Γράφει η Υρώ Παπαβασιλείου
Ήδη από την εγκαθίδρυση του καθεστώτος των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, τον Αύγουστο του 2021, η παγκόσμια κοινότητα θορυβήθηκε, βλέποντας να αναδύεται ξανά στους κόλπους της κρατικής εξουσίας, το φονταμενταλιστικό κίνημα των Ισλαμιστών, που για χρόνια καταπίεζε τον λαό του Αφγανιστάν και δη τις γυναίκες. Όλοι θυμόμαστε την κρίση που ξέσπασε την μέρα που οι Ταλιμπάν εισέβαλαν στην Καμπούλ, με δεκάδες χιλιάδες Αφγανούς, αλλά και Αμερικανούς πολίτες να κυνηγούν αεροπλάνα στους διαδρόμους απογείωσης για να μπορέσουν να διαφύγουν από την χώρα.
Μετά την ειρωνική εξαγγελία των Ταλιμπάν για μια νέα εποχή, χωρίς βία και καταστολή, ακολούθησε η επαναφορά του Υπουργείου για την Προώθηση της Αρετής και την Πρόληψη της Βίας, θυμίζοντας το «οργουελικό» Υπουργείο της Ειρήνης. Οι πρώτες διαδηλώσεις στην Καμπούλ και τη Χεράτ είχαν ήδη ξεκινήσει και η παγκόσμια κοινότητα έδειχνε την συμπάθεια της βυθισμένη στον βολεμένο καναπέ της προσωπικής της ευδαιμονίας.
Τον Μάρτιο απαγορεύτηκε στην πρωτεύουσα η δευτεροβάθμια εκπαίδευση στα κορίτσια, και διατάχθηκε η μόνιμη ενδυμασία με χιτζάμπ και η διαμονή των γυναικών κυρίως στο σπίτι. Οι γυναίκες παρουσιάστριες εξοβελίστηκαν σαν παράσιτα από τους τηλεοπτικούς σταθμούς και άλλους χώρους εργασίας ενώ το τελευταίο διάταγμα της κυβέρνησης απέκλεισε τις γυναίκες από τα πανεπιστήμια της χώρας.
Τον τελευταίο χρόνο Αφγανές γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους καθημερινά φωνάζοντας «Ψωμί, Δουλειά, Ελευθερία» σε μια συγκινητική θύμηση των άλλοτε δικών μας διεκδικήσεων που δυστυχώς για εκείνες αποτελούν ένα αδιάλειπτο παρόν. Παράλληλα, λειτουργούν μυστικές βιβλιοθήκες και παράνομα εργαστήρια που κάνουν μαθήματα αγγλικών, μαθηματικών και προγραμματισμού. Το μόνο νόμιμο επάγγελμα είναι η αστυνόμευση λόγω του διαχωρισμού των φύλων που επιβάλλει οι γυναίκες να ελέγχουν τις γυναίκες (!).
Διαβάζοντας τα παραπάνω, αναρωτιέται κανείς πόσο μακριά βρισκόμαστε τελικά από δυστοπικά θρίλερ, όπως το Φαρενάιτ 451 όπου η γνώση είναι απαγορευμένη. Ίσως ο κόσμος να μην φοβάται, γιατί μια τέτοια δυστοπία φαίνεται να απειλεί προς το παρόν μόνο τις γυναίκες του ανατολικού κόσμου. Αφού εμείς είμαστε καλά, βολεμένοι κάτω από τις φτερούγες της δυτικής πατριαρχίας δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια ανεβάζοντας ένα άρθρο για τις γυναίκες του Αφγανιστάν και στέλνοντας 10 ευρώ σε ερανικούς λογαριασμούς, ελπίζοντας ότι θα φτάσει στα χέρια μιας Αφγανής. Από την άλλη μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο; Μπορούμε να μπούμε σε ένα αεροπλάνο και να κάνουμε επανάσταση μαζί με τις γυναίκες της χώρας;
Παρότι, ο στιγματισμός των πράξεων των Ταλιμπάν στην διαδικτυακή κοινότητα αποτελεί μια στάση, αισθάνομαι πως στην πραγματικότητα είναι περισσότερο ένα τελετουργικό εσωτερικής κάθαρσης. Από την άλλη, όμως, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως τα social media έχουν αρχίσει να μετουσιώνονται σε ομάδες πίεσης των υπερεθνικών οργανισμών, που από ότι φαίνεται αποτελούν το πιο πρόσφορο όπλο της δυτικής κοινότητας αυτή τη στιγμή. Ίσως, η δυσφορία μου να έγκειται περισσότερο στην ποιότητα της πράξης και όχι σε αυτή καθαυτή – στο κίνητρο πίσω από την αναδημοσίευση ενός καταγγελτικού post.
