Γράφει ο Αλέκος Παναγιώτου Πανεπιστημιακή Αστυνομία

Σε κυρίαρχο ζήτημα της επικαιρότητας, στην ακαδημαϊκή κοινότητα, έχει αναδειχθεί το θέμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας, ενόψει της επικείμενης εισόδου της ΟΠΠΙ (Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων) στα ΑΕΙ των μεγάλων αστικών κέντρων.

Ως αποτέλεσμα, σε μία εποχή, λίγο πριν την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, που, παραδοσιακά, μειώνεται η καθημερινή παρουσία στα αμφιθέατρα, παρατηρείται ραγδαία αύξηση της έντασης.

Το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα – και κυρίως οι παρατάξεις που πρόσκεινται στην Αριστερά – ξεχύνεται, καθημερινά, στους δρόμους με συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα εάν χρειάζεται και εάν θα ωφελήσει η εγκατάσταση της ΟΠΠΙ, τα Πανεπιστήμια. Πανεπιστημιακή Αστυνομία Πανεπιστημιακή Αστυνομία

Η απάντηση, σαφώς, δεν είναι τόσο απλή όσο φαινομενικά μπορεί να δείχνει και απαιτεί να προσεγγίσουμε το θέμα όχι επιδερμικά, αλλά με σύνεση και χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Πρέπει, όμως, αρχικά να θέσουμε τα θεμέλια του προβληματισμού και να αναλογιστούμε γιατί υπάρχει η αστυνομία, ευρύτερα, στα πλαίσια της κοινωνίας. Η αστυνομία, παγκοσμίως, έχει ως πρωταρχική αποστολή να επιβλέπει την τήρηση των νόμων του κράτους και σε όποια περίπτωση απαιτείται να επεμβαίνει, εφαρμόζοντας τους. Πανεπιστημιακή Αστυνομία Πανεπιστημιακή Αστυνομία

Ο ρόλος, δηλαδή, της αστυνομίας μέσα σε μια ευνομούμενη κοινωνία είναι να επιβάλλει τους κανόνες που έχει θεσπίσει η νομοθετική εξουσία, σε περιπτώσεις που αυτοί καταπατώνται. Υπό αυτήν την έννοια, κανένας δεν θα ήθελε να υπάρχει η αστυνομία, πουθενά στον κόσμο, εφόσον κάτι τέτοιο, επαγωγικά, θα σήμαινε ότι δεν θα υπήρχε και εγκληματικότητα. Επειδή, παρ’ όλα αυτά, δεν ζούμε σε μια κοινωνία ουτοπική, χωρίς έγκλημα και παραβατικότητα, η παρουσία της αστυνομίας είναι επιβεβλημένη, και μάλιστα ζωτικής σημασίας.

Με την ίδια λογική, θα πρέπει να αναρωτηθούμε εάν στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο υπάρχει παραβατικότητα, παρανομία και απειθαρχία στους νόμους της πολιτείας για να συμπεράνουμε εάν το αίτημα για συγκρότηση και εγκατάσταση ειδικού σώματος φύλαξης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων από την πλευρά της Κυβέρνησης, είναι αναγκαίο και ρεαλιστικό. Και ενώ σε αυτό το σημείο θα μπορούσα κάλλιστα να επικαλεστώ την κοινή γνώμη, που μέσα από δεκάδες δημοσκοπήσεις έχει αποφανθεί υπέρ της εισόδου της ΟΠΠΙ στα ΑΕΙ και κυρίως, μέσα από τις εκλογές του 2019, στις οποίες έδωσε ισχυρή ψήφο εμπιστοσύνης στην παρούσα Κυβέρνηση για κατάργηση του ασύλου ανομίας, έχει ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της αναγκαιότητας μεταρρυθμίσεων στον χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, θα προτιμήσω να παραθέσω πρόσφατα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Πανεπιστημιακή Αστυνομία

