Οδεύοντας προς τις εκλογές του Μαΐου, πολύς λόγος γίνεται για την αποχή των σημερινών νέων από την πολιτική ζωή. Κατηγορούμαστε από πολλούς για πλήρη στέρηση πολιτικών ενδιαφερόντων και χαρακτηριζόμαστε ως “η γενιά του ιδιωτικού οράματος”, αφού είμαστε έγκλειστοι σε έναν ιδεατό πλασματικό κόσμο ή καλύτερα μικρόκοσμο γεμάτο από ιδιοτέλεια και ατομικισμό! Άδικο…

Μήπως αυτό γίνεται γιατί σε αυτή τη χώρα έχουμε συνηθίσει όλοι να επιρρίπτουμε τις ευθύνες σαν μπαλάκι από τον έναν στον άλλον; Μήπως δεν καταλαβαίνει κανείς τη στάση των νέων και την αντιδραστικότητά τους, ή απλά προσποιούνται, φερόμενοι παρωπιδικά; Το σίγουρο είναι ότι και αν ακόμη γίνεται αντιληπτό το προβληματικό της ασκήσης της σημερινής πολιτικής, κανείς δεν τολμάει να αντιδράσει ουσιαστικά! νέοι

Ποιο θα μπορούσε να είναι το κλειδί της επιτυχίας για την ένταξη των νέων πολιτών στην πολιτκή ζωή; Η απάντηση είναι προφανής και δεν είναι άλλη από την απαλλαγή της από κάθε στοιχείο ηθικής υποβάθμισης και διαφθοράς. Αν αναλογιστούμε το τι συμβαίνει, καθόλου δε θα έπρεπε να μας παραξενεύει η αποστασιοποίηση αυτή της νεολαίας από τον πολιτικό στίβο. νέοι

Άλλωστε, σήμερα η πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο από μακροσκελείς και κουραστικούς μονολόγους, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο ή διενέξεις στην τηλεόραση από ανθρώπους που το μόνο που επιδιώκουν είναι να χρησιμοποιήσουν όσο γίνεται πιο βαρύγδουπες έννοιες, λέξεις και φράσεις για να αποστομώσουν τον “αντίπαλό” τους και να κερδίσουν την εύνοια του κοινού. Σας ζητάμε συγγνώμη, αλλά αυτό καθόλου γοητευτικό δε φαντάζει στα νεανικά και άπειρα μάτια μας, ώστε να μας προσελκύσει να εμπλακούμε. νέοι

Για να κερδίσετε ξανά την εμπιστοσύνη μας χρειάζεται να αποδείξετε στοιχεία εντιμότητας, ευπρέπειας και υπευθυνότητας, απαλλάσσοντας τους ίδιους τους εαυτούς σας από τα προσωπεία που φοράτε για να σκεπάζετε τη ντροπή σας για την ελληνική πραγματικότητα. Ένας πολιτικός πρέπει να λειτουργεί ως ταγός και όχι ως ουραγός που ίσως υπακούει σε κελεύσματα δεύτερων και τρίτων για να μεταδώσει την εικόνα του άξιου και πολλά υποσχόμενου πολιτικού που μαγεύει το κοινό με κενές και ψεύτικες υποσχέσεις, δίνοντας την εντύπωση πως τα ξέρει όλα και δύναται να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση. νέοι

Κάποτε ο Γούντι Άλεν είπε “Έχω μια απάντηση. Έχεις μια ερώτηση;”, φράση που με παραπέμπει στην ιδεατή περηφάνια, ορμώμενη από το άγχος των αρχηγών μας να έχουν πάντα έτοιμες απαντήσεις, ώστε να είναι “ετοιμοπόλεμοι”, ξεφεύγοντας από κάθε άβολη ερώτηση που μπορεί να τους τεθεί.

Κανένας όμως δεν απαίτησε ποτέ τίποτα τέτοιο. Το “δε ξέρω” είναι επίσης μια απάντηση ανθρώπινη. Άλλωστε αυτό που επιζητάμε ως νεολαία είναι ίσως γενικότερα μια πιο ανθρωποκεντρική προσέγγιση, ώστε η πολιτική να εξυπηρετεί τον πολίτη και τα συμφέροντα του ευρύτερου συνόλου και όχι το αντίστροφο. Με άλλα λόγια, η διάρρηξη των κοινωνικών δεσμών με την κυριαρχία του ατομικισμού και την πρόταξη του “εγώ” και του “ ατομικού συμφέροντος”, πρέπει να αποτελέσει παρελθόν για την πολιτική, ώστε να υπάρξει αρμονία στην κοινωνία και ένα συλλογικό όραμα για ένα καλύτερο μέλλον το οποίο θα αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς και των νεότερων πολιτών της. νέοι

Για αυτό είναι ανάγκη να ανταποκριθεί στις ανάγκες του απλού ανθρώπου, χωρίς υποσχεσιολογίες ή δύσκολα νοήματα που χειραγωγούν την κοινή γνώμη και αποπροσανατολίζουν τον λαό. Μάλιστα πρωταρχική μέριμνα της πολιτείας θα έπρεπε να είναι η σωστή και ολοκληρωμένη πολιτική αγωγή των μαθητών της στα σχολεία. Επομένως πως γίνεται να έχουμε απαιτήσεις από τη σύγχρονη νεολαία και να της μεταθέτουμε τις ευθύνες, όταν ο εκπαιδευτικός σκοπός έχει μετατοπίσει το κέντρο βάρους του σε ένα στείρο τεχνοκρατικό μοντέλο που μπορεί μόνο να μεταδίδει γνώσεις, με αποτέλεσμα το παιδί είτε να μην έχει χρόνο και διάθεση για εμβάθυνση στα πολιτικά δρώμενα είτε να έχει διαμορφωμένη απλά μια συγκεχυμένη και θολή εικόνα για τις πολιτικές έννοιες;

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι λογικό οι νέοι να έχουν αποστραφεί από την πολιτική ζωή, καθώς ακόμη και οι πιο προβληματισμένοι θεωρούν πως η αποχή τους είναι ικανή για να δηλώσει την αντίδραση και την αγανάκτησή τους για τα σύγχρονα γεγονότα, παραβλέποντας ίσως την αξία της συμμετοχής στα κοινά, γεγονός που οδηγεί στην αμφισβήτηση προς την ασυνέπεια, την αναξιοκρατία, τη μη ακέραια διεξαγωγή της πολιτικής ζωής. νέοι

Η αποχή δεν είναι η λύση, αλλά η νεολαία αυτής της χώρας είναι απογοητευμένη και χρειάζεται ένα κίνητρο για να αισθανθεί ότι δεν έχει χαθεί παντελώς η έννοια του ανθρωπισμού. Δε ζητάμε το άπιαστο, ζητάμε απλά να ξανά βρεθεί το μέτρο στην πολιτική και να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες στην κοινωνία μας ώστε να μη νιώθουμε προδωμένοι και παρατημένοι από το κοινωνικό σύνολο ή αντιδραστικοί και υπερβολικοί από την άλλη, όταν παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο.

Αν γίνει αυτό, θα είναι στο επίκεντρο το άτομο και η πολιτική θα γίνει ένας οικείος και φιλικός χώρος για τους νέους, αφού θα προσβλέπει σε αυτούς και στις ιδέες τους για ένα καλύτερο αύριο, γιατί άλλωστε “οι νέοι δεν είναι η ελπίδα του κόσμου, αλλά ο κόσμος της ελπίδας”!