Η “Γιορτή” της Δημοκρατίας.

Γράφει ο Παναγιώτης Αλέξης

Το 1863, ένας από τους μεγαλύτερους και πιο ιστορικούς προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, ο Abraham Lincoln είπε ότι: “Δημοκρατία, είναι η κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό”. Μέσα από αυτή του την φράση ο Αμερικανός πρόεδρος συνέπτυξε την λειτουργία όλου του Δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς σε μια κοινωνία δημοκρατική, η εξουσία προέρχεται από το λαό, ασκείται από τους αντιπροσώπους που ο λαός αναδεικνύει με εκλογικές διαδικασίες και οι οποίοι δρουν υπέρ του κοινού λαϊκού συμφέροντος. 

Σήμερα, 159 χρόνια μετά βλέποντας την κατάντια και την πτώση της δημοκρατίας και των θεσμών της σε εξευτελιστικά σημεία ανά τον κόσμο, ο πρόεδρος του Αμερικάνικου Εμφυλίου πολέμου, ο ελευθερωτής των σκλάβων της Νέας Γης θα μπορούσε μόνο να ντραπεί και να απογοητευτεί για αυτά. Όπως είναι ευρέως γνωστό, οι λέξεις δημοκρατία και δήμος, βρίσκουν τις απαρχές τους στην Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην Αθήνα των κλασσικών χρόνων. Εκεί οπού εφαρμόστηκε για πρώτη φορά ένα σύστημα διακυβέρνησης, στο οποίο υπεύθυνος για την λήψη των αποφάσεων δεν ήταν ένας, ο ηγεμών, ούτε και ένα πολύ μικρό μέρος ολιγαρχιών, εδώ κάθε απόφαση λαμβάνεται από το σύνολο των πολιτών, από την πλειοψηφία του λαού. Αν και σε πρώιμο στάδιο και διαφέροντας λίγο με το σημερινό δημοκρατικό πολίτευμα οι Αρχαίοι Έλληνες πρώτοι ανήγαγαν τον ενεργό πολιτικό βίο και την ενασχόληση με τα κοινά σε ύψιστη αρετή για κάθε πολίτη. Αυτό το πολίτευμα όμως, βρίσκει αρχή και τέλος σε ένα σημείο, την εκλογική διαδικασία, αυτή είναι που δίνει την ζωή στην δημοκρατία, αυτή είναι που ρυθμίζει τόσο το πως και κάτω από ποιους όρους θα λειτουργήσει όσο και ποιοι θα είναι αυτοί που ο λαός κρίνει ικανότερους για να του δώσουν λύση στα ζητήματα που τον αφορούν, οι εκλογές.

Αξίζει λοιπόν κάποιος να εστιάσει την προσοχή του στην Ελλάδα του σήμερα και να εξακριβώσει το αν και κατά πόσο λειτουργούν οι θεσμοί αυτοί που οι ένδοξοι πρόγονοι μας θέσπισαν μη έχοντας τις γνώσεις και την “μόρφωση” του νεωτερικού ανθρώπου, άλλα με μια σοφία και αντίληψη για τον κόσμο γύρω τους σχεδόν θεϊκή. Η Ελλάδα, η χώρα που είναι στο ανατολικότερο κομμάτι της Ευρώπης και που βρέχεται από παντού με το γαλάζιο της θάλασσας, από ιδρύσεως της και σε όλη της την ιστορία έχει περάσει από πολλές ιστορικές περιόδους έχοντας δοκιμάσει σχεδόν όλα τα μοντέλα διακυβέρνησης. Με την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών και την επαναφορά της δημοκρατίας από τον εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, το έτος 1974, λήγει και η πιο πρόσφατη συνταγματική κρίση της χώρας, έκτοτε και ανά 4 χρόνια ο λαός είναι αυτός που επιλέγει τα κόμματα που θα λαμβάνουν έδρες στο κοινοβούλιο όπως και τους βουλευτές αυτούς οι οποίοι θα στελεχώνουν την νέα βουλή και την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση.

