Η ιστορία του αθλητισμού στην χώρα μας ξεκινάει εκατοντάδες χρόνια πριν, μόλις το 776 π.Χ. με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ολυμπία, τόπος ιερός μέχρι και σήμερα. Τότε οι αγώνες ήταν μόνο τοπικοί και διεξαγόταν μόνο ένα αγώνισμα. Με την πάροδο των χρόνων η Ελλάδα κατάφερε να έχει μια εξέχουσα θέση στον παγκόσμιο πίνακα των αθλητικών επιτυχιών. Ο σύγχρονος αθλητισμός όμως δεν εκφράζει το Ολυμπιακό πνεύμα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σήμερα επικρατεί ο επαγγελματισμός, ο οποίος προσβάλλει το ολυμπιακό ιδεώδες με τις αγοραπωλησίες αθλητών με τεράστια ποσά. Πιο συγκεκριμένα, όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες,κατά την μεταγραφική περίοδο, των εξωπραγματικών ποσών που λαμβάνουν οι αθλητές μετά την μεταγραφή τους και την πώληση τους σε άλλη ομάδα.

Με τον τρόπο αυτό το αθλητικό ιδεώδες κατακερματίζεται και την θέση του παίρνει το χρήμα. Στο βωμό του χρήματος παίκτες με μεγάλη ιστορία “πουλάνε” την ομάδα τους για μερικά εκατομμύρια ευρώ ενώ άλλοι αιτούνται ακόμα μεγαλύτερα ποσά για την παραμονή τους στην ομάδα. Τα λεγόμενα “χρυσά συμβόλαια” πάνε και έρχονται τα τελευταία χρόνια, πράγμα που οδηγεί στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού.

Παράλληλα, ο αθλητισμός εμπορευματοποιείται καθώς εξαγοράζονται συνειδήσεις, διαφημίζονται διάφορα προϊόντα, που αλλοτριώνουν την αθλητική ιδέα. Με άλλα λόγια, ο αθλητισμός γίνεται αντικείμενο διαφήμισης αφού προβάλλοντας τον ως κεντρική ιδέα καλύπτονται συμφέροντα και επωφελούνται μεγάλες εταιρίες. Αναμφισβήτητα, τα ΜΜΕ αποτελούν ισχυρότατα μέσα χειραγώγησης του σύγχρονου ανθρώπου καθώς με γνώμονα τον αθλητισμό, προβάλλουν προϊόντα τα οποία μπορεί να μην έχουν καν σχέση με αυτόν.

Αξίζει επιπλέον να αναφερθούμε στο φαινόμενο του αθέμιτου ανταγωνισμού για πρωταθλητισμό που εξευτελίζει το Ολυμπιακό πνεύμα. Ειδικότερα, στις μέρες μας κυριαρχεί η δίψα για νίκη και προκειμένου να επιτευχθεί αυτό, οι αθλητές πολλές φορές χρησιμοποιούν όλες τις μεθόδους που υπάρχουν για να το πετύχουν αυτό. Καταφεύγουν στην χρήση αναβολικών ουσιών και ντόπινγκ θεωρώντας ότι αυτό θα τους βοηθήσει για την επίτευξη του στόχου τους, αρκεί βέβαια να μην γίνει αντιληπτό.

Ταυτόχρονα, πέρα από την χρήση αναβολικών, στην Ελλάδα είναι ευρέως διαδεδομένη η εξαγορά των αθλητών για στημένα παιχνίδια, δηλαδή για προκατασκευασμένα αποτελέσματα. Από αυτόν τον τομέα δεν μπορεί να λείπει και η δωροδοκία των διαιτητών. Άλλη μια αιτία, λοιπόν, που οδηγεί στην εμπορευματοποίηση του ελληνικού αθλητισμού.

Θα αποτελούσε σοβαρή παράλειψη να μην αναφερθούμε στις βίαιες συγκρούσεις στα γήπεδα και στον φανατισμό που έχει ως αποτέλεσμα να κυριαρχεί το μίσος και η εχθρότητα ανάμεσα στους φιλάθλους. Το φαινόμενο αυτό πλήττει σοβαρά τα θεμέλια του ελληνικού αθλητισμού καθώς δεν του επιτρέπει να αναπτυχθεί εποικοδομητικά. Ένας από τους στόχους του αθλητισμού είναι να ενώσει και να φέρει κοντά τους ανθρώπους. Κάτι τέτοιο όμως είναι πολύ μακριά από την ελληνική πραγματικότητα.

Επιπροσθέτως, γίνεται πολιτική εκμετάλλευση του αθλητισμού αφού πλήθος πολιτικών χρησιμοποιούν τον αθλητισμό για πολιτικά συμφέροντα, πράξη που είναι απολύτως κατακριτέα, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιείται από πολιτικά καθεστώτα για αποπροσανατολισμό του λαού από τα πραγματικά του προβλήματα, πράγμα που νοθεύει την έννοια της Ολυμπιακής ιδέας.

Κατά συνέπεια, είναι ανάγκη να αναλογιστούμε την πραγματικότητα που βιώνει ο ελληνικός αθλητισμός και να προσπαθήσουμε να τον επαναφέρουμε στην αρχική του μορφή.