Η τραγωδία της Marfin στις 5 Μαΐου του 2010, ήρθε για να στιγματίσει τα τέλη της δεκαετίας 2000-2010, μόλις δυο χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο γεγονός με τον Αλέξη καθώς η αναταραχή που δημιουργήθηκε με τις διαδηλώσεις και πορείες, είναι αυτή, η οποία έδωσε το έναυσμα για την γενικότερη αναταραχή που ακολούθησε.

Ας σταθούμε όμως στο θέμα μας. Την ημέρα εκείνη τρία άτομα και ένα αγέννητο παιδί απεβίωσαν ως θύματα του τυφλού μίσους και πολιτικού φανατισμού. Το πιο τραγικό της υπόθεσης όμως, είναι ότι βρέθηκαν θύματα πολιτικού φανατισμού κάποια άτομα τα οποία, σε καμία περίπτωση δεν ήταν πολιτικοί ή κομματικοί υπάλληλοι. Ήταν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, μέσω των οποίων οι «γνωστοί-άγνωστοι», επέλεξαν να δράσουν και να εξυπηρετήσουν το αφήγημα τους.

Σε μια τέτοια περίπτωση βέβαια, θα περιμέναμε την αστυνομία να δράσει αποτελεσματικά και αστραπιαία όπως έχει κάνει κατά καιρούς και να αποδοθεί δικαιοσύνη στα θύματα και τις οικογένειες τους. Όμως δυστυχώς τα γεγονότα επιβεβαιώνουν το αντίθετο. Μια στυγνή τρομοκρατική πράξη σε κοινή θέα, φαίνεται πιο δύσκολη να επιλυθεί από υποθέσεις με «μάνες-τέρατα» και γατάκια τα οποία κακοποιούνται. Δεν υπονομεύω σε καμία περίπτωση την σημαντικότητα αυτών των γεγονότων όμως όταν μιλάμε για μια τρομοκρατική ενέργεια με θύματα τρεις ανθρώπους στα τυφλά, μάλλον η δικαιοσύνη θα έπρεπε να είχε δράσει έστω εφάμιλλα και τότε.

Εκτός του ζητήματος της δικαιοσύνης όμως, υπάρχει ένα άλλο φαινόμενο, σίγουρα πιο κοινωνικοπολιτικό, το οποίο απασχολεί μεγάλη μερίδα ατόμων και προκαλεί αρκετά ερωτηματικά. Ποια η στάση των γονιών αυτών των δολοφονημένων σε σχέση με άλλους γονείς και γενικότερα των υποστηρικτών των εκάστοτε υποθέσεων; Οι γονείς των θυμάτων της Μαρφίν έχουν κάνει ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις σε αντίθεση με άλλους οι οποίοι έχουν εργαλειοποιήσει το πένθος τους είτε έχουν τεθεί στα κομματικά στόχαστρα τα οποία τυμβωρυχούν ανελλιπώς προσπαθώντας με κάθε μέσο να προβάλλουν την «αδικία» που βιώνουν.

Τουλάχιστον έτσι, διακρίνεται πιο εύκολα ο αξιοπρεπής από τον άνθρωπο-κοράκι, που θα γυρίζει γύρω γύρω από τα πτώματα σπεκουλάροντας εις βάρος των πενθούντων και των θυμάτων.

Η πραγματικότητα όμως είναι αυτή. Όσα άρθρα και να γραφτούν, όσα στεφάνια και αν κατατεθούν, στην πραγματικότητα λίγα αλλάζουν. Οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί είναι ακόμα εκεί έξω, ελεύθεροι. Εμείς από την άλλη, τους αναζητούμε εδώ και 12 χρόνια ελπίζοντας ότι τελικά θα λογοδοτήσουν, για να δικαιωθούν εκείνοι που τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους από τον όχλο της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς, η οποία κατασκευάζει μύθους και θύματα,ενώ απέναντι της θα υπάρχουν πάντα αυτά τα πραγματικά θύματα τους μίσους των άκρων και οι οικείοι τους με τον βουβό και αξιοπρεπή πόνο τους, για να μας θυμίζουν για τι πραγματικά πολεμάμε σαν κοινωνία.