Γράφει η Υρώ Παπαβασιλείου εκλογές
Πρόσφατα ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη η επερχόμενη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών στις 21 Μαΐου. Την ανακοίνωση αυτή ακολούθησε μια μακρόχρονη, ελληνική τουλάχιστον, παράδοση του: «Εσύ τι σκέφτεσαι να ψηφίσεις;».
Η ερώτηση αυτή εκδηλώνεται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον προς φοιτητές νομικών και πολιτικών επιστημών που «γνωρίζουν καλύτερα ποιος είναι πιθανόν να βγει αφού είναι μέσα στα πράγματα, αφού ξέρουν». Πρόκειται για μια ερώτηση διόλου ερευνητική ή φιλοσοφική αλλά παρακλητική, διατυπωμένη με όρους αναγνωρισμένης κοινωνικής ιεραρχίας.
Τι θέλω να πω: ο αμαθής ρωτάει τον μαθημένο.
Παρατηρήστε προσεκτικά τις ερωταποκρίσεις των συγγενών σας στα οικογενειακά τραπέζια. Το πιθανότερο είναι να ρωτάει ο τέως πασοκτζής και νυν συριζαίος παππούς τον νεότερο φοιτητή για την γνώμη του , για το τι τους λένε εκεί στα πανεπιστήμια. Γιατί είναι μια μεγάλη αλήθεια ότι οι σχολές στην Ελλάδα αποτελούν θύλακες της κομματικής, προ πάντων, επικαιρότητας. Δεν διστάζουν οι καθηγητές να εκφράσουν εμμέσως πλην σαφώς την θέση τους σε επίκαιρα θέματα με νηφάλιες τοποθετήσεις ή ακόμη πιο άμεσα με την παρουσία τους σε κομματικά συνέδρια.
Και είναι γεγονός, ότι ως καθηγητές είτε θα επηρεάσουν τους νέους και άγουρους φοιτητές, οι οποίοι θα σχολιάσουν στο διάλειμμα: «αυτός είναι στάνταρ δεξιός», είτε θα αναπτύξουν διάλογο με ορισμένους που έρχονται διαβασμένοι και προετοιμασμένοι για αυτόν ακριβώς τον διάλογο.
Με λίγα λόγια, μπορεί οι φοιτητές όντως να είναι κάπως μέσα στα πράγματα αλλά τις περισσότερες φορές αποτελούν απλώς παρατηρητές και όχι επαΐοντες της πολιτικής επικαιρότητας. Θα ήταν άδικο άλλωστε να τους επιφορτίζουμε με ένα τόσο μεγάλο βάρος, το βάρος της ειδημοσύνης, στα 19 τους χρόνια. εκλογές
Εάν , λοιπόν, αποδεχθούμε ότι οι ερωτώντες δεν θα πρέπει να βασίζονται αποκλειστικά σε φοιτητές, εγγόνια και παιδιά για την πολυπόθητη απάντηση τους , τότε ποιος θα τους τη δώσει; Οι δημοσιογράφοι – προωθητές κομματικής καμπάνιας ή οι ρήτορες πολιτικοί στα τηλεοπτικά παράθυρα;
Και ακόμη, οφείλει να δώσει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους την απάντηση; Είναι ορθό η απόφαση της ψήφου να διαμορφώνεται υπό το καθεστώς διαλόγου; Αν ναι, τίνος διαλόγου;
Τον τελευταίο χρόνο με προβληματίζει πολύ ο τρόπος που οφείλουμε εμείς οι πολίτες να χειριστούμε τη διαδικασία αυτή της ψήφου. Ιδίως από την στιγμή που πρέπει να αποδεχθούμε κάποιες αναπόφευκτες κοινωνικές διεργασίες που τη συνοδεύουν: η συζήτηση και η απογοήτευση.
Είναι αναπόφευκτος και ίσως αναγκαίος ο πολιτικός διάλογος κατά την διάρκεια μιας προεκλογικής περιόδου όταν τελείται υπό το πρίσμα της δημοκρατικής λειτουργίας. Ειδάλλως θα ζούσαμε σε ένα σύστημα ολοκληρωτικό, όπου η εξουσία ανήκει αδιαμφισβήτητα σε ένα κόμμα , για αυτό και η συζήτηση είναι ανούσια.
Σε μια δημοκρατία, θα λέγαμε ότι ο διάλογος πρέπει να υφίσταται με ανταλλακτική μορφή . Υπόδειγμα δεν αποτελεί το : « Πες μου τι θα ψηφίσεις μήπως το ψηφίσω και εγώ γιατί δεν ξέρω τι μου γίνεται» , αλλά το «Εγώ πιστεύω ‘αυτό’. Εσύ τι πιστεύεις;». εκλογές
Η κυριαρχία πηγάζει από ολόκληρο τον λαό. Αλλιώς θα αφήναμε να ψηφίζουν μόνο οι επαΐοντες. Χρειαζόμαστε ενεργούς συνομιλητές , χωρίς βεβαίως να μπορούμε να αρνηθούμε ότι κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν και για να διαφωτίζουν. Αλλά εκεί έγκειται η διαφορά της διαφώτισης και της υπόδειξης. Η διαφώτιση είναι το βοηθητικό χέρι ενώ η υπόδειξη γίνεται η ίδια το χέρι.Η απόφαση της ψήφου έτσι δεν θα πρέπει να τελείται με την ολοκλήρωση μιας «συζήτησης» , αλλά θα πρέπει η συζήτηση αυτή να γίνει εφαλτήριο για περαιτέρω προβληματισμό.
Και ερχόμαστε στο κομμάτι της απογοήτευσης. Με χαρά έχω αντιληφθεί ότι φέτος υπάρχουν αρκετοί νέοι φοιτητές πρόθυμοι να ψηφίσουν παρά την απογοήτευση τους ,εκκινούμενοι από τον ιδεαλισμό της ηλικίας , ενώ παράλληλα με λύπη αντιμετωπίζω μια απογοήτευση παθητική από την δεύτερη και τρίτη ηλικία. εκλογές
«Δεν βρίσκω κανέναν αξιόλογο να ψηφίσω.» , είναι το μότο του μήνα τον τελευταίο καιρό. Αλλά εγώ, ίσως επίσης παρασυρόμενη από τον ιδεαλισμό της ηλικίας μου, θα απαντήσω πως πάντα υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί έξω που μπορεί να καλύπτει τις απόψεις μας έστω και στο ελάχιστο. Πολλές φορές όμως ακόμη και αυτό το ελάχιστο αρκεί. Η απόπειρα είναι πολύ προτιμότερη από την αδράνεια. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ αυτό το «λευκό» που ενώ φέρει έναν τόσο δυναμικό συμβολισμό πάνω του, αυτόν της στάσης , παραγνωρίζεται και προσμετρείται στα «άκυρα», τα ουδεμίας σημασίας…
Οι απόψεις των αρθρογράφων δεν απηχούν την άποψη της συντακτικής ομάδας ούτε του Pnyka Org.
Διαβάστε περισσότερα: Εκλογές εκλογές
εκλογές εκλογές εκλογές εκλογές εκλογές