Δέσμιοι στη δίνη της φαυλότητας

Γράφει ο Βασίλης Τριανταφύλλου δίνη

Καταχωνιασμένο στις γωνιές της λησμονιάς βρίσκεται το χρονοντούλαπο της ιστορίας, σκονισμένο και περιπλεγμένο από ιστούς αράχνης που στέκουν ως φόβητρο στην επιθυμία για αποτίμηση του παρελθόντος. Δεισιδαιμονίες, προλήψεις και εμμονές εμποδίζουν τη διάνοιξη του και ίσως πράττουν καλώς, μιας και ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει(;), ίσως το φως που θα καταυγάσει πάνω από το σκιώδες παρόν να αποτελέσει τη νέα τυραννία μας. δίνη δίνη δίνη δίνη δίνη δίνη δίνη

Αλλεπάλληλα και ορμητικά εκδηλώνονται τα κύματα που κρούουν την πρύμνη του «παλιού σαπιοκάραβου» μας, προσλαμβάνοντας την μορφή κρίσεων και πολλαπλών ρηγμάτων στο παλκοσένικο της πολιτικής σκηνής. Αυτό που όμως κρίνεται αδήριτη ανάγκη είναι η κατανόηση πως η προϊούσα φθορά του πλεούμενου δεν οφείλεται αποκλειστικά στην φουσκοθαλασσιά ή στις αδυσώπητες ριπές του ανέμου, που γδέρνουν τα ετοιμόρροπα κατάρτια, αλλά και στην ανύπαρκτη συντήρηση και εφαρμογή προληπτικών μηχανισμών από την μεριά του εκάστοτε καπετάνιου.

Επαναλαμβανόμενα ραπίσματα, που με εκθετική αύξηση και περισσή αναλγησία καταπλακώνουν το σύνολο της κοινωνίας, έχουν καταγραφεί στα κατάστιχα του εθνικού αρχειοφυλακίου. Παθήματα, παθογένειες, σκάνδαλα παραμένουν στην αφάνεια και στον βυθό της εθελοτυφλίας μας, αφού η ανύψωσή τους στην επιφάνεια είναι δυνατό να πυροδοτήσει την επιθυμία για απόδοση ευθυνών, καθώς και τη συνειδητοποίηση του υψόμετρου στο οποίο έχει ανέλθει το σύννεφο της πλαστής «πραγματικότητας», που είτε οικειοθελώς χτίσαμε, είτε τεχνηέντως μας υπέβαλαν.

Συστηματικά παρατηρείται η υιοθέτηση και συνάμα η κατάχρηση του όρου «κρίση» ως άμεσος απότοκος είτε διεθνών συγκυριών και εξελίξεων, είτε εσωτερικής εξαπάτησης, υπό το καμουφλάζ του διεθνή παράγοντα. Πρώτη θέση στην τύρβη της καθημερινότητας έχουν καταλάβει λέξεις όπως μονιμοκρίση, πολυκρίση κι αυτό τεκμαίρεται από τη διάρκεια που τείνει να μεταλλαχθεί σε μονιμότητα και από τα πολυσχιδή μονοπάτια που ανοίγονται στο πέρασμα της. Από μια παλίρροια καλείται να ανασυρθεί ο σύγχρονος άνθρωπος, καταναλωτής, εμπόρευμα και δύτης – υποκοριστικά που σήμερα αποκτούν άμεση σχετικότητα – καθώς δεν είναι εξοπλισμένος με την ικανότητα να διακρίνει τα αιφνίδια σκαμπανεβάσματα της στάθμης της πλημμυρίδας ή της άμπωτης.   

