Τα φυσικά φαινόμενα είναι κοινώς αποδεκτό πως έχουν την δυναμική να επηρεάσουν σε καταλυτικό βαθμό, αφενός το περιβάλλον κι αφετέρου τη ζωή. Η ύπαρξή τους οφείλεται στις δυνάμεις της γης, οι οποίες μπορεί να είναι άλλοτε ενδογενείς κι άλλοτε εξωγενείς. Οι εν γένει φυσικές διεργασίες είναι ένα δεδομένο που έχει κάνει την εμφάνιση του ήδη πριν από εκατομμύρια χρόνια.

Ένα από αυτά τα φαινόμενα είναι εκείνο του σεισμού, το οποίο συνίσταται στην αιφνίδια απελευθέρωση συσσωρευμένης ενέργειας, η οποία έχει ως επίκεντρο το φλοιό της Γης. Ο λόγος που μπορεί να γίνει αντιληπτός στην επιφάνειά της σχετίζεται με το γεγονός ότι ένα τμήμα της προαναφερόμενης ενέργειας μεταφέρεται εκεί με τη βοήθεια των σεισμικών κυμάτων, τα οποία ευθύνονται για τις ταλαντώσεις και τις αναταράξεις που προξενούνται στο έδαφος.

Σύμφωνα με τον βρετανό John Michell, ο οποίος θεωρείται ο «πατέρας» της σεισμολογίας, το 1760 προέβη σε μια δήλωση που αφορούσε την αιτία του φαινομένου αυτού. Διατύπωσε την άποψη, η οποία θεωρήθηκε ως η πιο ορθή, ότι ο σεισμός και τα κύματα ενέργειάς του είναι συνέπεια της μετατόπισης που υφίστανται οι μάζες πετρωμάτων, οι οποίες υπάρχουν σε μεγάλο βάθος κάτω από την επιφάνεια.

Παρόλο που στις πλείστες περιπτώσεις το φαινόμενο αυτό έχει σχετικά μικρή χρονική διάρκεια, δεν αναιρείται η σοβαρότητα των αποτελεσμάτων του. Το έτος 1960 στη χώρα της Χιλής, που ευρίσκεται μεταξύ των Άνδεων και του Ειρηνικού Ωκεανού και συγκεκριμένα στη Βαλδίβια, πραγματοποιήθηκε ο ισχυρότερος σεισμός, ο οποίος έχει έως και σήμερα καταγραφεί στην ιστορία. Το μέγεθός του κυμαινόταν μεταξύ των 9,4 και 9,6 της κλίμακας Ρίχτερ.

Εκτός όμως από το πρωτοφανές επίπεδο που άγγιξε στην κλίμακα, χαρακτηριστικό ήταν το ότι διήρκησε για σχεδόν δέκα λεπτά. Η έκταση, η οποία έπληξε υπολογίσθηκε ότι ήταν μεγαλύτερη των 400.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Συνέπεια αυτού, ήταν να προκληθεί τσουνάμι ύψους που ξεπερνούσε τα 25 μέτρα και διέσχιζε τον Ειρηνικό Ωκεανό με ταχύτητα που έφθασε ακόμα και τα 640 χιλιόμετρα/ώρα. Δυστυχώς, μια επιπρόσθετη αρνητική συνέπεια του σεισμού αυτού, ήταν η έκρηξη του ηφαιστείου Puyehue, σε μια περιοχή που βρισκόταν στη κοιλάδα των Άνδεων.

Άλλη μια αξιοσημείωτη περίπτωση κατεγράφη από ερευνητές του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Nanyang της Σιγκαπούρης. Οι ίδιοι ανακάλυψαν την ύπαρξη ενός σεισμού «αργής κίνησης», όπου το χαρακτηριστικό του γνώρισμα σχετιζόταν με τη διάρκειά του, η οποία ήταν 32 χρόνια, προτού προξενηθεί ο σεισμός των 8,5 της κλίμακας Ρίχτερ, που έλαβε χώρα το 1862 σ ’ένα νησί της Ινδονησίας, τη Σουμάτρα. Εξαιτίας της ιδιαιτερότητάς του δεν έγινε αντιληπτός έως την στιγμή της εμφάνισης του κανονικού σεισμού.

Ήταν μια περίπτωση ενός «αργού σεισμού», όπου η ενέργεια συσσωρευόταν για διάρκεια ετών, δίχως να υπάρξει σχετική δόνηση στην επιφάνεια. Ένα γεγονός βραδείας ολίσθησης που προσομοίαζε με τη περίπτωση του σεισμού, διότι και στις δύο αναφερόμενες περιπτώσεις απελευθερώνεται ενέργεια, η οποία ευρίσκεται στις τεκτονικές πλάκες.

Οι σεισμοί της λεγόμενης «αργής κίνησης» συντελούνται όταν οι τεκτονικές πλάκες μετακινούνται με αργό ρυθμό, ούτως ώστε να μην προκαλείται αισθητή σεισμική δόνηση. Οι ερευνητές προσπαθώντας να εξηγήσουν αυτή την πρωτόγνωρη περίπτωση μελέτησαν το επίπεδο της θάλασσας δια μέσου των κοραλλιών που υπήρχαν στα παράλια της Σουμάτρας, καθώς με τη συμβολή αυτών επιτελείται φυσική καταγραφή των οποιωνδήποτε αλλαγών. Με αυτό το τρόπο κατόρθωσαν να ανακαλύψουν πως από το 1829 έως το 1861, η νοτιοανατολική πλευρά του νησιού Simeulue, βυθίστηκε ασυνήθιστα πιο γρήγορα στη θάλασσα, γεγονός που καταδεικνύει τη περίπτωση του σεισμού «αργής κίνησης».

Ανεξάρτητα από τις ανωτέρω ιδιαίτερες περιπτώσεις που αναφέρθηκαν, αποτελεί δεδομένη η αναγκαιότητα της πρόληψης στο βαθμό που μπορεί να καταστεί εφικτή. Παρόλο που δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ακριβής πρόβλεψη πριν την εμφάνιση ενός φαινομένου όπως του σεισμού, η κατανόηση των λόγων που οδηγούν στην δραστηριότητά του κρίνεται σημαντική. Εξάλλου, η ύπαρξή του θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε πως αποτελεί ένα στοιχείο, το οποίο αποδεικνύει την ενεργητικότητα ενός πλανήτη.