Το πολίτευμα όμως το δημοκρατικό, στην νεότερη του μορφή και έχοντας δεχθεί επιρροές και προσθήκες από την Γαλλική επανάσταση προϋποθέτει την ύπαρξη κομμάτων, συνδυασμών δηλαδή οι οποίοι συσπειρώνουν γύρω τους άτομα και μέρος της κοινωνίας με συγκεκριμένες ιδεολογίες και πολιτικές πεποιθήσεις. Από τα τρία κόμματα της επαναστατημένης Ελλάδας του 1821, Ρωσικό, Αγγλικό και Γαλλικό, των τριών εγγυητριών δυνάμεων για την ελευθερία της χώρας, μέχρι τα σημερινά 6 κόμματα που απαρτίζουν την ελληνική βουλή, έχουν περάσει κόμματα και κοινοβουλευτικές παρατάξεις διαφόρων αποχρώσεων. Αυτά τα πολιτικά κόμματα με την σειρά τους έχουν επιμέρους διαδικασίες για την ανάδειξη τοπικών οργανώσεων ή και του ίδιου του προέδρου, όπως ορίζει το καταστατικό του εκάστοτε κόμματος. 

Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν οι εσωκομματικές εκλογές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική συμμαχία, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν εχθές Κυριακή 15/5, για την ανάδειξη των τοπικών και νομαρχιακών εκπροσώπων του κόμματος καθώς και της εκ νέου εκλογής του προέδρου της παράταξης από την βάση. Υπό κανονικές συνθήκες και αν αναφερόταν κανείς σε ένα κόμμα που σέβεται τον εαυτό του και έχει βλέψεις να αποκτήσει κύρος προσελκύοντας νέο κόσμο, δεν θα μπορούσε παρά να επευφημήσει και να συγχαρεί τέτοιες προσπάθειές καθώς είναι αυτές που δίνουν ζωή στην κοινωνία και τον πολιτικό βίο της χώρας.

Όμως στην προκειμένη περίπτωση θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει μονάχα για φαρσοκωμωδία, απέναντι κυρίως προς τους ίδιους τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Οι εσωκομματικές αυτές εκλογές έρχονται μετά από το πρόσφατο συνέδριο του κόμματος, ένα συνέδριο στο οποίο φάνηκαν οι αδυναμίες και ελλείψεις της παράταξης της Κουμουνδούρου, καθώς και οι μεγάλες τριβές και η μη ύπαρξη σοβαρής γραμμής λύσεων για θέματα του τόπου, έτσι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πιο διχασμένος παρά ενωμένος από αυτό. Μετά λοιπόν από μια τέτοια παταγώδη αποτυχία, έρχονται αυτές οι εκλογές για να επιβεβαιώσουν και να καταδείξουν για άλλη μια φορά την ανικανότητα του συνδυασμού και πιο συγκεκριμένα του ίδιου του προέδρου Αλέξη Τσίπρα να ακολουθήσουν τις δημοκρατικές διαδικασίες και να αφήσουν τον λαό να επιλέξει.

Το κυριότερο ζήτημα που γεννάται από την όλη διαδικασία, βρίσκεται στην απαρχή της, ο κ. Τσίπρας κατεβαίνει υποψήφιος για την θέση του προέδρου, μη έχοντας αντίπαλο, κόντρα στην λογική και την νόηση του Έλληνα ψηφοφόρου, κόντρα σε οποιοδήποτε αίσθημα πολιτικής ευθιξίας, ένας πολίτικος οργανώνει εκλογές για ανάδειξη του ανώτερου κομματικού στελέχους, δίχως να έχει άλλον συνυποψήφιο. Γεγονός που επιβαρύνει αυτό το γεγονός είναι η απροκάλυπτη και δίχως ίχνους ντροπής διαφήμιση και επευφημία της πράξης από τον ίδιο καθώς και από το σύνολο της παράταξης σαν γιορτή της δημοκρατίας.