Ο ομαδικός βιασμός φοιτήτριας στο Α.Π.Θ. (2016), ο ξυλοδαρμός φοιτητή ΑμεΑ του ΟΠΑ μέσα σε αμφιθέατρο (2017), η εισβολή κουκουλοφόρων στο Πάντειο (2018), η απόπειρα βιασμού φοιτήτριας στη Φιλοσοφική ΕΚΠΑ (2019), οι αποτρόπαιες επιθέσεις στους Πρυτάνεις του ΕΚΠΑ και του ΟΠΑ (2020), η καθημερινή διακίνηση ναρκωτικών και η εγκληματική δράση παρασιτικών ομάδων που χρησιμοποιούν ως ορμητήρια τα λεγόμενα «Στέκια», δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης: στα Πανεπιστήμια υπάρχει πρόβλημα παραβατικότητας που συντηρείται και διαιωνίζεται, εξαιτίας της ανοχής των αρμόδιων φορέων. Πανεπιστημιακή Αστυνομία Πανεπιστημιακή Αστυνομία

Οι αντιδρώντες στην είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, κοινώς οι παρατάξεις που πρόσκεινται στο ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, μη έχοντας να προβάλλουν κάποιο αξιόλογο επιχείρημα στα παραπάνω, και ενώ εν μέρει αποδέχονται το πρόβλημα εγκληματικότητας που υπάρχει, εστιάζουν την κριτική τους σε άλλες πτυχές της Κυβερνητικής πολιτικής.

Επί παραδείγματι, υποστηρίζουν ότι την παραβατικότητα θα πρέπει να την αντιμετωπίσει το φοιτητικό κίνημα συλλογικά, χωρίς την εμπλοκή αστυνομικών δυνάμεων και ότι η Κυβέρνηση θα πρέπει να αυξήσει την κρατική χρηματοδότηση στα Πανεπιστήμια αντί να προσλαμβάνει ειδικούς φρουρούς. Ταυτόχρονα, επικαλούνται το καθεστώς που υπάρχει στα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπου η αστυνομία δεν επεμβαίνει και κάθε Ίδρυμα διαθέτει προστασία από ιδιωτική εταιρεία security.

Αυτά τα επιχειρήματα, ωστόσο, είναι παντελώς ανεδαφικά καθώς από την μία προτείνεται οι φοιτητές και οι φοιτήτριες να λειτουργούν στο πλαίσιο μιας «Πανεπιστημιακής Πολιτοφυλακής», δηλαδή, να αυτοδικούν και να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και από την άλλη γίνεται σύγκριση με το Εξωτερικό όπου όχι μόνο δεν υπάρχει τέτοια εγκληματικότητα αλλά περιστατικά όπως τα παραπάνω είναι πρωτάκουστα. Και, βέβαια, εις ότι αφορά την κρατική χρηματοδότηση αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό είναι ότι μέσω της ΟΠΠΙ θα αυξηθεί το διαθέσιμο χρηματικό υπόλοιπο, μιας και πλέον, τα χρήματα του ελληνικού λαού, δεν θα σπαταλούνται σε καταλήψεις, στέκια και βανδαλισμούς.

Συγκεφαλαιώνοντας, η πανεπιστημιακή αστυνομία αποτελεί μια αναγκαιότητα στην προσπάθεια αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού των δημόσιων Ελληνικών Πανεπιστημίων. Διότι, θα συμβάλλει στην εδραίωση μιας κουλτούρας ασφάλειας για φοιτητές και καθηγητές και η παρουσία της θα δρα προληπτικά απέναντι σε ομάδες εξωπανεπιστημιακών παραβατικών στοιχείων. Τέλος, θα διασφαλίζει την ελεγχόμενη είσοδο στους χώρους των Πανεπιστημίων, προκειμένου σε περιβάλλοντα μάθησης και ελεύθερης έκφρασης ιδεών, όπως τα Αμφιθέατρα, να εισέρχονται μόνο όσοι ανήκουν στην ακαδημαϊκή κοινότητα (φοιτητές, μέλη ΔΕΠ, προσωπικό πανεπιστημίου). Πανεπιστημιακή Αστυνομία