Γράφει ο Γιάννης Ασημέλης τραπ
Ο Σεπτέμβρης έφτασε και το επίσημο τέλος του καλοκαιριού είναι γεγονός. Η επιστροφή στην κανονικότητα φαντάζει μονόδρομος, ενώ η αέναη μάχη με την ρουτίνα της καθημερινότητας θυμίζει οικογενειακά τραπέζια που προσπαθείς τεχνηέντως να αποφύγεις. Μέσα σε αυτή την πάλη σκέψεων βρέθηκα και γω κοιτώντας στο κενό μέσα από το παράθυρο του διαμερίσματος μου με ένα μυαλό θολό, σαν κάμερα που δεν μπορεί να εστιάσει. Χωρίς να το καταλάβω η ώρα ήταν ήδη περασμένη και οι αϋπνίες ήταν, για μια ακόμη φορά, πιστές στο ραντεβού τους.
ΓΙΝΕ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦOΣ ΣΤΟ PNYKA PRESS
Σε μια επιπόλαιη και αυτοκαταστροφική, πλέον, για όλους κίνηση, αποφάσισα να ρίξω μια ματιά σε αυτόν τον ωκεανό ειδήσεων που αποκαλούμε διαδίκτυο. Ακρίβεια, πόλεμος, πανδημία και γυναικοκτονίες ήταν ήδη αρκετά για να καταλάβω πόσο λάθος απόφαση ήταν να μάθω τι συμβαίνει στον κόσμο τα ξημερώματα εκείνα.
Σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά, διαβάζω πως ο γνωστός τραπερ Snik ενεπλάκη ξανά σε συμπλοκή, καθώς οι γρονθοκοπήσεις δίνουν και παίρνουν, όπως φαίνεται, τον τελευταίο χρόνο ανάμεσα στους τραγουδιστές αυτής της μουσικής σκηνής. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, στην αρχή ένιωσα απλά την γελοιότητα του θέματος.
Μου φάνηκε κωμικοτραγικό το γεγονός πως ενώ ο αντιμετωπίζουμε παγκοσμίως μια πολυεπίπεδη κρίση και βιώνουμε ένα σημείο καμπής της νεότερης ιστορίας, οι περισσότεροι καλλιτέχνες της τραπ μουσικής επιμένουν να ζουν σε ένα δικό τους κόσμο που δεν είναι τίποτε άλλο παρά προϊόν ματαιοδοξίας και εγωκεντρισμού. Θα έλεγε κανείς πως είναι ηθοποιοί βγαλμένοι από ταινία του Κλιντ Ιστγουντ ή μεγαλωμένοι στο Bronx των ΗΠΑ την δεκαετία του ’70, όπου τα γκέτο και οι συμμορίες ήταν στο άνθος τους.
Ωστόσο, μου έγινε γρήγορα αντιληπτό πως, αν αυτό το περιστατικό βίας δεν είναι γελοίο, τότε είναι επικίνδυνο. Χιλιάδες νέοι στηρίζουν και ενισχύουν αυτή τη μόδα και είναι οι ίδιοι που δίνουν τροφή στο «τέρας», το «τέρας» της εγωπάθειας και του ναρκισσισμού των ερμηνευτών αυτού του μουσικού είδους. Ενός είδους όμως που απενοχοποιεί τη χρήση όπλων και ναρκωτικών, υποβαθμίζει τη θέση της γυναίκας, καθώς παρουσιάζει τα χρήματα ως κριτήριο προσδιορισμού της αξίας ενός ατόμου.
Πώς όμως χωράνε όλα αυτά στην κοινωνία της αλλαγής; Πώς θα μάθουμε στα παιδιά μας ότι είδαμε πλούσιους ανθρώπους με άδεια πορτοφόλια αλλά γεμάτες βιβλιοθήκες; Γιατί αυτά τα παιδιά ταυτίζονται με τους καλλιτέχνες αυτούς και όλα όσα εκπροσωπούν; Αυτά και πολλά άλλα κατέκλυσαν τη σκέψη μου ψάχνοντας μάταια να βρουν απαντήσεις.