Είναι ντροπή, είναι ντροπή στην χώρα οπού γέννησε την δημοκρατία και θέσπισε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι να εξαπατάται και να ξευτελίζεται έτσι η κινητήριος δύναμη του πολιτεύματος μας, ο λαός, διότι αυτός είναι ο αποδέκτης όλου αυτού. Δεν έχει υπάρξει σε προηγούμενο χώρας να καλούνται σε εκλογές κόμματος να ψηφίσουν άτομα ηλικίας 15 χρόνων, ή ακόμα και άτομα άλλων παρατάξεων, παραβιάζοντας τα πνευματικά δικαιώματα και τους νόμους που έχουν ορισθεί για την προστασία τους.

Αλλά δεν πρέπει τέτοια γεγονότα να προκαλούν έκπληξη ή και απορία, καθώς προστίθενται σε μια σειρά αποτυχιών και σκανδάλων που έχουν διαπράξει από το 2014 που ανέβηκαν στην εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος του Αλέξης Τσίπρας. Χωρίς να σχολιαστεί και να εξεταστεί περαιτέρω η καταστροφική πενταετία της διακυβέρνησης του κόμματος αυτού, καθώς η ιστορία είναι αυτή που λέει την τελευταία λέξη, αξίζει μόνο να επικεντρωθεί κανείς σε ορισμένα πράγματα που είναι κοινώς αποδεκτά. Δημοκρατία Δημοκρατία Δημοκρατία

Ο διεθνής διασυρμός και η υπονόμευση της χώρας μπροστά όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν αυτά που προσέφερε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο καιρό κατείχε την εξουσία, όχι μόνο με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία παραχώρησε ιθαγένεια και εθνική ταυτότητα σε ξένη με την ιστορία της Μακεδονίας χώρα, αλλά και με την κατάλυση της λαϊκής ετυμηγορίας και τη γνωστή “κωλοτούμπα” το καλοκαίρι του 2015, όταν ο λαός ψήφισε με άμεση ψηφοφορία σε δημοψήφισμα το “Οχι”. Και στις δυο περιπτώσεις, ο κ. Τσίπρας μετέτρεψε σε κουρελόχαρτο την απόφαση του λαού και ακολούθησε την πλέον καταστροφική οδό, είτε λόγω αγνοίας, είτε λόγω αδιαφορίας, είτε λόγω ανοησίας, δεν μπορούν να δικαιολογηθούν τέτοια σφάλματα. 

Αυτό λοιπόν που μπορεί κάποιος με ευκολία να εξάγει από τις Εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το γεγονός ότι ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει χάσει την εμπιστοσύνη ακόμα και απέναντι στους ίδιους τους συντρόφους του, σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να δεχτεί αντίπαλο στην προεδρία, γιατί αναγνωρίζει την επερχόμενη ήττα και τον αναπόφευκτο πολιτικό του εκμηδενισμό, άντυτου προτιμά να φανφαρολογεί περί καλέσματος στις κάλπες και να στήνει ένα πολιτικό θεατρικό που μπορεί παρομοιαστεί μόνο με νούμερο επιθεώρησης. Δημοκρατία Δημοκρατία Δημοκρατία

Σε μια Ελλάδα οπού αντιμετωπίζει κρίσεις, όπως πόλεμοι, οικονομικές ανατιμήσεις, παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, φυσικές καταστροφές, δεν πρέπει να έχει να αντιμετωπίσει και την γελοιότητα και την ανέχεια στον πολιτικό βίο, χρειάζεται ισχυρή κυβέρνηση που έχει οργάνωση, σχέδιο, πρόγραμμα, δε φοβάται να παραδεχτεί λάθη ή και αστοχίες, έχοντας μοναδικό κριτήριο την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό.

Διαβάστε Περισσότερα: Δημοκρατία Δημοκρατία Δημοκρατία