Ο όρος “παιδικοί γάμοι” αναφέρεται σε οποιονδήποτε επίσημο γάμο ή άτυπη ένωση μεταξύ ενός παιδιού ηλικίας κάτω των 18 ετών και ενός ενηλίκου ή άλλου παιδιού (UNICEF, 2020). Σύμφωνα με στοιχεία, τα οποία δημοσιεύτηκαν τον Μάρτιο του 2020, 12 εκατομμύρια κορίτσια παγκοσμίως παντρεύονται κάθε χρόνο πριν την ηλικία των 18 ετών, ενώ τα δεδομένα δείχνουν ότι υπάρχουν 650 εκατομμύρια γυναίκες, οι οποίες έχουν παντρευτεί πριν ακόμη συμπληρώσουν τα 18 έτη της ηλικίας τους. Μία στις 5 γυναίκες ηλικίας 20 έως 24 ετών παντρεύτηκε ως παιδί, συγκριτικά με τους άνδρες (1/30). Συνολικά, 765 εκατομμύρια παιδιά παντρεύτηκαν πριν την ηλικία των 18, με τα κορίτσια, σαφώς να επηρεάζονται περισσότερο.

Η Υεμένη είναι μία χώρα στη Δυτική Ασία με τα μεγαλύτερα και ολοένα αυξανόμενα ποσοστά παιδικών γάμων σε όλο τον κόσμο. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο, το 2014, μεταξύ της κυβέρνησης της Υεμένης υπό την ηγεσία του Ρασάντ αλ- Αλίμι και του ένοπλου κινήματος των Χούτι και την τεράστια ανθρωπιστική κρίση, η χώρα κυριολεκτικά καταστράφηκε. Η φτώχεια ανάγκασε πολλές οικογένειες να παντρέψουν τις κόρες τους πριν την ηλικία των 18, για να αυξήσουν τα έσοδα της οικογένειας. Βέβαια, οι παιδικοί γάμοι αποτελούσαν σύνηθες φαινόμενο πριν ακόμη τον εμφύλιο πόλεμο.

Όσον αφορά την διαδικασία του γάμου, την αναλαμβάνει ο πατέρας του κοριτσιού ή κάποιος άλλος άντρας-συγγενής, ενώ η μητέρα μπορεί να ασκήσει μικρή επιρροή στις αποφάσεις, χωρίς βέβαια να τις καθορίζει. Αρκετοί υποστηρίζουν ότι φοβούνται μήπως η κόρη τους δεν παντρευτεί ποτέ και δεν την ζητήσουν άλλοι υποψήφιοι. Συνεπώς, δέχονται με την πρώτη ευκαιρία που την θελήσει κάποιος. Η γνώμη του κοριτσιού είναι ασήμαντη, καθώς εάν ο πατέρας συμφωνούσε και ενέκρινε, ο γάμος αναπόφευκτα θα διεξαγόταν.

Επιπλέον ο γάμος στην Υεμένη είναι ένας τρόπος να μην αμαυρωθεί η τιμή της οικογένειας, καθώς πολλοί εξέφρασαν το ενδεχόμενο η κόρη τους να πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίηση. Για το λόγο αυτό, ίσως είναι καλύτερα για ένα κορίτσι να παντρευτεί και να την προστατεύει ο άντρας της για να μην “λεκιάσει” την τιμή της οικογένειας.

Για τα αγόρια αυτή η θεωρία δεν ισχύει και η ηλικία τους δεν παίζει ιδιαίτερα ρόλο. Όσον αφορά τους άντρες, η εκπαίδευση και ένας καλός μισθός αποτελούν βασικοί παράγοντες σε ένα γάμο. Αντίθετα, για τα κορίτσια η σωματική και πνευματική ωριμότητα ( φαρδιά λεκάνη, μαγειρικές ικανότητες, ορθό βάδισμα κ.ά.) είναι απαραίτητα, έτσι ώστε, το κορίτσι να είναι σε θέση να διαχειρίζεται τα του οίκου και να αναθρέψει σωστά τα παιδιά της.

Τα στοιχεία, ωστόσο, φανερώνουν ότι τα κορίτσια τα οποία είχαν παντρευτεί κάτω των 18, δεν ζούσαν ασφαλή κοντά στον άντρα τους. Συγκεκριμένα, πολλά κορίτσια σταματούσαν το σχολείο μετά το γάμο, δέχονταν λεκτική και σωματική βία από τους συζύγους τους και ζούσαν πολυ φτωχά, συγκριτικά με τα κορίτσια που δεν είχαν παντρευτεί πριν τα 18.

Επιπρόσθετα, τα προβλήματα υγείας αυξάνονται λόγω επιπλοκών κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σαφώς, η μητρότητα αποτελεί ένα δύσκολο καθήκον και βαριά ευθύνη, αφού στην ουσία, το παιδί αναγκάζεται να φροντίζει παιδιά. Επιπλέον, ο γάμος επηρεάζει την υγεία των κοριτσιών, καθώς είναι επώδυνο για αυτές να φέρουν εις πέρας την εγκυμοσύνη και τον τοκετό. Όλα αυτά θέτουν σε κίνδυνο την υγεία τους και την ζωή τους και πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει στην θάνατο της μητέρας κατά την διάρκεια του τοκετού ή του βρέφους.

Απόδειξη όλων αυτών είναι το βιβλίο της Ζάνα Μόχσεν στο οποίο διηγείται την ιστορία της και την μάχη για να σώσει την μικρή της αδερφή Νάντια, όταν ο ίδιος ο πατέρας τις πούλησε για 13.000 φράγκα, με αποτέλεσμα τα δύο ανήλικα κορίτσια 14 ετών και 15 ετών αντίστοιχα να βρεθούν παντρεμένες χωρίς την θέληση τους σε ένα μακρινό χωριό της Υεμένης.

Η Ζάνα κατάφερε να ξεφύγει, μετά από 8 χρόνια, αλλά η αδερφή της όχι. Τότε, η Ζάνα έγραψε το βιβλίο “Πουλημένες!”, με την ελπίδα ότι η δημοσιότητα θα έσωζε την Νάντια και τα παιδιά της. Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό και περιγράφει με λεπτομέρεια, μέσα από την δική της ιστορία, το μαρτύριο εκατομμυρίων κοριτσιών, τα οποία παντρεύονται σε νεαρή ηλικία και χωρίς την θέληση τους.

Τα ποσοστά είναι τρομακτικά. Αλλά το πιο τρομακτικό είναι το γεγονός ότι ο λαός της Υεμένης όχι μόνο εθελοτυφλεί μπροστά σε αυτό το δράμα, αλλά και σπεύδει να δικαιολόγησει αυτή την κατάσταση στο βωμό των παραδόσεων και τις διάφορες νόρμες που ισχύουν στην χώρα.