Γράφει η Δήμητρα Κέρες Δημοκρατία

«Η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό». Το έγραψε η Ράνια Σβίγκου για τον τέως απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, το πρεσβεύει ο νομικός μας πολιτισμός, το τιμά το δημοκρατικό πολίτευμα με την εξέχουσα θέση που αποδίδει στην αξία του ανθρώπου, το κατοχυρώνει το ενωσιακό κεκτημένο αλλά και το Σύνταγμά μας στο μη αναθεωρήσιμο άρθρο 5, χωρίς αστερίσκους ή προϋποθέσεις: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Eλληνική Eπικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής». Με λίγα λόγια, η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό με βάση όλες τις αξιακές και δικαιικές πηγές που ο Γιάννης Μιχαηλίδης και οι θιασώτες του αντιμάχονται. Δημοκρατία Δη Δημοκρατία

μοκρατία Δημοκρατία

Και πάλι: ούτε ο Μιχαηλίδης -γιατί κρίνοντας από τις απόπειρες ανθρωποκτονίας που τέλεσε δεν τον λες και υπέρμαχο του δικαιώματος στη ζωή- ούτε κανένας εγκληματίας καταδικασθείς ή μη, δεν εξαιρούνται από αυτή την προστασία. Η απόσταση, όμως, που πρέπει να διανυθεί από το αναμφίλεκτο δικαίωμα του καθενός στη ζωή, μέχρι την υποχρέωση της Πολιτείας να επιτρέψει να παραγκωνιστούν οι νόμοι και οι θεσμοί της για να αποτραπεί μια αυτοβλάβη, είναι πολύ μεγάλη, δύσβατη, γεμάτη παράλογα, άτοπα και ασυνάρτητες επαγωγές.

Κι αν η αποτροπή μιας αυτοβλάβης συμφύεται με το απόλυτο δικαίωμα της ζωής, ωστόσο ο αυτοβλαπτόμενος είναι εκείνος που παραβιάζει το έννομο αγαθό της ζωής και κατά τούτο παραμένει ο δράστης του κακού, το οποίο ο ίδιος υφίσταται. Απλώς παρ’ ημίν δεν τιμωρείται. Τιμωρείται όμως εκείνος που εξαναγκάζει την αυτοβλάβη, και τίθεται υπόλογο ένα Κράτος που αποστερεί τα πρόσωπα από την ελευθερία τους χωρίς νόμιμο λόγο. Απορρίφθηκε λοιπόν παράνομα η μη αποφυλάκιση του Μιχαηλίδη;

Η αποφυλάκιση υπό όρο ναι μεν προϋποθέτει τυπικώς την έκτιση συγκεκριμένου ποσοστού επί της επιβληθείσας ποινής, και κατά τούτο το δικαστικό συμβούλιο αποφαίνεται δεσμευμένως με βάση τα αντικειμενικά δεδομένα, πλην όμως δεν αρκεί αυτό. «Η απόλυση υπό όρο μπορεί να μην χορηγηθεί αν κριθεί με ειδική αιτιολογία ότι η διαγωγή του καταδικασθέντος, κατά την έκτιση της ποινής του, καθιστά αναγκαία τη συνέχιση της κράτησής του για να αποτραπεί η τέλεση από αυτόν νέων αξιόποινων πράξεων.» (άρθρο 106 ΠΚ).

Και πάλι όμως, δεν αρκεί να παραθέσουμε ένα άρθρο για να δικαιώσουμε την απόρριψη του αιτήματος, παρά τις καινοτόμες νομικές ερμηνευτικές προσεγγίσεις της κυρίας Ακρίτα. Καθίσταται όμως παραπάνω από σαφές γιατί το δικαστήριο έκρινε ότι η διαγωγή του Μιχαηλίδη δεν επιτρέπει την απόλυση με μια ματιά στα γεγονότα: το 2019 ενόσω έκτιε την ποινή του στις αγροτικές φυλακές Τίρυνθας, ο Μιχαηλίδης απέδρασε και το επόμενο διάστημα προέβη εκ νέου σε ένοπλες ληστείες και οπλοκατοχές. Μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί το «πάνδηλο»: όποιος τελεί νέα εγκλήματα όταν δραπετεύει υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τελέσει νέα εγκλήματα όταν αποφυλακιστεί.

Υπάρχει βέβαια κάτι που έχουμε κοινό εγώ, η Ράνια Σβίγγου, ο Πρωθυπουργός, η Πρόεδρος της δημοκρατίας και η Φωτεινή Βελεσιώτου. Κανένας μας δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα αποφυλακιστεί ή όχι ο Γιάννης Μιχαηλίδης (και όσον αφορά τον Πρωθυπουργό ίσως πρέπει να ενημερώσουμε τον κύριο Βαρουφάκη που εγκαλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη για εκδικητική μεταχείριση του τέως απεργού).

Μπορούμε να κρίνουμε τα δεδομένα, άλλοι διαβάζοντας τον νόμο και άλλοι διαβάζοντας αναρτήσεις των τρολ στα σόσιαλ, μπορούμε να έχουμε άποψη, αλλά δεν έχουμε την εξουσία της τελικής απόφασης. Κι αυτό γιατί έτυχε να γεννηθούμε σε μια συντεταγμένη δημοκρατική πολιτεία όπου τις δικαστικές αποφάσεις λαμβάνουν τα δικαστήρια. Το να ζητείται παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας, να ζητείται δηλαδή από την ΠτΔ να αναιρέσει την απόφαση ή να στείλει παραγγελία στους δικαστές τι να αποφασίσουν, είναι καθαρός και επικίνδυνος θεσμικός αναλφαβητισμός.

Χωρίς καμία αμφιβολία έχουν δίκιο όσοι διακηρύσσουν ότι η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Η Δημοκρατία απλώς τιμωρεί τα εγκλήματα και σωφρονίζει τους δράστες. Όμως, η μη αποφυλάκιση κάποιου 11 χρόνια πριν την τυπική έκτιση της πραγματικής ποινής με καμία μετάφραση δεν χρήζει εκδικητικού προσήμου αλλά εν προκειμένω, ίσα ίσα, διαφυλάσσει τη νομιμότητα και το κράτος δικαίου, γιατί η Δημοκρατία, επίσης, δεν εκβιάζεται.

Διαβάστε Περισσότερα: Δημοκρατία