Είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς σε τι κοινωνία θέλουμε να ζούμε ή σε τι κoινωνία ζούμε; Τα δυο προαναφερθέντα ερωτήματα μας φέρνουν αντιμέτωπους με την αναγκαία διείσδυση στα μύχια της κοινωνίας.

«Σκαλίζοντας» το κοινωνικό σύνολο θα παρατηρήσουμε ότι οι λεγόμενοι καλοί τρόποι έχουν εκλείψει. Για παράδειγμα, σε μια τυχαία συνάντηση με κάποιον γνωστό μας ή φίλο μας αντί να μιλήσουμε, όπως θα ήταν φυσικό, εφόσον ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ον αποφεύγουμε να χαιρετήσουμε, να πούμε ένα γεια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί σήμερα οι άνθρωποι αρέσκονται στην εφήμερη επικοινωνία ή δεν επιδιώκουν την επικοινωνία; Τίς πταίει;

Είναι η ανάπτυξη της τεχνολογίας; Είναι η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη ζωή μας, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της;

Στη σύγχρονη εποχή η επικοινωνία έχει αλλάξει μορφή. Οι άνθρωποι προτιμούν να επικοινωνούν με άλλους συνανθρώπους τους μέσω μηνυμάτων ή emoji (ιδεογράμματα και φατσούλες) παρά να επιδιώκουν την τηλεφωνική επικοινωνία ή την εκ του σύνεγγυς. Μάλιστα, κυριαρχεί το φαινόμενο της απομόνωσης, δηλαδή τα άτομα επιλέγουν να κρατήσουν απόσταση από τις κοινωνικούς συγχρωτισμούς και ακολουθούν έναν μοναχικό τρόπο ζωής. Θα απορήσει κανείς, πώς αντέχουν; Εν ολίγοις, οι άνθρωποι μιλούν μεταξύ τους; Επικρατεί η προβληματική επικoινωνία; Τι συμβαίνει;

Μήπως το πρόβλημα της επικοινωνίας ανοίγει το κουτί της Πανδώρας από το οποίο ξεπηδά και το φλέγον ζήτημα της εγκληματικότητας; Δυστυχώς, βιώνουμε έναν κανιβαλισμό της κοινωνίας. Μέρα με τη μέρα αυξάνονται οι βίαιες και απονενοημένες συμπεριφορές. Τα περιστατικά της ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικών παρενοχλήσεων και σχολικού εκφοβισμού αυξάνονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην κοινωνία μας.

Η εγκληματικότητα νοείται ως το σύνολο των εγκλημάτων που διαπράττονται σε ορισμένη τοπικά και χρονικά κοινωνική ομάδα. Μάλιστα, η εγκληματικότητα διακρίνεται σε εμφανής και αφανής. Η εμφανής αποτελεί την δικαστικά διαπιστούμενη εγκληματικότητα, η οποία περιλαμβάνει όλα εκείνα τα εγκλήματα, οι δράστες των οποίων παραπέμφθηκαν σε ποινικά δικαστήρια και μετά τη διαπίστωση της διάπραξης του εγκλήματος υποβλήθηκαν σε ποινές, μέτρα ασφαλείας, αναμορφωτικά μέτρα (αν ήταν ανήλικοι) κλπ. Εν τούτοις, η αφανής εγκληματικότητα περιλαμβάνει όλα εκείνα τα εγκλήματα που δεν αποκαλύπτονται ή δεν καταγγέλλονται και συνεπώς δεν εμφανίζονται σε οποιαδήποτε επίσημα αρχεία ή στατιστική.

Σημαίνοντα ρόλο στην πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος διαδραματίζει η αντεγκλητική πολιτική. Η κοινωνικοποίηση του ατόμου, η ανάπτυξη αυτοκινήτρων στο άτομο συμβάλλουν στην πρόληψη του εγκλήματος, ενώ η βελτίωση του ποινικού συστήματος και η αποκατάσταση της βλάβης που προκλήθηκε στο θύμα στην καταστολή του. Συνεπώς, είναι σαφές ότι μέσω της αντεγκληματικής πολιτικής λαμβάνονται μέτρα για την περιστολή του εγκλήματος στη μεγαλύτερη δυνατή έκταση.

Το ερώτημα που μας κατατρύχει είναι τη κοινωνία θέλουμε να έχουμε; Κοινωνία του δήθεν ή του είναι; Πλείστοι στην εποχή μας επιλεγούν να προβάλουν μια εξιδανικευμένη ζωή στα social media, η οποία ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική. Γιατί οι άνθρωποι δίδουν τόση σημασία στο πώς φαίνεται η ζωή τους παρά στο πώς ουσιαστικά είναι; Γιατί οι ίδιοι οι άνθρωποι επιλέγουν να ενημερώνουν τους ακόλουθους τους για κάθε πτυχή της ζωής τους, μήπως η ιδιωτικότητα αποτελεί παρελθόν;

Εν κατακλείδι, γίνεται αντιληπτό ότι αποτελεί επιτακτική ανάγκη η συνολική αναθεώρηση της ζωής, η οποία θα λάβει χώρα πρώτα μέσα μας και έπειτα θα έχει αντίκτυπο και στην κοινωνία. Βέβαια, η εν λόγω αναθεώρηση θα εσωκλείει και το ερώτημα τι δίκαιο θέλουμε να έχουμε; Η απάντηση είναι μονόδρομος, ένα δίκαιο για το καλό όλων. Επομένως, η αλλαγή του δικαιΐκου συστήματος και η αποκρυστάλλωση της διαφάνειας στις ανθρώπινες συμπεριφορές θα έχουν ως άμεση απόρροια την πρόοδο και την ειρήνευση της κοινωνίας, η οποία τώρα αιμορραγεί.

Η ημέρα της αλλαγής αργεί; Ίσως όχι.