Γράφει η Κέλλυ Σταθοπούλου

Ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται και βρίσκεται στο επίκεντρο των διεθνών εξελίξεων, εμφανίζεται πλέον και ως αφορμή για τον εγχώριο πολιτικό διαχωρισμό των ατόμων. Όσοι εναντιώνονται στο άδικο οφείλουν να συμπαρασταθούν στην Ουκρανία, όπως επιτάσσει και η κυβέρνηση, ενώ όσοι παραμένουν ουδέτεροι επικαλούμενοι την εδραίωση της ειρήνης συγκαλύπτουν πίσω από τις αοριστίες τους συμπάθεια προς τον Ρώσο Πρόεδρο.

Τι ισχύει εν τέλει; Είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη πολιτικής τοποθέτησης υπέρ της μίας ή της άλλης χώρας; Η μήπως οι κομματικές πεποιθήσεις του καθενός και φυσικά οι επιρροές από τα κόμματα και τα social media δεν αφήνουν να εστιάσουμε αποκλειστικά σε ανθρωποκεντρικά ζητήματα; Και γιατί τέλος πάντων όταν θέλουμε να μιλήσουμε για παγκόσμια ειρήνη ή για προστασία ατομικών δικαιωμάτων δεχόμαστε την κρητική ότι αυτό είναι ουτοπικό;

Δυστυχώς, βλέπω στην καθημερινότητά μου σε μεγάλο βαθμό και από νεαρά άτομα ότι κάθε φορά που ανακύπτει ένα κοινωνικό – πολιτικό ζήτημα με εθνικό ή διεθνή χαρακτήρα, η σφαιρική γνώση του ζητήματος αυτού έρχεται σε δεύτερη μοίρα, διότι πρωτοστατεί η σύγκρουση πολιτικών προσώπων και κομματικών ιδεολογιών σε μία προσπάθεια ανάδειξής τους. Είναι πολύ στενάχωρο και απογοητευτικό για τα άτομα της γενιάς μου που υποστηρίζουν ένα κόμμα να μην αναγνωρίζουν τα λάθη του που είναι δεδομένο ότι υπάρχουν και θα υπάρξουν, ενώ αντιθέτως τονίζουν μόνο τα πλεονεκτήματά του. Κάτι τέτοιο για οποιονδήποτε θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική είναι ατελέσφορο, διότι δεν βοηθάει την ανάπτυξη της χώρας και την ορθή διακυβέρνηση της.

Εδώ και πολλές δεκαετίες πλέκουμε αενάως ως χώρα ένα γαϊτανάκι συκοφαντίας και κατηγορίας, στο οποίο η δεξιά επιτίθεται στην αριστερά και αντιστρόφως, χωρίς ποτέ ο ένας να αναγνωρίζει τα λάθη του και τις εύστοχες πράξεις του άλλου. Πραγματικά απογοητευτικό.

Και αυτό που με συγκλόνισε ιδιαίτερα ήταν η αντίδραση πολλών προσώπων για την συναυλία ειρήνης που έλαβε χώρα στις 29 Μαρτίου. Μία δωρεάν συναυλία στο κέντρο της Αθήνας, η οποία στόχευε στην συσπείρωση του λαού και του καλλιτεχνικού χώρου για την εξύμνηση της ειρήνης. Τα σχόλια που κατακεραύνωσαν την οργάνωση της συναυλίας ομολογώ με άφησαν άναυδη. Και αυτό διότι κατηγορούσαν για άλλη μία φορά τα πρόσωπα που εγκωμιάζουν την ειρήνη χωρίς ωστόσο να παίρνουν θέση υπέρ της Ουκρανίας: «Δεν είχαν σημαίες της Ουκρανίας» θα ακούσεις από ένα στόμα, «Αόριστη συναυλία για την ειρήνη και όχι την Ουκρανία που βομβαρδίζεται» θα υποπέσει στην αντίληψή σου.

Και ερωτώ: Για ποιο λόγο να διαλέξουμε στρατόπεδο υπέρ της μίας ή της άλλης χώρας και να πρέπει να κρίνουμε ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο; Μπαίνουμε στη διαδικασία να ασκούμε αδιαλείπτως κριτική χωρίς να έχουμε πλήρη άποψη της πραγματικότητας. Αφού σπεύδουμε να πάρουμε θέση, θα πρέπει να θεωρήσω δεδομένο ότι γνωρίζουμε όλοι τις γεωπολιτικές εξελίξεις μεταξύ των χωρών, την επίδραση του NATO και της Κίνας στην κίνηση του Πούτιν και τις σχέσεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας με την Ουκρανία όχι μόνο από το 2014 αλλά από την δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης τον προηγούμενο αιώνα. Δεν είναι όμως έτσι.

Πολλοί από μας και συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου έχουμε άγνοια της πραγματικότητας σε πολλά ζητήματα. Και όμως επιτρέπουμε στον εαυτό μας να γίνει άθυρμα των κυριάρχων καναλιών στα μέσα
ενημέρωσης, με τα fake news να βρίσκονται ένα “click” μακριά.

Εν κατακλείδι, μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό πληροφοριών και απόψεων να έχουμε ως θεμέλιο ένα πράγμα: Ότι αυτοί που υποφέρουν είναι άνθρωποι και από την Ουκρανία και από την Ρωσία. Και η ένθερμη υποστήριξη είτε του Ουκρανού προέδρου που πολέμησε στα χαρακώματα με τους υπόλοιπους στρατιώτες (fake-news) είτε του Ρώσου Προέδρου (πράγμα απίθανο, διότι σύσσωμη η παγκόσμια κοινότητα τον ονομάζει δικτάτορα) δεν ευνοεί τους πληγέντες. Αν είμαστε πραγματικά υπέρ της δικαιοσύνης, κάνουμε τα αυτονόητα: Παροχή βοήθειας σε ΜΚΟ για συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους Ουκρανούς πρόσφυγες, συνεχής ενημέρωση για τα δρώμενα και σιωπή προς σεβασμό στο πρόσωπο αυτών που αγωνιούν για τη ζωή τους.

Διαβάστε περισσότερα: πόλεμος πόλεμος πόλεμος πόλεμος πόλεμος πόλεμος

Ο ένας πόλεμος αφορμή για αναπαραγωγή ενός άλλου

Όσα μας προκάλεσαν αηδία τις τελευταίες ημέρες

Οι ευαίσθητοι και ψυχοπονιάρηδες αλληλέγγυοι με το καταγγελτικό ύφος τώρα κρύβονται πίσω από λέξεις που τις έχουν κάνει σημαία της εμετικής τους ουδετερότητας.