Η πολιορκία των κρίσεων θέτει την αφετηρία της στη σφαίρα του οικονομικού, γεωπολιτικού, υγειονομικού, δημοκρατικού και προπάντων κλιματικού πεδίου. Οι σημαίνοντες αυτοί τομείς είναι διάτρητοι από τον καταιγισμό πυρών και την αδιαφορία του κόσμου. Σε πρώτο βαθμό η οικονομία πλήττεται ανεπανόρθωτα συμπαρασύροντας το βιοτικό επίπεδο του καταναλωτή στα τάρταρα και την αγοραστική του δυνατότητα σε στενότητα. Η συνεχής απομύζησή της σήμερα προέρχεται από μια αλυσιδωτή αντίδραση που χρονολογικά έχει τις απαρχές της στην κρίση δημοσίου χρέους, την κρίση covid, την εισβολή της Ρωσίας και τα παρελκόμενα της, την ενεργειακή, επισιτιστική, κλιματική κρίση και την κρίση που υπερκεράζει τις υπόλοιπες αλλά δεν είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού, αυτήν της δημοκρατίας, του συντάγματος και εν γένει της ελευθερίας.

Είναι κοινός τόπος πως κάθε κρίση μπορεί να ερμηνευθεί ως ευκαιρία, προτροπή για αλλαγή και εκρίζωση των παθογενειών. Στη δική μας περίπτωση, όμως, αποτελεί την αρχή του τέλους όπου το πρόβλημα εδραιώνεται, μιας και πολλές φορές η οπτική που διακατέχει τους κρατούντες είναι η εξής: «η συμφορά συμφέρει», όπερ μεθερμηνευόμενον πως η κρίση εξισώνεται με φλέβα σκοπιμοτήτων, αισχροκέρδειας και τροφοδότηση του τέρατος της εξουσίας.

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον και από το κακοπαθημένο μάτι του λαού που παρατηρεί με αμείωτο ενδιαφέρον την κατάπτωση, τον εξευτελισμό και την καταδίκη του. Παράλληλα αμείωτη στέκεται και η παραλυτική ανημπόρια του, αφού αρέσκεται στην προσωρινή μεμψιμοιρία και εν συνεχεία στο θάψιμο των παραπόνων στο άδυτο της καθημερινότητας. Το ερώτημα που ολοένα και σαρώνει την επικαιρότητα είναι αν θα ανεχτούμε την κατηγορία της ιστορίας που «έβγαλε βρώμα ότι ξοφλήσαμε» και αν επιτέλους σταματήσουμε να παίζουμε τον ρόλο των «φαντασμάτων» σε αυτόν τον θίασο.

Διαβάστε περισσότερα: δίνη

Revenge porn: Είναι δίπλα μας και μετρά θύματα

Revenge porn. Ένας πλέον γνώριμος, για τις μέρες μας, όρος που στο άκουσμα του, πολλές περιπτώσεις, από την εγχώρια και μη επικαιρότητα, έρχονται στο μυαλό μας.

Πώς επηρεάζει ο νόμος τους influencers;

Με τη ραγδαία ανάπτυξη και διάδοση των social media έχει αναδυθεί μια νέα επαγγελματική δραστηριότητα, αυτή του influencing.

Η ήπια ισχύς και η περίπτωση της Κίνας

Η ήπια ισχύς επινοήθηκε από τον Joseph Nye και αποτελεί την «ικανότητα κάποιου να πείθει τους υπόλοιπους να επιθυμούν αυτό που επιθυμεί ο ίδιος, αντί να τους εξαναγκάζει».

Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία;

Παρατηρείται συχνά, από το ξέσπασμα της ένοπλης σύρραξης στην Ουκρανία και μετά, να επαναλαμβάνεται μονότονα στον δημόσιο διάλογο η ερώτηση: «Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος;».

Media και Δημοκρατία: Την απειλούν ή όχι;

Πολλοί θεωρούμε πως η Δημοκρατία, ειδικά στο Δυτικό κόσμο, είναι ένα κεκτημένο που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.

Θεματοφύλακες μιας τέχνης που έχει παρέλθει

Το θέατρο και το σανίδι εκπέμπουν μια ενέργεια αλλόκοσμη, μια αύρα που δεν μπορώ να εξηγήσω όσες φορές έχω προσπαθήσει.

Πως η κλιματική αλλαγή επηρεάζει την υγεία μας

Από τις 14 Ιουνίου 2022, οι πλημμύρες στο Πακιστάν έχουν σκοτώσει 1.717 ανθρώπους. Οι πλημμύρες προκλήθηκαν από τις ισχυρότερες βροχές, των μουσώνων και το λιώσιμο των παγετώνων που ακολούθησαν ένα ισχυρό κύμα καύσωνα.