Εκλογές 2023: Όσα δεν κερδίζει η αξία, τα κερδίζει το χρήμα

Tο πρώτο και θεμελιώδες βήμα για να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση είναι, πρώτα, να την αντιληφθείς. Και κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να συμβεί παρά μόνον εάν αποτραβηχτείς από αυτήν και ύστερα, απαλλαγμένος από κάθε «σειρήνα» συναισθηματικής φόρτισης, την αναλύσεις. 

Γράφει ο Γιάννης Ασημέλης αξία

Λένε πως το πρώτο και θεμελιώδες βήμα για να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση είναι, πρώτα, να την αντιληφθείς. Και κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να συμβεί παρά μόνον εάν αποτραβηχτείς από αυτήν και ύστερα, απαλλαγμένος από κάθε «σειρήνα» συναισθηματικής φόρτισης, την αναλύσεις. 

Έτσι και σήμερα, έχοντας αφήσει να ξημερώσουν κάμποσα πρωινά από το πέρας των εκλογών, ήρθε η ώρα να αποτυπώσω σε αυτές τις γραμμές τις σκέψεις μου για την απόλυτη αυτή νίκη της δεξιάς. Και όπως είναι γνωστό, όταν κάποιος νικά κάποιος άλλος χάνει. Και την Κυριακή δεν έχασαν μόνο οι υπόλοιπες κομματικές παρατάξεις. Την Κυριακή ηττήθηκε η ίδια αξία στην μάχη με τους θεσμούς και, συγκεκριμένα, του κοινωνικού θεσμού του χρήματος.

Προτού όμως περάσουμε στην ανάλυση αυτού, θέλω να γίνει η εξής παραδοχή μιας και ποτέ δεν με ενδιέφερε να αποκρύψω ή να διαστρεβλώσω τις ιδέες μου. Δεν ανήκω ή άνηκα ποτέ σε καμία παράταξη αλλά ιδεολογικά προέρχομαι από τον χώρο της αριστεράς. O,τι αναφέρω είναι η άποψη μου, η δίκη μου σκοπιά και σύμφωνα με αυτή γράφω. αξία

Πρέπει, ακόμη, να αναφερθεί ότι δεν εξετάζεται το αποτέλεσμα της κάλπης πολιτικά αλλά κοινωνικά. Με άλλα λόγια, το παρόν κείμενο δεν έχει την ματιά του στα κόμματα αλλά στους πολίτες αυτής της χώρας και στην ερμηνεία της ψήφου τους. Γι’ αυτό τον λόγο, ας πάρουμε τις εξής δυο περιπτώσεις. Στην πρώτη ο πολίτης ψηφίζει σύμφωνα με το δικό του συμφέρον άρα κοιτά τι θα ευνοήσει το δικό του επάγγελμα και μέλλον, ενώ στην δεύτερη ο πολίτης ψηφίζει σύμφωνα με το κοινό καλό και για ένα καλύτερο μέλλον της χώρας.

Στην δεύτερη αυτή περίπτωση, βασικό του κριτήριο είναι η ανάπτυξη κατά την προηγούμενη τετραετία, τα οικονομικά της χώρας, το βιοτικό επίπεδο, η σύγκριση με τις υπόλοιπες παρατάξεις και διάφορα άλλα αντίστοιχου οικονομικού τύπου δεδομένα. Έχοντας κρατήσει και τα δυο είδη πολιτών ας περάσουμε σε κάποια γεγονότα που συνέβησαν κατά την περίοδο της τετραετίας αυτής που πέρασε. αξία

 Δεν μπορώ να μην ξεκινήσω με εκείνα τα παιδιά που δεν έφτασαν ποτέ στην Θεσσαλονίκη γιατί στα Τέμπη κανείς δεν ήλεγχε τα τρένα. Σαφώς και καμία ποινική ευθύνη δεν ακολούθησε στον βασικό υπαίτιο, αντιθέτως επανεκλέχτηκε βουλευτής. Ήταν σε αυτό το περιστατικό που ο κ. Γεωργιάδης είχε αναφέρει πως δεν γίνεται ένας υπουργός μεταφορών να τονίσει το θέμα ασφαλείας των τρένων μιας και κανείς δεν θα επιβιβαζόταν την επόμενη μέρα. Τόσο, λοιπόν, αξίζει η ανθρώπινη ζωή. Δεν μπορώ, όμως, να περιμένω κάτι περισσότερο από μια κυβέρνηση που έκρινε έναν βιαστή ένοχο αλλά ελεύθερο.