Έχοντας πάρει απόφαση πως ο ύπνος με έχει εγκαταλείψει και σήμερα, τράβηξα προς το μπαλκόνι. Κάθισα σε μια παλιά ξύλινη καρέκλα και άρχισα να κοιτώ τα φώτα της νυχτερινής Αθήνας. Τη νεκρική σιγή του δρόμου έσπαγε ένα ξεχασμένο ραδιόφωνο, σε κάποιο μπαλκόνι, να δίνει φωνή στην Αρλέτα που σιγοτραγουδούσε τα ήσυχα βράδια. Κάπου εκεί ίσως βρήκα την απάντηση που έψαχνα. Κανείς δεν μπορεί μοναχός του να αλλάξει τη μόδα και ούτε έχει την ευθύνη για καμία αλλαγή πέραν της προσωπικής του. Ωστόσο, αν κάτι μπορώ να αναφέρω μέσω αυτών των γραμμών είναι πως η κουλτούρα της τραπ μουσικής μάς πηγαίνει πίσω σε καιρούς χαλεπούς, σε καιρούς που δεν έχουν θέση πια στην κοινωνία της εξέλιξης και της αλλαγής.
Είναι η εποχή που το απόστημα της πατριαρχίας πρέπει να σκάσει και όχι να καλλιεργηθεί μέσω στίχων που εκμηδενίζουν τη θέση της γυναίκας. Είναι η εποχή που τα παιδιά πρέπει να μάθουν πως ο υλισμός και ο κοινωνικός θεσμός του χρήματος είναι η παγίδα ενάντια στην πρόοδο και την προσωπική εξέλιξη. Ο πλουτισμός είναι βαθιά εσωτερική διαδικασία και είναι συναφής έννοια με τη σοφία και όχι με το νόμισμα.
Είναι η εποχή που τα όπλα πρέπει να ανήκουν στο παρελθόν και να γίνει αντιληπτό πως η βία φέρνει βία. Η επίλυση έρχεται μέσω του διαλόγου, της πνευματικής ωρίμανσης και της αρετής της αμοιβαίας υποχώρησης. Είναι πια σαφές πως ο κόσμος δεν έχει πια ανάγκη από όπλα αλλά από λουλούδια. Και, οπως αναφέρει ο Χ. Μπουκάι, είναι επίσης σαφές πως στη ζωή δεν πρέπει να ρίχνεις το βέλος και ύστερα να ζωγραφίζεις τον στόχο γύρω του, αλλά να βλέπεις ποιος είναι ο στόχος και ύστερα να προσπαθείς συνειδητά να τον πετύχεις. Και για μένα ήταν πια σαφές, ο στόχος είναι η αγάπη και το φως και σε αυτά στοχεύω.
Ήταν πια αργά, έκλεισα τα φώτα και ξάπλωσα. τ
Διαβάστε περισσότερα: τραπ
Αργεντινή: Απόπειρα δολοφονίας της Αντιπροέδρου Cristina Fernández
Η αντιπρόεδρος της Αργεντινής, Cristina Fernández, παραλίγο να πέσει θύμα δολοφονικής επίθεσης από ένοπλο άνδρα το βράδυ της Πέμπτης 1 Σεπτεμβρίου.
Χάρκοβο: Οι Ρώσοι βομβάρδισαν, ξανά, το κέντρο της πόλης
Οι Ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις ισχυρίζονται ότι έσπασαν τις Ρωσικές γραμμές μετά από αντεπίθεση στη περιοχή της Χερσώνας.
Έφυγε ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, το τέλος μιας εποχής
Η διεθνής πολιτική σκηνή αποχαιρετά τον Μιχάηλ Γκορμπατσόφ, τον τελευταίο ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών
Στο χείλος του εμφυλίου το Ιράκ: 23 νεκροί στη Βαγδάτη
Αιματηρές συγκρούσεις στην Πράσινη Ζώνη της Βαγδάτης μεταξύ υποστηρικτών αντίπαλων ομάδων
Γυναικοκτονίες στην Ελλάδα: Τι ακριβώς πρέπει να γίνει;
Τον τελευταίο μήνα έχουν σημειωθεί τέσσερις γυναικοκτονίες στην Ελλάδα. Με αξιοσημείωτη και αρνητική καταγραφή ήδη 18 γυναικοκτονίες για το έτος 2021.
Κόσμος, κίνηση, ουρές από ανθρώπους και από αμάξια, ένα αχανές σμήνος ανθρώπων που αναμένουν την έξοδό τους από την «γκρίζα» πόλη της Αθήνας.
Μπορεί το ίδιο σου το φύλο να είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
Πολλές φορές, οι ίδιες οι γυναίκες εύχονται να μην είχαν γεννηθεί γυναίκες προκειμένου να απαλλάσσονταν από τα δεινά, τα οποία υφίστανται λόγω του φύλου τους.
τραπ τραπ τραπ τραπ τραπ