Είναι διαφορετικό θα έλεγε κανείς να διαβάσεις πρόχειρα έναν τίτλο ενός άρθρου που καταγγέλλει την απαγόρευση των γυναικών στο Αφγανιστάν και να το ποστάρεις, συνεχίζοντας αμέριμνος την περιήγηση στο αχανές από το να αποτελέσει το άρθρο αυτό μια θρυαλλίδα για περαιτέρω έρευνα, ενεργοποίηση. Να μην στέκεσαι δηλαδή μόνο στο ποστάρισμα, αλλά να εξαντλείς κάθε δυνατότητα να βοηθήσεις πραγματικά αυτούς τους ανθρώπους. Όχι επειδή θα μπορούσε κάποτε αυτό να συμβεί σε εσένα, αποβλέποντας ενδόμυχα σε μια υφέρπουσα υπόσχεση ανταπόδοσης, αλλά επειδή αυτό συμβαίνει στους άλλους. Και οι άλλοι έχουν σημασία όσο μακριά και να βρίσκονται από την εμβέλεια μας.
Κάποτε αισθάνεται κανείς ότι οι ειδήσεις αποτελούν πιο πολύ ένα σήριαλ με καλοστημένες εικόνες και δυσκολευόμαστε να αισθανθούμε πως την δεδομένη στιγμή μια κοπέλα στο Αφγανιστάν διακινδυνεύει αληθινά τη ζωή της μέσα σε ένα μυστικό εργαστήρι. Ας δούμε, λοιπόν, τι μπορούμε πραγματικά να κάνουμε όχι από δικαιωματισμό ή από ιδεοληψία, αλλά γιατί δεν μπορούμε να εμμένουμε πια στο ότι η Ανατολή δεν είναι έτοιμη για την δημοκρατία όταν οι ίδιες οι γυναίκες της Ανατολής αρνούνται την επιβολή της κουλτούρας της ηθικολογίας που έχει ντυθεί τον μανδύα της θρησκείας και των αρχών τους. Αφγανιστάν Αφγανιστάν Αφγανιστάν
Οι απόψεις των αρθρογράφων δεν απηχούν την άποψη της συντακτικής ομάδας ούτε του Pnyka Org.
Διαβάστε περισσότερα: Αφγανιστάν Αφγανιστάν Αφγανιστάν
Το Δίκαιο των Ενόπλων Συρράξεων αποτελεί κλάδο του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και συντίθεται από ένα πλέγμα αρχών και κανόνων που οφείλουν να εφαρμόζονται κατά τη διάρκεια μιας ένοπλης σύγκρουσης.
Αστυνομική βία και μπαχαλάκηδες
Ατομική ευθύνη. Ίσως από τις σημαντικότερες αρχές που συγκροτούν και συντηρούν μία οργανωμένη κοινωνία
Σε κατάσταση πανικού βρίσκεται τις τελευταίες ώρες το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, μετά τις κατηγορίες που βαραίνουν την Ευρωβουλευτή του, Εύα Καϊλή
Cancel culture: Aντίδραση του καναπέ ή επανάσταση;
Η αποδοκιμασία που εκφράζει ένα άτομο προς τις απόψεις και τις πράξεις ενός άλλου, δεν αποτελεί νέο φαινόμενο.
Πως μας επηρεάζουν τα social media;
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλέον, για τους περισσότερους ανθρώπους δεν αποτελούν απλώς ένα ξεχωριστό και αποκομμένο κομμάτι της ζωής τους αλλά ένα γενικότερο μέσο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.
Τρίζουν τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Οι πρώτες ενδείξεις κλυδωνισμού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος θα έλεγε κανείς ότι άρχισαν να διαφαίνονται στην παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-2009. Δεκέμβριος