Το πώς μπόρεσε να χωρέσει τις δυο αυτές λέξεις στην ίδια πρόταση είναι άξιο απορίας. Και δεν έχει να κάνει πως προέρχεται από τον καλλιτεχνικό χώρο, μιας και την ίδια ώρα οι καλλιτέχνες «φωνάζουν» για την εξίσωση των πτυχίων τους με απολυτήρια λυκείου. Τόσο πολύ, όμως, εκτιμά αυτή η χώρα του πολιτισμού τον πολιτισμό. Την τετραετία αυτή που πέρασε βγήκαμε αρκετές φορές στους δρόμους. Και εκεί βρήκαμε το μακρύ χέρι του κράτους να μας περιμένει, την αστυνομία.

Βλέπετε, αγαπητοί αναγνώστες, η αστυνομοκρατία είναι εδώ και θα μείνει εδώ για να τρομοκρατεί και να «κόβει» κάθε λουλούδι που ανθίζει λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα. Και αν η βία δεν προέρχεται πάντα από αυτή, θα λειτουργεί πάντα ως μέσο διάλυσης κάθε προσπάθειας να ακουστεί καθετί που ενοχλεί. Το 2020 αντιμετωπίσαμε και την πανδημία. Ήταν τότε που το ΕΣΥ έδινε τις μάχες του για να κρατήσεις στην ζωή όχι μόνο τους συνανθρώπους μας αλλά και τον ίδιο τον οργανισμό του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Με ελλιπή ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό όσο και δυναμικό, την ίδια ώρα που οι προσλήψεις αστυνομικών είχαν κριθεί πιο αναγκαίες. Για να μην είμαστε αχάριστοι, όμως, πρέπει να θυμόμαστε πως κάποιο βράδυ βγήκαμε στα μπαλκόνια και χειροκροτήσαμε γιατρούς και νοσηλευτές. Αν ξέραμε τι θα γινόταν και κάποια καλοκαίρια αργότερα θα χειροκροτούσαμε και τους πυροσβέστες. Αυτούς που έδωσαν ό,τι είχαν το καλοκαίρι του 2021 για να σώσουν τούτο τον τόπο που μας φιλοξενεί. Και ας υποστήριξε η κυβέρνηση πως δεν θρηνήσαμε θύματα για να μην γίνουν όσα έγιναν και στο Μάτι, πρέπει να θυμίσουμε στον λαό πως οι συμβάσεις για μονιμοποίηση των πυροσβεστών ήταν εκεί και περίμεναν.

Τέλος, μέσα στους 4 πρώτους μήνες του 2023 έχουν χάσει την ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα 57 άνθρωποι και, ίσως, να χρειάζεται να αναφέρουμε πως ήταν απόφαση της ΝΔ και του υπουργού Εργασίας κ. Χατζηδάκη η μετατροπή του ΣΕΠΕ σε ανεξάρτητη αρχή. 

Αυτά, λοιπόν, ήταν κάποια από όσα συνέβησαν κατά την προηγούμενη τετραετία. Ας επιστρέψουμε όμως στις δυο περιπτώσεις ψηφοφόρων. Στην πρώτη, αυτή του πολίτη που δρα ατομικιστικά και ψηφίζει ΝΔ κοιτώντας το δικό του συμφέρον, μπορούμε να συμπεράνουμε πως τον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν τον ενδιαφέρει κάτι από όλα αυτά τόσο όσο η οικονομική του ευημερία. Στην δεύτερη περίπτωση ψηφοφόρου τώρα, αυτού που θεωρεί πως το κοινό καλό και το καλύτερο μέλλον βρίσκεται στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο πολίτης αναγνωρίζει όσα έχουν συμβεί και πιθανώς να τον ενοχλούν αντίστοιχα.

