Με τον νόμο ή με την ανομία;

Γράφει ο Χάρης Τσιαμπάζης

Όσο η ανομία στα πανεπιστήμια χορεύει, ορισμένοι βαράνε παλαμάκια και την εργαλειοποιούν με κάθε ευκαιρία. νόμο ανομία

Τα πανεπιστήμια έχουν πρόβλημα, με τη βία και την ανομία. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, εκτός αν ζει από το καθεστώς αυτό. Η Αριστερά αρνείται να αποδεχτεί αυτό το πρόβλημα. Είναι κολλημένη σε ό,τι συνέβαινε έως το 1974. Όμως, η χούντα έπεσε. Η δημοκρατία και ο νόμος ισχύουν παντού, εκτός από τα ΑΕΙ. Η Αριστερά αρνείται να προτείνει λύσεις. Την ενδιαφέρει να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, για να ψαρεύει πελάτες και να καλλιεργεί ιδεοληψίες. Όμως, οι γονείς απαιτούν πανεπιστήμια που θα αξίζουν τους κόπους που καταβάλλουν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. 

 «Ακαδημαϊκότητα δεν είναι η καταστροφή, στο όνομα της όποιας δημοκρατίας, των περιουσιακών στοιχείων του πανεπιστημίου», είχε δηλώσει μεταξύ άλλων ο πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου κ. Ν. Παπαϊωάννου. Πολύ δε περισσότερο, δεν έχουν ουδεμία σχέση με την ακαδημαϊκότητα οι ύβρεις και οι ξυλοδαρμοί καθηγητών, θα συμπλήρωνε ο κοινός νους · καμιά φορά, όμως, όπως είπε και ο Βολταίρος: η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή.

 Και όμως, αυτά τα αφ’ εαυτού νοητά, που επιχειρούν να κάνουν πράξη τα υπουργεία Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη, αντιμετωπίζουν την σφοδρή αντίδραση των κομμάτων της Αριστεράς. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο ότι δεν αντιλαμβάνονται πως με βία και βανδαλισμούς δεν μπορούν να υπάρξουν ακαδημαϊκές ελευθερίες. Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός πως η Αριστερά, σε όλες τις «μεταφράσεις» της, στο δίλημμα, βία ή ακαδημαϊκές ελευθερίες, επιλέγει τη βία, γιατί μόνο με τη βία παρατάξεις που συγκεντρώνουν μονοψήφια ποσοστά μπορούν να επιβληθούν μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα.

Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς δικαιολογίες. Οι ακαδημαϊκές ελευθερίες δεν απειλούνται από τα όργανα της τάξεως, αλλά από τους κάθε αποχρώσεως τραμπούκους, που τρομοκρατούν/εκβιάζουν φοιτητές και καθηγητές.

Και ένας φοβισμένος καθηγητής, ένας καθηγητής, ο οποίος λογοκρίνεται για να μην μπει σε περιπέτειες με τις οργανωμένες ομάδες που απειλούν και τρομοκρατούν, δεν ενεργεί ελεύθερα τα ακαδημαϊκά καθήκοντά του. Με απλά λόγια, αυτοί που δήθεν τάσσονται υπέρμαχοι των ακαδημαϊκών ελευθεριών, αυτοί συμβάλλουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στον σφετερισμό τους. 

Είναι κοινός τόπος πως το πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης, εδώ και πολλά χρόνια, έφτασε στα όριά του. Επιχειρήθηκαν να γίνουν μεταρρυθμίσεις που, σε κάποιους τομείς, απέδωσαν. Στον βασικό τομέα, όμως, της αντιμετώπισης της παραβατικότητας, όλες οι κυβερνήσεις απέτυχαν. 

Με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης σχηματίζεται μια τομή. Μπαίνει η ΕΛ.ΑΣ., με ένα ειδικό σώμα, μέσα στα πανεπιστήμια. Υπάγεται, δε, επιχειρησιακά στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το βασικότερο σημείο του νομοσχεδίου. Ποιος αποφασίζει. Ποιος κρίνει πως υπάρχει αναστάτωση της τάξης. Και η απάντηση που δίνει η κυβέρνηση ενοχλεί την Αριστερά και κάποιους πρυτάνεις, που είχαν βολευτεί με την παραβατικότητα. Απόδειξη, πως επί τριάντα πέντε χρόνια που αυτοί λάμβαναν αποφάσεις πώς θα αντιμετωπιστούν οι καταστροφές και οι ξυλοδαρμοί, αυτά τα φαινόμενα αντί να εξαλειφθούν, εντάθηκαν.

Φυσικά, οι κανόνες για την παρουσία της αστυνομίας στα ΑΕΙ πρέπει να είναι διαυγείς, σαφείς και αυστηρότεροι από τους συνηθισμένους. Δεν πρέπει να υπάρξει η παραμικρή ανοχή σε οποιαδήποτε κατάχρηση εξουσίας. Αλλά η σημερινή κατάσταση πρέπει να τελειώσει. Δεν μπορεί μια νοσηρή μειοψηφία «μπαχαλάκηδων» φοιτητών –σε συνεργασία, αρκετές φορές, με διάφορα εγκληματικά στοιχεία εκτός του πανεπιστημίου– να κρατάει όμηρο με το «έτσι θέλω» ολόκληρη την πανεπιστημιακή κοινότητα! Δεν μπορεί για δεκαετίες ολόκληρες υπό κατάληψη κτίρια πανεπιστημίων να είναι χώροι παρασκευής μολότοφ, διακίνησης ναρκωτικών και μύησης στον μεταπολιτευτικό ταλιμπανισμό. Στους χώρους όπου υποτίθεται ότι είναι ελεύθερη η διακίνηση των ιδεών, οι φοιτητές να χτίζουν τους καθηγητές στα γραφεία τους.

Είναι καιρός και η Αριστερά να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες της για το «ξέφραγο αμπέλι» του σημερινού δημόσιου πανεπιστημίου, το οποίο, μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν προσφέρει – δυστυχώς – το επίπεδο Παιδείας και το περιβάλλον της γνώσης στα παιδιά των μη προνομιούχων που θέλουν να μάθουν γράμματα. Γιατί τα παιδιά των προνομιούχων –αν το επιθυμούν– μπορούν να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Τελικά… Ποιος επιζητεί ένα καλύτερο δημόσιο πανεπιστήμιο για όλους;

Διαβάστε περισσότερα: νόμο ανομία νόμο ανομία