Ήδη από τη πρώτη ημέρα του πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια εύρεσης υπευθύνων. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας για την απόδοση των αιτιών του δυστυχήματος δεσπόζει η φράση «το ανθρώπινο λάθος», γεγονός που λαμβάνει περισσότερο προσωπικό χαρακτήρα και κινείται σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτή που θα φανερώσει τη πραγματική γύμνια του συστήματος που ανεμίζει τη γαλανόλευκη σημαία.

Εκτός του προσωπικού χαρακτήρα που αποδίδεται, έντονη είναι και η πολιτική και κομματική διάσταση του εν λόγω συμβάντος, ώστε να αγγίζει την έννοια του κυβερνητικού «εγκλήματος». Είναι, όμως, αυτή η πραγματική προσέγγιση του ζητήματος και οι υπεύθυνοι περιορίζονται εκεί ή μας τρομάζει η ιδέα ότι η θλίψη μας είναι τόσο μεγάλη και βαθιά, επειδή φταίμε; Ελλάδα

Ξεκινώντας από τη βάση ότι το λάθος ήταν του σταθμάρχη, πρέπει να αναλογιστούμε κατά πόσο είναι εύλογο να θεωρούμε ότι βρισκόμαστε τυχαία στη ζωή, επειδή κάποιος δεν έκανε λάθος. Στηρίζοντας την ανθρώπινη ζωή στο αλάθητο των ανθρωπίνων δράσεων αποδεχόμαστε ότι είμαστε «έρμαια» της τύχης και της μοίρας και συνεπώς φέρουμε ευθύνη για αυτό. Συστήματα ασφαλείας που υποτίθεται ότι υπάρχουν, ώστε να προστατεύσουν από τα ανθρώπινα λάθη, δεν υπάρχουν και αυτό γιατί ο σιδηρόδρομος είναι « το παραπαίδι» της συγκοινωνίας, το οποίο παραγκωνίστηκε ανά τα χρόνια στο βωμό την ανάπτυξης των οδικών μέσων, που αναγνωριζόταν ως ανάγκη από όλες τις κυβερνήσεις. Στην ερώτηση, λοιπόν, μήπως το λάθος είναι ανθρώπινο, η απάντηση δε μπορεί να είναι θετική.

Το λάθος για τον άδικο χαμό δεν είναι του σταθμάρχη, γιατί αν δεν έκανε εκείνος το λάθος, θα ερχόταν κάποιος άλλος σταθμάρχης να κάνει το ίδιο λάθος. Το λάθος είναι εθνικό και εθνική είναι και η ευθύνη, με το να αποδεχόμαστε ότι ζούμε «ελέω Θεού». Ελλάδα

Αν το λάθος δεν είναι του σταθμάρχη, τότε είναι κυβερνητικό και πολιτικό; Αναμφίβολα η Κυβέρνηση ως έχουσα την εξουσία και την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού φέρει την ευθύνη. Όμως, οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται και είναι λυπητερό να θεωρούμε ότι ο πολιτικός χρωματισμός είναι και αυτός που θα θέσει τέλος στη παθογένεια που «θρέφει» η κρατιστική αντίληψη στην Ελλάδα.

Στη βάση του «ναι αλλά εμείς, όταν εσείς..» δεν αποβάλλει η χώρα τον μανδύα του έντονου κρατισμού και η οδός της τυπικής λύπης που μπορεί να ακολουθήσει κάθε κυβέρνηση και κάθε αντιπολίτευση δε θεραπεύει τη βαθύτατη έλλειψη των αξιών και τη φθορά των θεσμών, που αποτελούν την αληθινή πηγή του προβλήματος. Το λάθος δεν είναι ατομικό, αλλά εθνικό και καμία κυβέρνηση δε φταίει που ο έχων τη δύναμη και την εξουσία λαός είναι ανεκπαίδευτος στην ατομική και κατά επέκταση τη συλλογική ευθύνη. Ελλάδα

Την ευθύνη που φέρουμε ως λαός που δίνει βήμα και δύναμη δε πρέπει να αποποιούμαστε και προφανώς η διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο εξαρτάται από εμάς άμεσα, αλλά κατά πόσο πορείες στο πρόσχημα του δυστυχήματος των Τεμπών, με ένδυμα πολιτικό θα μας προσφέρουν ένα μέλλον περισσότερο ελπιδοφόρο; Οι πορείες στις μέρες μας δεν παράγουν αποτέλεσμα γιατί οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Ελλάδα

Η φθορά των θεσμών και οι ελλείψεις των αξιών είναι πολύ βαθιές, ώστε να «επουλωθούν» με αποχές και απεργίες, καθώς πρόκειται για μια δεδομένη αντίδραση του λαού, με αναμενόμενο βαθμό και ποιότητα, για την οποία η εξουσία είναι εξαιρετικά οχυρωμένη. Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξο να γίνονται πορείες για τους αδικοχαμένους επιβαίνοντες στο τρένο, όταν στο χθες δεν ενδιαφερόμασταν συνολικά για το εργασιακό καθεστώς στα τρένα και στο σήμερα ενδιαφερθήκαμε γιατί σκοτώθηκε κάποιος δικός μας στη σύγκρουση ή γιατί αντιληφθήκαμε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς; Ελλάδα

Συνεπώς, μήπως το δυστύχημα στα Τέμπη θα πρέπει να αποτελέσει αφορμή για αναλογισμό; Μήπως θα πρέπει να δεχτούμε ότι το λάθος δεν είναι του σταθμάρχη ή της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά δικό μας; Όσα ερωτήματα και να τεθούν, το σίγουρο είναι ότι μέχρι να αντιληφθούμε το βάρος που φέρουμε ατομικά και μέχρι να εκπαιδευτούμε στο εμείς, καμία πορεία και καμία αποχή δεν θα αποτρέψει στο μέλλον αντίστοιχα συμβάντα. Ελλάδα