Γράφει η Ραφαέλα Τσότρα πολιτική ευθύνη
Προ ολίγων ημερών μία πρωτοφανής και ανείπωτη τραγωδία συγκλόνισε την χώρα μας. Ένα εγκληματικό δυστύχημα στέρησε την ζωή από δεκάδες συμπολίτες μας και βύθισε την χώρα στο πένθος. Καθώς η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας θρηνεί για τα αδικοχαμένα θύματα, στους μιαρούς λιμνώδεις βάλτους του πολιτικού κόσμου, γίνεται συνεχώς λόγος για το πολιτικό κόστος. Για ακόμη μία φορά, ένα τραγικό γεγονός κατέληξε να είναι άθυρμα στα χέρια δημαγωγών, ένα εκλογικό και πολιτικό παιχνίδι για να κερδοσκοπήσουν αμφότερες οι αντιμαχόμενες παρατάξεις της γλοιώδους πολιτικής κοινότητας.
Το 2004, ο συνταγματολόγος Ευάγγελος Βενιζέλος, είχε γράψει σε σχετικό άρθρο του στην εφημερίδα «Τα Νέα» το εξής, άκρως επίκαιρο:
«Προβληματικότερο από όλα είναι το να παραδέχεται ένα πολιτικό όργανο, όπως η κυβέρνηση ή ένα πολιτικό πρόσωπο όπως ο Πρωθυπουργός ή ο αρμόδιος υπουργός, ότι υπάρχει πoλιτική ευθύνη, αλλά αυτή να καταλογίζεται σε υπηρεσιακό παράγοντα, έστω υψηλόβαθμο. Ένας απλός δημοκρατικός και συνταγματικός κανόνας λέει ότι πoλιτική ευθύνη μπορεί να έχει μόνον όποιος δικαιούται, κατά τον λόγο της αρμοδιότητάς του, να έχει πολιτική άποψη και διακριτική ευχέρεια πολιτικών χειρισμών. Αλλιώς η ευθύνη ενός υπηρεσιακού προσώπου μπορεί να είναι πειθαρχική, ποινική ή αστική, αυτή όμως προκύπτει μέσα από τις σχετικές νομικές διαδικασίες και όχι με τους ταχείς ρυθμούς που υπαγορεύει η επικοινωνιακή αντίληψη για την πoλιτική ευθύνη.»
Το ανθρώπινο λάθος, όπως χαρακτηρίζεται στα τηλεοπτικά πάνελ, μπορεί να γεννήσει την πειθαρχική, ποινική και αστική ευθύνη του πράττοντος και όχι μόνο. Το πολιτικό όμως κόστος ανήκει καθόλα στην κυβέρνηση που προέβη στους χειρισμούς που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Στην κυβέρνηση που αδιαφόρησε για τις αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις της συντεχνίας. Της κυβέρνησης που έκλεισε τα μάτια μπροστά στις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Φυσικά, το πολιτικό κόστος δεν ταυτίζεται με το βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος, την απώλεια της καρέκλας, την δημαγωγία και τα μικροκομματικά συμφέροντα. Αντιθέτως, (πρέπει να) εκτιμάται μεσοπρόθεσμα εν όψει των επόμενων εκλογών και πολύ περισσότερο μακροπρόθεσμα μετατρέποντας την πoλιτική σε ιστορική ευθύνη. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι πρέπει να θυμόμαστε. Κάθε λανθασμένος πολιτικός χειρισμός πρέπει να αποτυπώνεται και να παραμένει βαθιά χαραγμένος στην μνήμη μας. Να λειτουργεί ως αξιολογική στάθμιση, ως κριτήριο επιλογής για τις επόμενες εκλογές.
Έχουμε την τάση σαν λαός να ξεχνάμε. Κάθε συγκλονιστικό συμβάν εκρήγνυται σαν φούσκα λάβας και πυροδοτεί την κοινωνία μας. Όμως, οι φλόγες σβήνουν γρήγορα και μόλις εμφανιστεί η επόμενη τραγωδία εμείς ξεχνάμε. Έτσι, η λήθη γίνεται καταδίκη μας και ευκαιρία των τυχάρπαστων να θεωρήσουν ότι οι αμαρτίες τους έχουν συγχωρεθεί διεκδικώντας την πoλιτική εξουσία. Βέβαια, αν αναλογιστούμε όλα τα παραπάνω , η πολιτική εμπάθεια και η αποχή φαντάζουν μονόδρομος. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Εφόσον έχουμε δικαίωμα επιλογής, είμαστε άξιοι των ανθρώπων που μας κυβερνούν και γι’ αυτό η πoλιτική ευθύνη αφορά και εμάς ως εκλογείς και ως πολίτες.
H ψήφος μας είναι το μεγαλύτερό μας όπλο. Όταν μάλιστα αυτή η ψήφος συνδέεται με ιστορικές γνώσεις, λελογισμένη σκέψη, έρευνα και κριτική διάθεση, είναι ένα όπλο ακατανίκητο. Πριν πάμε λοιπόν στις επόμενες εκλογές ας θυμηθούμε. Να κρίνουμε αντικειμενικά χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές παρωπίδες με γνώμονα το κοινό συμφέρον . Εξάλλου, όπως έχει γίνει πασιφανές, το προσωπικό όφελος ωχριά μπροστά στην συλλογική παρακμή.