Γράφει ο Βασίλης Γιαβής Ουκρανία
Πάνω που όλη η ανθρωπότητα, ευελπιστούσε σε μια καλύτερη χρονιά, μακριά από το βλέμμα της πανδημίας, η εισβολή του Πούτιν στη περιοχή της Ουκρανίας μαγνητίζει το ενδιαφέρον του κόσμου. Πέρα από τη ξεκάθαρη καταδίκη του πολέμου, το ζήτημα Ρωσία-Ουκρανία ξύπνησε μνήμες μαύρης ιστορίας για την γειτονική μας Κύπρο. Και αυτό γιατί το 1974, η ιστορία έγραψε παρόμοιες σελίδες, όπως διαδραματίζονται το 2022.
Η Τουρκία είχε παίξει το ρόλο της Ρωσίας ακόμα υποδύεται αυτό το ρόλο, ενώ η Κύπρος βρίσκεται σε παρεμφερή θέση όπως η Ουκρανία. Ίσως μέσα από αυτό το θλιβερό γεγονός του πολέμου που εξελίσσεται, είναι μια καλή ευκαιρία να αναθερμανθούν οι μηχανές του Κυπριακού;
Μόλις ξέσπασε η εισβολή στην Ουκρανία, ολόκληρη η Δύση ενώθηκε και εξέφρασε τη στήριξή της στην Ουκρανία, μέσω αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας, πολεμικού εξοπλισμού, επιβολής κυρώσεων στη Ρωσία. Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, η εισβολή της Τουρκίας στη Κύπρο και η κατοχή τμήματος που κρατεί ακόμα και σήμερα- 48 χρόνια πέρασαν, κοντά μισό αιώνα- έχουν παραμεριστεί και ουσιαστικά διεθνώς το θέμα έχει παραγραφεί.
Αναδιαμφισβήτητα, τότε δεν είχαμε δει τόσο ενωμένη τη Δυτική κοινότητα, να δημιουργεί μέτωπο εναντίον του εισβολέα, όπως στη περίπτωση της Ουκρανίας. Καταπάτηση Διεθνούς Δικαίου, εισβολή σε χώρα, δολοφονία αμάχων, άνθρωποι ξεριζώθηκαν και μετανάστευσαν για να γλιτώσουν, άλλοι ακόμη αγνοούμενοι, κατοχή μέρους της Κύπρου. Όλα αυτά τα γεγονότα, θα έπρεπε να ταράξουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και να επισπεύσει τη λήψη πρωτοβουλιών, κάτι που δυστυχώς μέχρι και σήμερα αγνοείται.
Η μόνη κίνηση ως αντίδραση στη Τουρκική εισβολή, ήταν η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που τη καταδίκαζε ως παράνομη ενέργεια, μια απόφαση που όπως φάνηκε δεν αποδείχτηκε αρκετά δυναμική ώστε να πείσει τη Τουρκία να αλλάξει στάση.
Μέσα σε 48 ώρες υπήρξαν αποφάσεις για την επιβολή κυρώσεων στην Ρωσία. Από την άλλη 48 χρόνια και ακόμα, δεν έχει επιβληθεί καμία κύρωση στην Τουρκία για την εισβολή και τη κατοχή του 37% της Κύπρου. Είναι προφανής η αντίληψη αλλά κυρίως η αντιμετώπιση της Κύπρου ως τρίτη χώρα, μη ικανή να εξυπηρετήσει συμφέροντα. Ο ανθρωπισμός πρέπει να είναι ξεκάθαρος. Είμαστε και θα πρέπει να είμαστε ανθρωπιστές και υπερασπιστές της ελευθερίας και της ειρήνης, σε κάθε περίπτωση, σε κάθε χώρα. Ανθρωπιστές με την Ουκρανία, ανθρωπιστές και με τη Κύπρο όμως.
Δεν χωρούν διακρίσεις, γιατί εκεί ακριβώς είναι το νόημα του όρου. Επιστρέφοντας στο ερώτημα που έθεσα αρχικά, ναι θα πρέπει να ανοίξει πάλι το Κυπριακό, και μάλιστα η παρούσα φάση είναι μια καλή ευκαιρία. Η εικόνα της συμμαχικής Δύσης, προωθεί την ανάδειξη της επιβολής κυρώσεων στη Τουρκία για τις δικές της εχθροπραξίες, μιας και η Ουκρανία βιώνει το δράμα της Κύπρου που έλαβε χώρα το 1974.
Η Ελλάδα, ως αδελφή χώρα με τη Κύπρο, θα πρέπει και οφείλει να πιέσει προς αυτή τη κατεύθυνση, μιας και η εικόνα της χώρας μας όντας από τις πρώτες που έδειξε εμπράκτως τη στήριξή της στον Ουκρανικό λαό, έγκειται στις βάσεις της ανθρωπιστικής αλληλεγγύης και προφανώς κατά οποιασδήποτε πολεμικής έννοιας ενάντια στο δικαίωμα της ελευθερίας.
Η σκέψη μας λοιπόν βρίσκεται στην Ουκρανία που δοκιμάζεται, αλλά επειδή οφείλουμε να γνωρίζουμε την ιστορία, η Κύπρος κουβαλάει το βάρος της καταπάτησης 48 χρόνια. Η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να δηλώσει μαζικά ένα ‘’ΑΡΚΕΤΑ’’, και οι διεθνείς θεσμοί πρέπει επιτέλους να δράσουν.
Διαβάστε Περισσότερα: Ουκρανία Ουκρανία Ουκρανία Ουκρανία
Όσα μας προκάλεσαν αηδία τις τελευταίες ημέρες
Οι ευαίσθητοι και ψυχοπονιάρηδες αλληλέγγυοι με το καταγγελτικό ύφος τώρα κρύβονται πίσω από λέξεις που τις έχουν κάνει σημαία της εμετικής τους ουδετερότητας.
Ελλάδα και προεδρική δημοκρατία: ένας ανέφικτος συνδυασμός
Ανέκαθεν οι Έλληνες διακατέχονταν έντονα από την επιθυμία ενασχόλησης με τα κοινά.
Λένε ότι όλοι οι άνθρωποι υποφέρουν το ίδιο σε ένα πόλεμο
‘’ Τώρα όσοι μου επιτίθεντο έχουν μια δικαιολογία για να ασκήσουν πάνω μου το μίσος και τη βία τους.’’
