω να αναφέρω. Η έννοια του λαϊκού δικαστηρίου για να ολοκληρωθεί και να μπορέσει να εκφράσει ένα γεγονός χρειάζεται τον όχλο. Και ο όχλος είναι η μόνη λέξη, η οποία μπορεί να περιγράψει το πλήθος που μαζεύτηκε έξω από το σπίτι της κατηγορούμενης. Όχλος ο οποίος δικάζει χωρίς να είναι δικαστής, ο οποίος σε ακραίες καταστάσεις σκοτώνει χωρίς δεύτερη σκέψη, όχλος ο οποίος στιγματίζει και δεν στιγματίζεται.
Χειρότερο από όλα όμως, όχλος ο οποίος σε στιγμές όπου τα φαινόμενα απατούν, αμαυρώνει ζωές και άτομα δίχως σκέψη του τι θα ακολουθήσει μετά. Ακόμα και σε περιπτώσεις όπως αυτή, όπου είναι οφθαλμοφανές το ποιος φταίει, ο όχλος ποτέ δεν είναι θετικός. Μόνο και μόνο γιατί μας γυρνάει πίσω σε εποχές όπου τα λαϊκά δικαστήρια και η έλλειψη πραγματικής δικαιοσύνης ήταν η νόρμα.
Ας προχωρήσουμε τώρα στο ζήτημα του σοφρωνιστικού συστήματος. Οι απόψεις διίστανται για το συγκεκριμένο ζήτημα, με αρκετούς να αποζητούν την θανατική ποινή, ίσως η δημοφιλέστερη άποψη, ενώ κάποιοι άλλοι επιμένουν στο επιχείρημα είτε του σωφρονισμού είτε της ισόβιας κάθειρξης. Κατ’ αρχήν, η θανατική ποινή, ενώ κάποιες φορές φαίνεται η μόνη λογική ποινή, ενέχει αρκετούς κινδύνους στην εφαρμογή της. Η ποινή αυτή, ακόμα και σε μια δημοκρατία, δίνει την απόλυτη δύναμη σε ένα κράτος να αφαιρεί ζωές, με την συνεργασία της δικαστικής εξουσίας βέβαια. Όμως όταν το βήμα για την επιστροφή της θανατικής ποινής γίνει, τότε δύσκολα γυρνάμε πίσω.
Λάθη γίνονται στα δικαστήρια και αυτό έχει φανεί. Όταν όμως το λάθος γίνει και χαθούν ανθρώπινες ζωές, τότε η ίδια η κοινωνία και το κράτος θα έχουν αποτύχει στο να διατηρήσουν την έννομη τάξη, μοιράζοντας ποινές από εδώ και από εκεί ελπίζοντας να μειωθεί η εγκληματικότητα. Όσον αφορά όμως το επιχείρημα του σωφρονισμού και της ισόβιας κάθειρξης, υπάρχει πραγματικά ένας αντίλογος, ο οποίος δύσκολα αντικρούεται.
Αυτός είναι του μέσου φορολογούμενου πολίτη, ο οποίος εκφράζει την εύλογη θέση του: «Γιατί να πληρώνω εγώ την διαμονή και τη διατροφή αυτού του εγκληματία για όλη του την υπόλοιπη ζωή;». Η αλήθεια είναι πως αυτό το ερώτημα δύσκολα απαντιέται, καθώς αλήθεια όταν κάποιος φτάνει στο να σκοτώσει (μάλλον) και τα τρία του παιδιά, η επιλογή του σοφρωνισμού μάλλον δεν υπάρχει.
Κλείνοντας, το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό ούτε να επηρεάσει κάποιον στην άποψη του, εξάλλου δημοκρατία έχουμε όλες οι απόψεις έχουν το δικαίωμα να υπάρχουν και να ακούγονται. Ως μόνο σκοπό, έχει απλά να υπάρχει και να προβληματίσει ως τροφή για σκέψη. Προς τα που οδεύει μια κοινωνία με συσσωρευμένο μίσος, η οποία δεν διστάζει να καταπατήσει κάθε δικαίωμα και να προβεί σε λαϊκά δικαστήρια και πογκρόμ; Ποιοι κίνδυνοι υπάρχουν για το πολίτευμα μας, όταν οι ίδιοι οι πολίτες επιζητούν απολυταρχικά μέτρα;
Διαβάστε περισσότερα: Πάτρα Πάτρα Πάτρα Πάτρα Πάτρα Πάτρα Πάτρα Πάτρα
Όσα μας προκάλεσαν αηδία τις τελευταίες ημέρες
Οι ευαίσθητοι και ψυχοπονιάρηδες αλληλέγγυοι με το καταγγελτικό ύφος τώρα κρύβονται πίσω από λέξεις που τις έχουν κάνει σημαία της εμετικής τους ουδετερότητας.
Ελλάδα και προεδρική δημοκρατία: ένας ανέφικτος συνδυασμός
Ανέκαθεν οι Έλληνες διακατέχονταν έντονα από την επιθυμία ενασχόλησης με τα κοινά.
Λένε ότι όλοι οι άνθρωποι υποφέρουν το ίδιο σε ένα πόλεμο
‘’ Τώρα όσοι μου επιτίθεντο έχουν μια δικαιολογία για να ασκήσουν πάνω μου το μίσος και τη βία τους.’’