Η «ζυγαριά», όμως, γέρνει υπέρ της οικονομίας, του χρήματος και των αριθμών. Είναι η περίπτωση ψηφοφόρου που στο άκουσμα των προαναφερόμενων τραγωδιών και δυστυχημάτων χρησιμοποιεί την σύγκριση με άλλες κυβερνήσεις. Σαν να δικαιολογούμε τον Α που χτύπησε με λιγότερο μένος από ότι ο Β, αγνοώντας πως το πρόβλημα είναι η ίδια η βία. Σε κάθε περίπτωση, και οι δυο περιπτώσεις ψηφοφόρων επιλέγουν τα νούμερα και το χρήμα αντί της αξίας σε κάθε της μορφή, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. 

Ξεκινώντας αυτές τις γραμμές ήμουν σίγουρος πως και οι δυο αυτοί ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν ηθικά. Ωστόσο, η ηθική είναι πια όπως και η λογική, δηλαδή δεν υπάρχει «κοινή». Το τι είναι λογικό για μένα δεν το κάνει λογικό για εσένα, όπως και το τι είναι ηθικό. Άρα λοιπόν καταλήγω στο εξής ερώτημα.

Πώς ψηφίζει ο Έλληνας πολίτης; αξία

Και η απάντηση είναι αρκετά απλή. Η ψήφος δεν είναι ιδεολογική μιας και δεν υπάρχουν πια ιδεολογίες. Η ψήφος είναι βαθιά εσωτερική, βαθιά ριζωμένη μέσα μας. Και προέρχεται από τον ατομικισμό μας, τον φόβο για το διαφορετικό (μην ξεχνάμε πως τα Καλάβρυτα και το Δίστομο ψήφιζαν Χρυσή Αυγή), την κρίση αξιών και αρχών που βιώνουμε. Κυρίως, όμως, ο πολίτης ψηφίζει τον θεό του, το χρήμα. Και για αυτό παραβλέπει κάθε ποδοπάτηση της αξία της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης.

Έχοντας τα νούμερα και του αριθμούς σαν βασικό κριτήριο ψήφου, ο ελληνικός λαός έδειξε πως δεν τον ενδιαφέρει να κοιτάξει στα μάτια τους γονείς των παιδιών που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη. Ούτε τους ανθρώπους αυτούς που βιάστηκαν και «χαρακώθηκαν» βαθιά μέσα τους αλλά συνεχίζουν να μην δικαιώνονται (ένοχος αλλά ελεύθερος να θυμάστε). Ο ελληνικός λαός με την ψήφο του έδειξε, επίσης, πως δεν τον ενδιαφέρει να κοιτάξει στα μάτια κανένα παιδί εργατών που σκοτώθηκαν επειδή δεν είχε φροντίσει το κράτος την ασφάλεια τους.

Γενικά, ο ελληνικός λαός έδειξε πως δεν τον ενδιαφέρει καθετί που δεν τον επηρεάζει άμεσα και δεν τον ωφελεί. Όπως ένας σωστός μικροαστός. Και η απόδειξη αυτού βρίσκεται στην απάντηση της εξής ερώτησης. 

«Ποιο, όμως, θα ήταν το κριτήριο ψήφου αν βρισκόταν ένα δικό του πρόσωπο στο τρένο για τα Τέμπη ή σε κάποια από αυτές τις τραγωδίες;»

Για να συνοψίσουμε. Τι κάνουμε από δω και πέρα; Περιμένουμε καρτερικά όλα όσα θα έρθουν. Γιατί όλα θα μας αξίζουν, για όλα θα έχουμε ευθύνη. Και όταν θα αναρωτηθούμε ξανά σε τι φταίμε, τότε θα ξέρουμε ότι φταίει ο ίδιος μας ο εαυτός. Και, τότε, ας ντραπούμε λίγο παραπάνω, μας αξίζει κι αυτό. 

Οι απόψεις των αρθρογράφων δεν απηχούν την άποψη της συντακτικής ομάδας ούτε του Pnyka Org. 

Μάθετε περισσότερα εδώ

Διαβάστε περισσότερα: αξία αξία αξία

αξία αξία αξία

Avatar photo
Γιάννης Ασημέλης
Άρθρα: 7